ว่าที่ 'เมีย' | Hate love Nc20+ นิยาย บท 66

ฉันถูกเฮียเอาตัวกลับมาที่บ้าน เมื่อมาถึงบ้านฉันก็รีบวิ่งขึ้นห้องปิดประตูไม่ยอมเปิดให้เฮีย ถึงแม้ว่าเฮียจะเคาะห้องนานแค่ไหนก็ตาม

ความรู้สึกตอนนี้มันพัง พังทุกอย่าง ไม่คิดว่าเรื่องของเรามันจะจบลงง่ายๆ แบบนี้ พี่เลย์ทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง ไหนบอกว่ารัก แล้วทำไมถึงทิ้งกันง่ายๆ

ฉันนอนร้องไห้คลุมโปงอยู่บนเตียงนานนับชั่วโมง อยากดึงตัวเองออกไปจากความรู้สึกเหล่านี้ แต่มันกลับยิ่งจมดิ่ง ฉันไม่สามารถดึงตัวเองให้กลับมาเข้มแข็งได้

ไม่เคยคิดมาก่อนว่าถ้าวันหนึ่งฉันกับพี่เลย์เลิกกันไปมันจะเป็นยังไง มาวันนี้ฉันได้รู้แล้วว่ามันทรมานมากขนาดไหน ในตอนแรกที่ฉันลังเลไม่กล้าให้ใจ แต่พอเห็นว่าพี่เลย์ซื่อสัตย์จึงให้เขาไปทั้งใจ และนี่คือสิ่งตอบแทนที่ฉันได้รับ

วันต่อมา….

ฉันลุกขึ้นจากเตียง สวมใส่ชุดเดิมตั้งแต่เมื่อวานเพราะไม่ได้อาบน้ำ เมื่อมองตัวเองผ่านกระจกสะท้อนบานใหญ่ก็เห็นว่าดวงตาทั้งสองข้างมันบวมเป่ง เนื่องจากเมื่อคืนฉันเอาแต่ร้องไห้จนแทบไม่ได้นอน

ฉันเหม่อลอยเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไปหาพี่เลย์ ฉันไม่สามารถตัดเขาขาดออกไปจากใจได้ ฉันทำไม่ได้

รอสายอยู่นาน จนกระทั่งสายถูกตัดไปเพราะไม่มีคนรับ แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังเลือกที่จะโทรไปหาพี่เลย์อีกครั้ง แต่ก็เหมือนเดิมพี่เลย์ไม่รับสาย

ไม่รู้ป่านนี้เขาจะเป็นยังไงบ้าง แผลที่เฮียทำคงจะทำให้พี่เลย์ปวดระบมไปหลายวัน ถึงแม้ว่าพี่เลย์จะทำให้ใจฉันพังขนาดไหน แต่ฉันกลับเอาแต่เป็นห่วงเขา

ช่วงเช้าฉันเปิดหน้าต่างแล้วยืนมองอะไรไปเรื่อย มองแบบไร้จุดหมาย ไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำอะไร ฉันยังคงจมปักอยู่กับความรู้สึกที่มันทำให้ตัวเองเจ็บปวด

สายตาของฉันมองเห็นร่างของผู้หญิงสูงวัยคนหนึ่งเดินมาจากโรงจอดรถ

“…คุณป้ารสริน”

ฉันรีบวิ่งไปที่ประตูเมื่อเห็นว่าเป็นคุณป้ารสริน เพราะคิดว่าต้องมาคุยเรื่องถอนหมั้นแน่ๆ และพี่เลย์อาจจะมาด้วย

ป้ารสรินต้องมาขอให้เฮียอย่ายกเลิกงานหมั้นแน่ๆ

“คุณหนูจะไปไหนครับ” พี่โจ้ดักหน้าฉันไว้ ไม่ยอมให้ฉันลงไปชั้นล่าง

“ไอริสจะลงไปข้างล่างค่ะ”

“ลงไปตอนนี้ไม่ได้ครับ เฮียสั่งห้ามเอาไว้”

“ทำไมล่ะคะ”

“กลับเข้าไปในห้องก่อนดีกว่านะครับ”

“แต่ไอริส…”

“เชื่อผมนะครับคุณหนู”

หยดน้ำตามันไหลลงมาอาบแก้มอีกครั้ง เมื่อถูกห้าม ทำไมเฮียถึงต้องห้าม เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับฉันเลยหรือไง

ฉันเดินกลับเข้ามาในห้องนอนของตัวเอง แล้วก็นอนคลุมโปงไว้เหมือนเดิม

ก๊อกๆ เสียงเคาะห้องดังขึ้น

ฉันที่นอนคลุมโปงอยู่รีบลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู เพราะคิดว่าอาจจะได้ฟังข่าวดี

“ไปเก็บเสื้อผ้า พรุ่งนี้เฮียจะพาไปหาพ่อที่อังกฤษ” เฮียบอกเสียงดุ

“มะ ไม่ค่ะ หนูไม่อยากไป”

“เธอต้องไป เฮียสั่ง!!”

“ป้ารสรินมาคุยกับเฮียว่าอะไรเหรอคะ”

“จะยังไงก็ช่าง เรื่องงานหมั้นจะไม่เกิดขึ้น”

“เฮีย…”

“ไอ้เลย์มันไม่โผล่หน้ามาพูดกับเฮียสักคำว่าไม่อยากถอนหมั้น มันทำขนาดนั้น…”

“หยุดตอกย้ำได้ไหมคะ อึก~”

ฉันผลักเฮียออกแล้วปิดประตูห้องเสียงดังใส่หน้าเฮีย ฉันรู้ว่าการกระทำเหล่านี้มันไม่น่ารัก และเฮียคงไม่พอใจ

เมื่อปิดประตูแล้วฉันก็เดินกลับมาที่เตียง ได้ยอนเสียงของเฮียตะโกนบอกที่หน้าประตูห้อง

“เฮียให้เวลาหนึ่งอาทิตย์ เธอต้องเตรียมตัวไปอังกฤษ”

“หนูบอกว่าไม่ไปไง อึก~” ฉันตะโกนตอบกลับ แต่เฮียก็ไม่ได้โต้ตอบอะไรกลับมาอีก

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไปหาพี่เลย์หลายสายติดกัน แต่เขาไม่รับสายฉันเลย ไม่คิดจะรับสายเลยจริงๆ

“อึก~”

ฉันร้องไห้จนตัวเกร็งพอคิดว่าตอนนี้พี่เลย์อาจจะอยู่กับผู้หญิงคนอื่น ถึงแม้ความสัมพันธ์ของเรามันจะจบ แต่สำหรับฉัน ฉันยังรักพี่เลย์ รักมากจริงๆ

ฉันควรจะทำยังไงดี ตอนนี้ฉันเหมือนคนบ้าขึ้นทุกที ฉันเอาแต่ร้องไห้ เอาแต่โทรหาพี่เลย์ เอาแต่คิดไปต่างๆ หัวใจดวงน้อยมันถูกบีบรัดครั้งแล้วครั้งเล่าจากความเจ็บที่ฉันได้เจอในตอนนี้

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป

สามวันก่อนฉันอ้อนวอนให้พี่โจ้ช่วยตามดูพี่เลย์ให้ ซึ่งพี่โจ้ที่ทนแรงรบเร้าของฉันไม่ไหวได้รับปากว่าจะคอยตามดูพี่เลย์แล้วมารายงานให้ฉันรู้

มันบ้ามากเลยใช่ไหม ทั้งที่ควรปล่อยวาง เพราะพี่เลย์เขาตัดฉันออกไปจากชีวิตแล้ว แต่ฉันกลับยังวนเวียนอยู่ที่เดิม วนเวียนอยู่กับน้ำตาและความเสียใจ

ที่ฉันต้องอ้อนวอนให้พี่โจ้คอยตามดูพี่เลย์ก็เพราะอยากจะรู้ว่าเขาไปไหน ทำอะไรบ้าง ฉันอยากจะรู้เหมือนกับตอนที่ยังมีเขาอยู่ ไม่ว่าจะทำอะไรจะไปที่ไหนก็คอยรายงานทุกอย่าง…

ฉันไม่สามารถออกไปไหนมาไหนคนเดียวได้ เพราะถูกเฮียสั่งห้าม ต้องให้เฮียพาไปเท่านั้น หากว่าฉันขัดคำสั่งเฮียจะส่งตัวฉันไปอังกฤษ และตอนนี้ฉันก็กำลังยืดเวลาอยู่

ติ๊ง~ เสียงแชตเด้งเข้ามาในโทรศัพท์ของฉัน เป็นพี่โจ้ที่ส่งข้อความมา

‘วันนี้คุณเลย์มาคลับxxครับ’

ฉันวางโทรศัพท์ลงแล้วลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว วันนี้เฮียยังทำงานอยู่ที่คาสิโน ฉันยอมขัดคำสั่งเฮียเพื่อออกไปหาพี่เลย์

ฉันคิดถึง อยากเจอหน้า อยากกอดเขาอีกสักครั้ง….

#คลับ

“คุณหนูมาที่นี่ทำไมครับ” พี่โจ้ตกใจมากที่เห็นฉันเดินมาหาตัวเอง

“พี่โจ้กลับบ้านไปก่อนนะคะ เฮียจะได้ไม่สงสัย”

“แต่ผม….”

“ขอร้องนะคะ ไอริสสัญญาว่าจะไม่ทำให้พี่โจ้หนักใจอีก”

“ก็ได้ครับ ถ้ามีปัญหาอะไรคุณหนูรีบโทรมาบอกผมได้เลยนะครับ”

“ค่ะ”

“คุณเลย์นั่งอยู่โต๊ะใกล้ๆ กับบันไดทางขึ้นชั้นสองนะครับ”

“ขอบคุณค่ะ”

หลังจากที่แยกกับพี่โจ้แล้วฉันก็รีบเดินเข้าไปด้านในคลับ นี่คือครั้งแรกที่ฉันมาในที่แบบนี้คนเดียวโดยไม่ได้รู้สึกกลัวเลยสักนิด