ว่าที่ 'เมีย' | Hate love Nc20+ นิยาย บท 77

Talk เลย์

“ยังไงกูก็จะเอาไอริสกลับคืนมาเป็นของกูให้ได้” ไอ้ลีโอดูหัวเสียกับคำพูดของผมไม่น้อย

“ของมึง ?” ไอ้ลีโอเลิกคิ้วขึ้นถาม

“เออ!”

“มึงไม่คิดว่ามันสายไปหรือไง อีกอย่างมึงเองไม่ใช่หรือไงที่ต้องการจบ ?”

“เออ!! แต่ตอนนี้กูไม่อยากจบ”

“เพราะอะไร ?” ไอ้ลีขมวดคิ้วจ้องหน้าผม แต่ผมเงียบไม่ตอบอะไร มันจึงพูดขึ้นมาอีก “เพราะมึงเห็นไอริสไม่สนใจมึง เธออยากเริ่มต้นใหม่ เธอเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อน…”

“มึงจะพูดมากทำไมวะ คนเลวๆ อย่างกูคิดได้ไม่เป็นหรือไง”

“มึงรู้จักคำว่าสายไปแล้วไหมไอ้เลย์”

“ทีมึงกูยังไม่บ่นเหี้ยอะไรเลยไอ้สัสลี”

“กูไม่ได้เลวขนาดมึง”

“เหี้ย! มึงไสหัวไปให้พ้นหน้ากู” ผมไล่มัน แต่มันกลับเดินไปนั่งลงบนโซฟา แล้วพูด “แม่บอกให้กูเฝ้ามึงไว้”

“แม่รู้ ?”

“เออ! ตอนมึงทำแผลกูเป็นคนโทรบอกแม่เอง”

“แล้วแม่รู้เรื่องที่กูทำไอริส…แท้งไหม”

“ไม่รู้กูยังไม่ได้บอก ขืนกูบอกแม่คงมาแหกอกมึงซ้ำ คงไม่ได้ตายดี ไว้หายดีแล้วมึงค่อยบอกแม่เองแล้วกัน”

“แล้วแม่ให้มึงเฝ้ากูทำไม ?”

“คงกลัวมึงไปวุ่นวายกับไอริส”

“อะไรวะ! ก่อนหน้านี้แม่ยังอยากให้กูง้อไอริสอยู่เลย จู่ๆ ทำไมถึงห้าม”

“กูจะไปรู้ไหมครับ”

ผมพ่นลมหายใจออกมาอย่างหัวเสีย ก่อนจะเบือนหน้าหนีไอ้แฝดนรกมาทางอื่น

สมองของผมเริ่มคิดถึงคำพูดของหมอที่บอกว่าไอริสแท้งลูก และคิดถึงสายตาของเธอที่มองผมในตอนนั้น

ผมไม่สามารถเข้าข้างตัวเองได้เลยว่าไอริสเธอจะให้โอกาสคนอย่างผม ผมทำให้ลูกของเราต้องตาย

ผมทำเหี้ยอะไรลงไปวะ!!

ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เมื่อคิดถึงเรื่องลูกที่จากไปน้ำตาก็เอ่อล้นขึ้นมาเต็มสองเบ้าตา ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมโคตรรู้สึกผิดกับความเหี้ยที่ทำลงไป

ทำไมเธอไม่ปริปากพูด ทำไมถึงไม่บอกผมว่าเธอท้อง ทำไมไม่บอกว่าเด็กในท้องคือลูกของผม หากผมรู้ ต่อให้ผมจะเลวแค่ไหนก็คงไม่ทำอะไรที่มันรุนแรงกับเธอ

ผมรู้ว่าผมเลือกที่จะทำร้ายเธอก่อน นี่คงเป็นเหตุผลที่ไอริสไม่ยอมปริปากบอกผมเรื่องลูก แถมยังจะแต่งงานกับไอ้เวรนั่น!

ตอนนี้ผมรู้ว่ามันสายไป โคตรสายไป หากว่าผมต้องการเธอกลับมา ผมรู้ว่าไอริสสุดจะทนกับผมแล้ว และเธอก็ตัดขาดผมไปแล้ว แต่ไม่ว่าก่อนหน้านี้ผมจะเลวยังไง ผมก็ยังยืนยันคำเดิมว่า ‘ไอริส’ คือผู้หญิงคนเดียวที่ได้หัวใจของผมไป

หยดน้ำตามันไหลลงมาอาบแก้มของผมช้าๆ เมื่อผมคิดอะไรได้หลายๆ อย่าง และสิ่งที่ทำให้ผมเสียใจที่สุดคือลูกของผมไม่อยู่แล้ว เพราะการกระทำสิ้นคิดของตัวผมเอง และเรื่องนี้มันคงจะเป็นตราบาปที่ติดอยู่ในใจของผมไปจนวันตาย…

“เดี๋ยวกูไปเอาเสื้อผ้าที่บ้านก่อนแล้วกัน มึงอยู่นี่ห้ามไปไหน” ไอ้ลีโอลุกขึ้นจากโซฟาแล้วออกคำสั่ง

ผมยกมือมาปาดน้ำตาออกจากแก้ม แล้วตอบ “อื้ม”

ผมรอฟังเสียงไอ้ลีโอเดินออกไปจากห้อง เมื่อได้ยินเสียงปิดประตูผมก็ลุกขึ้นจากเตียง แล้วเดินออกไปจากห้องเพื่อจะไปดูว่าตอนนี้ไอริสเป็นยังไงบ้าง

เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องที่ไอริสพักฟื้นอยู่ ผมไม่ได้เข้าไปด้านใน เพราะขืนเข้าไปอาจจะถูกกระทืบซ้ำ หรือไม่ก็เจอไล่ออกมา สิ่งเดียวที่ผมทำได้ตอนนี้คือมองดูเธอผ่านช่องกระจกใสๆ สี่เหลี่ยมเล็กๆ ตรงประตู

ในตอนนี้ไอริสเธอกำลังนอนอยู่บนเตียงและยิ้ม เหมือนกำลังคุยกับใครสักคนอยู่ เธอยิ้มอยู่จริงๆ

รอยยิ้มของเธอมันทำให้ผมย้อนคิดถึงเรื่องเก่าๆ ในวันที่เรายังรักกัน เธอร่าเริง เธอสดใส แล้วทำไมผมถึงเลือกที่จะทำร้ายเธอไปแบบนั้น…

ผมได้แต่นึกโกรธความไม่รู้จักพอของตัวเอง แต่ในวันนี้ผมหยุดแล้ว พอผมรู้ว่าเธอจะแต่งงานกับไอ้เวรนั่น วันนั้นผมดื่มอย่างหนักและคิดทบทวนอะไรหลายๆ อย่าง จะว่าผมเป็นหมาหวงก้างก็ได้ ใช่ผมเป็นแบบนั้นจริงๆ

มันอาจจะสายไปที่ผมพร้อมจะหยุด ในวันที่ไอริสเธอไม่ต้องการผมอีกแล้ว…

ผมมองไอริสที่กำลังยิ้มอยู่ แล้วรู้ไหมว่าผมเห็นอะไร ผมเห็นไอ้จอแดนอยู่ในห้อง!!

“ไอ้เวรเอ๊ย!!” ผมสบถออกมาเบาๆ

เป็นมันที่ทำให้ไอริสยิ้มได้ ทั้งที่เมื่อก่อนเป็นผม เมื่อเห็นแบบนั้นผมก็หยุดที่จะส่องดูเธอแล้วถอยหลังเดินกลับห้องตัวเอง

ผมไม่ได้รู้สึกท้อ ถึงแม้ว่าตอนนี้ตัวผมเองจะไม่ได้สำคัญอะไรกับเธออีกแล้ว ที่ถอยออกมาเพราะผมอยากจะตั้งหลัก และคิดว่าควรจะทำยังไงถึงจะจัดการไม่ให้ไอ้เวรนั่นมายุ่งกับไอริสได้ และคิดว่าผมต้องทำยังไงถึงจะสามารถเข้าใกล้เธอได้มากกว่านี้

Talk ไอริส

สองอาทิตย์ผ่านไป….