วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1

ซีเป่ย

รถจี๊ปที่รวดเร็วราวกับหมาป่า ที่กำลังวิ่งอยู่บนทางหลวงมาได้แล้วสักกี่ชั่วโมง

ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน และแสงระเรื่อของดวงอาทิตย์นั้นก็ตกลงมาส่องบนภูเขา ราวกับว่าถูกปกคลุมไปด้วยเลือด ค่ำคืนสีน้ำเงินเข้มค่อยๆ ปกคลุมมันจากส่วนลึกของเมฆ

เยี่ยชิวลืมตาขึ้น มองดูวิวภายนอก และจู่ๆก็ถามขึ้นมาว่า "เราออกจากซีเป่ยแล้วรึยัง?"

“ใกล้แล้ว” ถังเฟยตอบ “อีกสัก50กิโลเมตร เราก็จะถึงไท่หยวนแล้ว”

ไท่หยวน เป็นทางเดียวที่จะไปยังปักกิ่งจากซีเป่ยได้

หลงเยี่ยที่นั่งอยู่ด้านหลังพูดขึ้นมาว่า "เราก็ขับมาหลายชั่วโมงแล้ว หลังจากที่เราออกจากสถานีบริการมา ทำไมเรายังไม่เจอศัตรูเลย พวกคุณคิดว่า ไป๋ยวี่จิงจะรู้ว่ากระบี่ทหารและนักฆ่าสองคนนั้นตายไปแล้ว เลยไม่กล้าส่งใครมาอีกรึเปล่า?”

ถังเฟยพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม: "อย่าประมาทไป๋ยวี่จิงไป เขาไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้อะไรง่ายๆ"

เยี่ยชิวไม่ได้พูดอะไร มองออกไปที่ถนนด้านนอก

“เยี่ยชิว นายมองอะไรน่ะ?”หลงเยี่ยถาม

“พวกนายสังเกตไหมว่า รถบนถนนเริ่มน้อยลง” เยี่ยชิวกล่าว

หลงเยี่ยยิ้ม และพูดว่า: "ที่ซีเป่ย ที่จริงก็มีรถไม่มากหรอก ไม่ต้องตื่นตกใจไป"

ถังเฟยก็รู้สึกแปลกๆเล็กน้อยและพูดว่า "ก่อนหน้านี้ก็พอมีรถบรรทุกอยู่บ้างนะ แต่ตอนนี้กลับไม่เห็นรถบรรทุกสักคันแล้ว"

มีบางอย่างผิดปกติ เยี่ยชิวปลดพลังออกมาพลัง20%

รถได้ขับต่อไปอีกสิบนาที

“หยุดรถ!”

จู่ๆ เยี่ยชิวก็ตะโกนออกมา

“เอี๊ยดดด”

ถังเฟยเหยียบเบรกกะทันหัน หันไปมองเยี่ยชิวแล้วถามว่า "มีอะไรงั้นเหรอ?"

“มีจิตสังหาร” เยี่ยชิวพูดขณะจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างรถ

ถังเฟยและหลงเยี่ย มองออกไปนอกหน้าต่างรถทันที และชักปืนออกมาจากเอว ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความกังวลใจ

อย่างไรก็ตาม ก็ยังไม่เห็นอะไร

ผ่านไปสามสิบวินาที

เยี่ยชิวมองไปข้างหน้า และพูดว่า "พวกมันกำลังมา"

ถังเฟยและหลงเยี่ยพอฟังที่เขาบอก ก็มองไปข้างหน้าทันที ก็เห็นว่ามีชายสองคนปรากฏตัวขึ้นบนถนน และกำลังเดินมาทางนี้ช้าๆ

พวกเขาอายุประมาณสามสิบปีได้

ชายทางซ้ายมือ สูงเกือบ 2 เมตร อ้วนท้วม ดูแล้วน่าจะหนักอย่างน้อย 150กิโลได้ สวมเสื้อสีขาว พุงใหญ่ ดูแล้วคล้ายกับพระสังกัจจายน์

ชายทางขวามือ สูงไม่ถึง1.4 เมตร ตัวเตี้ยกว่าไอ้แคระหัวโล้นที่เยี่ยชิวพบก่อนหน้านี้ เขาสวมเสื้อสีดำ ปากแหลมแก้มตอบเหมือนลิง และหน้าเขายังโบกรองพื้นสีขาวที่หนาๆ ดูแล้วอย่างกับไอ้ลิงผอมๆตัวนึงเลย

คนนึงอ้วนคนนึงผอม

คนนึงดำคนนึงขาว

ทั้งสองคนยืนอยู่ด้วยกัน ที่มีรูปลักษณ์แบบตรงกันข้ามกันสุดๆ

ถ้าสังเกตให้ดี ก็จะพบว่าใบหน้าทั้งสองคนนั้นค่อนข้างคล้ายกัน

เยี่ยชิวสังเกตเห็นว่า ชายตัวอ้วนนั้นกำลังถือขาหมูอยู่ในมือ เดินไปด้วยเคี้ยวขาหมูไปด้วย และปากของเขาก็เต็มไปด้วยน้ำมัน

ส่วนชายร่างผอมแบกท่อนเหล็กไว้บนบ่า ท่อนเหล็กนั้นหนาพอๆกับชามถ้วย คงหนักอย่างน้อยก็50โลได้ แต่ชายร่างผอมก็ไม่ได้หน้าแดงหรือหายใจหอบขณะเดินเลย และเขาดูสบายมาก

"ยอดปรมาจารย์!"

เยี่ยชิวหรี่ตาลง

“เหล่าถัง คุณรู้จักสองคนนี้มั้ย?” หลงเยี่ยถามเบาๆ

ถังเฟยส่ายหัว

“คุณไม่ได้บอกเหรอว่าวังซาตานมีรายชื่อยอดปรมาจารย์ทั้งหมด? ถ้าพวกเขาเป็นปรมาจารย์ แล้วคุณจะไม่รู้จักพวกเขาได้ยังไง?”

"สมุดรายชื่อนั้นมีรายชื่อปรมาจารย์ตั้งเยอะ แล้วฉันจะไปรู้จักพวกเขาทั้งหมดได้ยังไง"

“เยี่ยชิว นายมองออกมั้ยว่าพวกมันมีพลังมากแค่ไหน?” หลงเยี่ยถามเยี่ยชิวอีกครั้ง

“มองไม่ออก แต่ที่แน่ๆก็คือ พวกมันเก่งกว่าทหารกระบี่แน่นอน พวกนายสองคนไม่ต้องลงจากรถ ฉันจะลองไปดูพวกมันก่อน”

เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็ถือดาบแล้วเปิดประตูรถ จากนั้นเดินไปข้างหน้าเป็นระยะทางสั้น ๆ หยุด และมองไปที่ชายทั้งสองคนนั้น

เขาพบว่า เมื่อชายทั้งสองเดินเข้ามาใกล้ ก็เหมือนกับมีอากาศเย็นๆมาปกคลุม ทำให้รู้หนาวมาก จนทำให้ผู้คนต้องรู้สึกสั่นสะท้านไปทั้งตัว

ตอนที่พวกมันอยู่ห่างจากเยี่ยชิวไปประมาณ10เมตร ชายทั้งสองก็หยุด