ห้าโมงเย็น
หลินจิงจื้อและเยี่ยชิวเพิ่งออกมาจากสํานักงาน ก็ได้พบกับซุนเมิ่งเจี๋ยที่รีบเข้ามา
“แย่แล้ว ผู้จัดการหลิน มีเรื่องเกิดขึ้น ”
ซุนเมิ่งเจี๋ยกล่าวด้วยใบหน้าเคร่งขรึม
“เกิดอะไรขึ้น?”หลินจิงจื้อถาม
ซุนเมิ่งเจี๋ยตอบว่า“เพิ่งได้รับข่าวว่าสื่อหลายแห่ง ไม่เข้าร่วมพิธีเปิดบริษัทของพวกเราในวันพรุ่งนี้แล้ว ”
“เหตุผลล่ะ?”หลินจิงจื้อถาม
ซุนเมิ่งเจี๋ยกล่าวว่า“ พวกเขาไม่ได้บอกเหตุผล แต่ฉันไปรู้ว่า สื่อเหล่านี้มีความสัมพันธ์ที่ดีกับสวี่ซื่อกรุ๊ป”
หลินจิงจื้อถามอีกครั้ง“มีสื่อกี่แห่งที่ไม่มา?”
“เจ็ดแห่ง”ซุนเมิ่งเจี๋ยกล่าวว่า“เราเชิญสื่อทั้งหมดยี่สิบเจ็ดสื่อ มีเจ็ดสื่อบอกว่าไม่มาแล้ว”
ฮึ!
หลินจิงจื้อกรนอย่างเย็นชา“ไม่มาก็ช่าง ใครจะเเคร์? ยังไงก็ยังมีสื่ออีกยี่สิบสื่อ”
เยี่ยชิวพูดข้างๆเขา“น่าจะเป็นฝีมือของสวี่หมิงฮุย”
หลินจิงจื้อบอกกับซุนเมิ่งเจี๋ยว่า “เดี๋ยวเธอให้ฝ่ายประชาสัมพันธ์ตรวจสอบอีกที ดูว่าจะมีสื่อและแขกเข้าร่วมพิธีเปิดในวันพรุ่งนี้กี่คน?”
“จำไว้ ต้องตรวจสอบให้ชัดเจน ”
“ไม่อย่างนั้น รอถึงพรุ่งนี้ ถ้าเกิดอะไรขึ้น พวกเราก็จะตกอยู่ในการถูกกระทํา”
ซุนเมิ่งเจี๋ยพยักหน้า“โอเค”
“สามี พวกเรากลับบ้าน”หลินจิงจื้อควังแขนของเยี่ยชิวไว้ และออกจากบริษัท
หลังจากกลับถึงวิลล่า
เยี่ยชิวลงทำมือทําอาหารเอง ทํากับข้าวสองสามอย่างให้กับหลินจิงจื้อ
กินข้าวเสร็จ
หลินจิงจื้อถามว่า “สามี นายมีช่วงหนึ่ง ไม่ได้ไปหาพี่หวั่นแล้วใช่ไหม?”
“อืม”เยี่ยชิวกล่าวว่า“เธอก็รู้ ว่าช่วงนี้ฉันยุ่งตลอดเวลา ไม่สามารถเเลดูพี่หวั่นได้เลย”
หลินจิงจื้อพูดอย่างจริงจัง“กลับไปหาเวลาดูพี่หวั่นเถอะ ช่วงนี้เธอแย่มาก”
“พี่หวั่นเป็นอะไร?”เยี่ยชิวถาม
หลินจิงจื้อพูดด้วยหน้าจม“ เขาใกล้จะตายแล้ว”
อะไรนะ!
เยี่ยชิวตกใจ และรีบถามหลินจิงจื้อ“พี่หวั่นเป็นอะไรกันแน่?”
“ครั้งก่อนที่ฉันเห็นเข เขายังสบายดีเลย ”
“ทําไมตอนนี้……”
หลินจิงจื้อถอนหายใจเบาๆ “ถ้านายไม่ไปหาพี่หวั่นอีก เขาจะแห้งงตายเเล้ว”
เยี่ยชิว“......”
หลินจิงจื้อยิ้มและพูดว่า“พี่หวั่นคิดถึงนายมาก ช่วงนี้โทรถามฉันตลอดว่านายกําลังทําอะไรอยู่?เเต่ก็ไม่กล้าโทรหานาย กลัวว่าจะรบกวนนาย นายมีเวลาเเล้วก็ไปดูเขาหน่อยเถอะ”
“ ฉันไปหาเขาตอนนี้ ”เยี่ยชิวพูดจบก็จะไป
หลินจิงจื้อรีบคว้าแขนของเยี่ยชิวแล้วพูดว่า “นายห้ามไป ฉันยังกินไม่อิ่มเลย”
“ไม่ใช่มั้ง เมื่อกี๊เธอกินเยอะขนาดนั้นยังกินไม่อิ่ม?”เยี่ยชิวพูดว่า “พี่หลิน หรือฉันทําบะหมี่ให้เธอ?“
“ฉันไม่อยากบะหมี่ ฉันอยากกินนาย ”
ดวงตาของหลินจิงจื้อมีน้ํา ฟันกัดริมฝีปากล่างเบาๆ และจงใจถูเยี่ยชิวด้วยร่างกาย
พร้อมกัน มือของเธอก็ขยับไปบนร่างของเยี่ยชิวอย่างกระสับกระส่าย
ยังไงเยี่ยชิวก็เป็นผู้ชายที่อยู่ในวัยที่จิตใจกำลังฮึกเหิม จะทนต่อการล้อเล่นของหลินจิงจื้อได้ยังไงและในทันที ไฟชั่วร้ายในช่องท้องของเขาก็ไปทั่วร่างกาย เขาก็กอดหลิงจิงจื้อไว้ และขึ้นไปข้างบน
แน่นอนอยู่เเล้ว
เป็นการนองเลือดอีกรอบหนึ่ง
จนหมดแรง ทั้งสองถึงจะกอดกันและผล็อยหลับไป
ตอนดึก
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วิสารทแพทย์เทวัญ
ตอนที่ 267 - 301 มีแค่ 2-3 บรรทัดเองรบกวนแก้ไขให้ด้วยครับ ขอบคุณครับ...
อยากอ่านจนจบเรื่องทำไงบ้างครับ...
ฮาเร็มไหมครับ...
ทำไมตอนที่267มันมีน้อยจังอะ...
ช่วงนี้ทุกเรื่องทำไมมีแค่ห้าบรรทัด อ่านไม่รู้เรื่องเลย..ถ้าแอด..มีเวลารบกวนตรวจสอบให้ด้วยนะครับ..ขอร้อง...
สงสัยค่ะ สงสัยๆๆ เยี่ยวชิวจากนายแพทย์ฝึกหัดมาเป็นนักสู้ได้ยังไง...
ผู้หญิงคือเลวเลยอะ...
51 หายไปไหน...