วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1023

การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของหลงเอ้อร์ไม่เพียงแต่ทำให้ เยี่ยชิวได้รับบาดเจ็บเท่านั้น แต่ยังนำความกดดันมาสู่เขาอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนอีกด้วย

ดังที่เทพทหารกล่าวไว้ การกระทำของเมืองต้องห้าม มีจุดมุ่งหมายโจมตีความกลัวในหัวใจ

ความแข็งแกร่งของหลงเอ้อร์ นั้นเหนือกว่าเยี่ยชิวมาก หากเขาต้องการฆ่าเยี่ยชิวตอนนี้ โอกาสที่เยี่ยชิวจะรอดชีวิตคงมีน้อย

อย่างไรก็ตาม หลงเอ้อร์ไม่ได้ทำเช่นนั้น

เขาเพียงส่งจดหมายท้าทายให้เยี่ยชิวเท่านั้น

เห็นได้ชัดว่า เมืองต้องห้ามไม่เพียงแต่ต้องการให้เยี่ยชิวตาย แต่ยังต้องการให้เขามีชีวิตอยู่ด้วยความกลัวก่อนที่เขาจะเสียชีวิต

ต้องทนทุกข์ทรมานจากความกลัว

“เมืองต้องห้าม คุณดูถูกฉัน ถ้าฉันกลัวความตาย ฉันคงไม่ต่อต้านคุณตั้งแต่แรก”

เยี่ยชิวเช็ดเลือดจากมุมปาก และลุกขึ้นยืนจากพื้น

ซูลั่วยิงกังวลมากเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของเยี่ยชิว และพูดว่า “เยี่ยชิว ให้ฉันพาคุณกลับไปเถอะ คุณได้รับบาดเจ็บสาหัส”

“ไม่ต้องห่วงฉันหรอก มันเป็นแค่อาการบาดเจ็บเล็กน้อย ฉันสบายดี”

เมื่อเห็นความกังวลของทุกคน เยี่ยชิวก็พูดว่า “ฉันขอโทษที่ทำให้ทุกคนกังวล”

“ฉันสบายดีจริงๆ”

“ฉันควรจะเลี้ยงอาหารค่ำพวกคุณทุกคนในคืนนี้ แต่ด้วยเหตุการณ์นี้ แผนการทานอาหารเย็นอาจจะ……”

ก่อนที่เยี่ยชิวจะพูดจบ ซูเสี่ยวเสี่ยวก็พูดว่า “ผู้อำนวยการ เราเข้าใจแล้ว”

“เราจะไม่ไปทานอาหารเย็นคืนนี้”

“คุณควรกลับบ้านเร็ว!”

ฟู่เหยียนเจี๋ยก็พูดขึ้นด้วยว่า “ใช่แล้ว ผู้อำนวยการ คุณควรกลับบ้านเร็วๆ!”

เหล่าเซี่ยงกล่าวว่า “ผู้อำนวยการ ดูแลเรื่องสำคัญของคุณก่อน เมื่อคุณมีเวลา เราจะได้ทานอาหารเย็นด้วยกัน”

“ขอบคุณสำหรับความเข้าใจ ฉันดีใจที่มีเพื่อนร่วมงานเช่นคุณ” น้ำเสียงของเยี่ยชิวเปลี่ยนไป “แต่เรายังต้องกินข้าวอยู่”

“มนุษย์ต้องทานอาหาร ไม่ทานอาหารจะอยู่ได้ยังไง?”

“คืนนี้ฉันจะไม่ไป เสี่ยวเสี่ยว คุณพาทุกคนไปทานอาหารเย็นที่โรงแรมอิมพีเรียล ฉันจองห้องส่วนตัวไว้แล้ว แค่บอกชื่อฉันเมื่อคุณไปถึง”

“เสี่ยวเสี่ยว นี่เป็นงานที่ฉันมอบหมายให้คุณ คุณต้องทำให้สำเร็จโดยไม่มีข้อผิดพลาด”

“บอกหน่อยสิว่าทำได้ดีมั้ย?”

ซูเสี่ยวเสี่ยวรู้สึกอึดอัดมาก แต่ไม่อยากให้เยี่ยชิวสังเกตเห็น เธอพยักหน้าและพูดว่า “ผู้อำนวยการ ฉันทำได้ดีนะ”

“ดีมาก ไปใช้จ่ายเท่าที่จำเป็น ไม่ต้องห่วงเรื่องเงิน ฉันจะกลับบ้านก่อน แล้วเจอกัน”

เยี่ยชิวโบกมือแล้วหันไปจากไป

ซูลั่วยิง ซูเสี่ยวเสี่ยว ฟู่เหยียนเจี๋ยและเหล่าเซี่ยงยืนนิ่ง มองดูเยี่ยชิวขับรถออกไป

ฟู่เหยียนเจี๋ยกล่าวว่า “ผู้อำนวยการใจดีมาก หลังจากกระอักเลือดไปมาก เขาก็ยังยิ้มและคุยกับเราได้ เขาทำแบบนี้ ดังนั้นเราจึงไม่ต้องกังวลกับเขา”

เหล่าเซี่ยงถามด้วยความสับสนว่า “ฉันได้ยินมาว่า ชายชราบอกว่าเขามาจากเมืองต้องห้าม เมืองต้องห้ามนั้นดำรงอยู่แบบไหน?”

ซูลั่วยิงกล่าวว่า “เมืองต้องห้ามทรงพลัง ความแข็งแกร่งของพวกเขาช่างน่าสะพรึงกลัว”

“น่ากลัวขนาดไหน?” ฟู่เหยียนเจี๋ยถาม

ซูลั่วยิงส่ายหัว “ฉันไม่รู้ว่าน่ากลัวแค่ไหน”

“ฉันได้ยินมาเพียงว่า พวกเขาล้วนเป็นสัตว์ประหลาดเก่าแก่ที่มีชีวิตอยู่มาหลายร้อยปี และการฝึกฝนนั้นไม่อาจหยั่งรู้ได้”

“พวกเขาเย่อหยิ่งและครอบงำมาโดยตลอด ไม่มีอะไรสามารถยับยั้งพวกเขาได้ พวกเขาไมให้เกียรติผู้อาวุโสถังอย่างจริงจังด้วยซ้ำ”

อะไรนะ?

ฟู่เหยียนเจี๋ยและเหล่าเซี่ยงตกตะลึง

ในสายตาของพวกเขา คนอย่างผู้อาวุโสถัง ในสมัยโบราณจะเทียบเท่ากับจักรพรรดิ มีอำนาจเบ็ดเสร็จเหนือชีวิตและความตาย และไม่มีใครกล้าต่อต้านจักรพรรดิ จักรพรรดิทำได้ทุกสิ่ง

ฟู่เหยียนเจี๋ยพูดอย่างไม่เชื่อหูว่า “ผู้คนในเมืองต้องห้ามเป็นบ้าไปแล้วเหรอ? จริงๆ แล้วพวกเขาไม่ได้จริงจังกับผู้อาวุโสถังเลยเหรอ?”

“แม้ว่าพวกเขาจะแข็งแกร่ง แต่ก็ไม่สามารถทำผิดกฎหมายได้ขนาดนี้ใช่ไหม?”

“พวกเขาเป็นเทพเซียนเหรอ?”

หลังจากที่ฟู่เหยียนเจี๋ยพูดจบ เขาก็ถูกเหล่าเซี่ยงโต้กลับว่า “ไร้สาระ ในโลกนี้จะมีเทพเซียนได้อย่างไร”