วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1027

ภายในวิลล่า เยี่ยชิวและซูลั่วยิงมีความสัมพันธ์กัน เริ่มต้นการเดินทางอันแสนหวานและน่าจดจำ

สำหรับบทกวี

ปลดเปลื้องเสื้อผ้าบาง

ชิมซุปกล้วยไม้

ทั้งคู่เล่นน้ำราวกับเป็ด

เสียงลมกังหันน้ำป่วน กลิ่นพีชยังคงอยู่

หลงใหลใบไม้ผลิ

ละเว้นแต่งหน้า

น้ำเต้าบัวแดงสะท้อนวาว

เวลาแห่งความรักลึกซึ้ง

น้ำค้างดอกเปียก

……

ในตอนแรก ซูลั่วยิงรู้สึกผิดที่ไม่สามารถช่วยเยี่ยชิวได้ ดังนั้นเมื่อได้ยินว่าเธอสามารถช่วยปรับปรุงการฝึกฝนของเขาได้ เธอก็ออกแรงอย่างหนัก

อย่างไรก็ตาม เยี่ยชิวพบว่าครั้งนี้ไม่มีผลใดๆ

“ถ้าลั่วยิงสามารถช่วยฉันปรับปรุงการฝึกฝนของฉันได้ตลอดเวลา ฉันก็สามารถเผชิญหน้ากับเมืองต้องห้ามและหลงอีได้ โดยไม่ต้องกลัว”

“น่าเสียดาย ที่ความช่วยเหลือมีขีดจำกัด”

“ดูเหมือนว่าเพื่อปรับปรุงการฝึกฝนของฉันต่อไป ฉันทำได้เพียงพึ่งพาตัวเองเท่านั้น”

เยี่ยชิวถอนหายใจ

ผ่านไปสักพัก

ในที่สุดห้องก็เงียบลง

“เยี่ยชิว คุณรู้สึกอย่างไรบ้าง?” ซูลั่วยิงถาม

“ค่อนข้างดี” เยี่ยชิวตอบ

ดวงตาของซูลั่วยิงเป็นประกายขณะที่เธอถามว่า “เราจะทำอีกไหม?”

“ไม่” เยี่ยชิวหยุดซูลั่วยิงอย่างรวดเร็วและพูดว่า “ปัญหาทางกายภาพของคุณเพิ่งได้รับการแก้ไข คุณต้องดูแลร่างกายของคุณ”

“ไม่เป็นไร ตราบใดที่ฉันช่วยคุณได้ ฉันก็เต็มใจทำทุกอย่าง” ซูลั่วยิงยืนกราน

ประหลาดใจกับความพากเพียรของเธอ เยี่ยชิวต้องพูดตามตรงว่า

“จริงๆ แล้ว การฝึกฝนของฉันถึงจุดคอขวดแล้ว ฉันไม่สามารถปรับปรุงอะไรได้มากกว่านี้อีกแล้ว ฉันต้องหาวิธีอื่น”

“เป็นอย่างนั้นเหรอ!” ซูลั่วยิงดูผิดหวัง พึมพำเบาๆ “ฉันขอโทษ ฉันไม่มีประโยชน์”

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ” เยี่ยชิวกล่าว “นี่เป็นปัญหาของฉันเอง”

“คุณเคยอยู่ในดินแดนแม้วมาหลายปีแล้ว และได้พบกับผู้เชี่ยวชาญมากมาย ควรเข้าใจว่า การฝึกฝนการต่อสู้นั้นไม่ได้ประสบความสำเร็จในชั่วข้ามคืน”

“ความช่วยเหลือของคุณในครั้งนี้มีความสำคัญมาก ยิ่งกว่าความสันโดษของฉันด้วยซ้ำ”

“ลั่วยิง ขอบคุณนะ”

ซูลั่วยิงถามว่า “คราวนี้คุณมีความมั่นใจในการไปปักกิ่งหรือเปล่า?”

ความมั่นใจ?

เยี่ยชิวส่ายหัว “แม้ว่าความก้าวหน้าของฉันจะดำเนินไปอย่างรวดเร็ว แต่ต้องเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดเก่าแก่แห่งเมืองต้องห้าม ฉันก็ยังไม่มีโอกาสชนะ”

ท้ายที่สุดแล้ว หลงอีและหลงเอ้อร์ต่างก็มีชีวิตอยู่มานานหลายร่อยปี โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลงอี มีแนวโน้มว่าจะกลายเป็นผู้ฝึกเซียน”

“ถึงกระนั้น ฉันก็จะทุ่มสุดตัว”

เยี่ยชิวกล่าว “ลั่วยิง จำคำพูดของฉัน”

“ไม่ว่าฉันจะกลับมาคราวนี้หรือไม่ก็ตาม คุณต้องรักษาชีวิตของคุณเอง”

“ปัญหาทางกายภาพของคุณได้รับการแก้ไขอย่างสมบูรณ์ และชีวิตของคุณนั้นยืนยาว คุณต้องไม่ยอมแพ้ง่ายๆ”

ซูลั่วยิงน้ำตาไหลออกมา ขณะที่เธอพูดอย่างจริงจังว่า “ฉันจะพูดอีกครั้ง ถ้าคุณไม่กลับมา ฉันจะไม่ยอมอยู่คนเดียว”

“ไม่ว่าคุณจะอยู่หรือตาย ฉันจะไปกับคุณ”

“เยี่ยชิว อย่ามาสอนฉันด้วยทฤษฎีที่ยิ่งใหญ่เหล่านั้น ฉันไม่เข้าใจ และฉันไม่อยากฟัง ฉันแค่อยากให้คุณกลับมาอย่างปลอดภัย”

เห้อ!

เยี่ยชิวถอนหายใจอย่างหนัก กอดซูลั่วยิงแล้วพูดว่า “เจ้าเด็กโง่ ทำไมถึงโง่เช่นนี้”

“เพราะฉันรักคุณ” ซูลั่วยิงตอบ

สาวสวย!

เยี่ยชิวรู้สึกสะเทือนใจอย่างลึกซึ้ง

ทันใดนั้น เยี่ยชิวสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในร่างกายของซูลั่วยิง

เขาจับชีพจรของเธอ

และครู่ต่อมา ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความตกใจ

“มีอะไรผิดปกติ?” ซูลั่วยิงดูสับสน

เยี่ยชิวไม่ตอบสนองต่อคำพูดของเธอ แต่หยิบแก้วแล้วยื่นให้ซูลั่วยิงแทนและพูดว่า “บีบมันแรงๆ”