วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1061

หิมะและลมนั้นกระโชกแรง

เยี่ยหวู่ซวงยืนอยู่บนกำแพงเมืองด้วยแรงผลักดันที่แข็งแกร่ง ราวกับเทพเจ้าแห่งสงคราม

ผู้คนต่างตกตะลึง

เป็นไปได้ไหมที่ผู้คุ้มกันจะพ่ายแพ้

“บูม!”

หลังเสียงนั้นดังขึ้น ก็มีคลื่นอันทรงพลังออกมาจากพระราชวังต้องห้าม

คลื่นอันทรงพลังมาจากส่วนลึกของเมืองต้องห้าม จากนั้นร่างของผู้คุ้มกันก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง

ผู้คุ้มกันนั้นยืนอยู่บนหลังคาของตำหนัก แขนของเขามีเลือดไหล และใบหน้าของเขานั้นก็เย็นชาราวกับเหล็ก

ในฐานะผู้คุ้มกันประเทศ ที่มีความสามารถมากอยู่ๆก็ถูกคนที่มีความสามารถน้อยกว่าเอาชนะได้ ตอนนี้เขานั้นรู้สึกอับอายมาก

แต่ถึงแม้ว่าผู้คุ้มกันจะโกรธมากแค่ไหน เขาก็ไม่ทำอะไรที่ผลีผลามและบุ่มบ่าม

“เมื่อสักครู่นี้เจ้าใช้เทคนิคการชกแบบไหนกัน?” ผูุ้คุ้มกันถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม

ตอนที่แลกหมัดเมื่อสักครู่นั้น เขารู้สึกได้ถึงคลื่นพลังอันมหาศาลที่ออกมาจากหมัดของเยี่ยหวู่ซวง

แล้วที่ยิ่งไปกว่านั้น เทคนิคการชกนี้นั้นเหมือนจะช่วยเพิ่มพลังการต่อสู้ให้กับเยี่ยหวู่ซวง และยิ่งเขาออกหมัดชกออกไปมากเท่าไหร่ก็เหมือนว่ามันจะยิ่งทรงพลังมากขึ้นไปเรื่อยๆ

เยี่ยหวู่ซวงตอบกลับอย่างไร้อารมย์ว่า：“หมัดไร้ชื่อ”

“ไร้ชื่อ？” ผู้คุมกันตกตะลึง：“หมายความว่ายังไง?”

เยี่ยหวู่ซวงตอบกลับ：“นี้เป็นเทคนิคการชกที่ข้าเป็นคนคิดค้นขึ้นมาเอง ไม่มีชื่อ”

ซือ！

ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์นั้นล้วนแล้วแต่อ้าปากค้าง

ไม่ว่าจะเป็นนักรบหรือว่าผู้ฝึกเป็นเซียน ใครก็ตามที่สามารถสร้างศิลปะการต่อสู้ของตัวเองได้คือคนที่มีความสามารถอย่างมาก

ผู้คู้กันก็ตกตะลึงเช่นกัน

ถึงแม้ว่าเขานั้นจะเป็นถึงผู้คุ้มกันเมืองที่มีตำแหน่งใหญ่ แต่จนถึงทุกวันนี้เขายังไม่สามารถคิดค้นกระบวนท่ารึวิชาอะไรเองได้เลย นอกจากเยี่ยหวู่ซวงนั้นจะมีพลังยุทธ์ทีเทียบเขาไม่ได้แล้วนั้น ยังสามารถคิดค้นกระบวมท่าเป็นของตัวเองได้อีก งั้นก็แสดงว่า เยี่ยหวู่ซวงนั้นเป็นคนที่มีพรสวรรค์เป็นอย่างมาก

จากนั้นผู้คุ้มกันก็เข้าใจว่าทำไมเยี่ยหวู่ซวงจึงสามารถข้ามพรมแดนเพื่อต่อสู้กับเขาได้

“ถ้าข้ายังไม่ตาย พระราชวังต้องห้ามจะต้องถูกทำลาย”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ภายในใจของผู้คุ้มกันก็เกิดเจตนาฆ่าขึ้น

“ เยี่ยหวู่ซวง ขอข้าดูหน่อยว่าเทคนิคการชกมวยที่เจ้าคิดค้นขึ้นเองนั้นมันจะทรงพลังแค่ไหนกันเชียว”

ผู้คุ้มกันพูดจบก็ยื่นมือออกมา หลังจากนั้นก็มีแสงสีดำลอยมาจากทางพระราชวังต้องห้าม และหล่นลงบนมือของเขา

มันเป็นหอกสงครามเหล็กสีดำเย็น

ยาวประมาณสามฟุต ส่องแสงเย็นยะเยือก

“ฆ่า！”

ผู้คุ้มกันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดัน เสียงที่น่ากลัวของเขานั้นทำให้แม้แต่อากาศที่ลอยอยู่นั้นยังสั่นสเทือน และชี้ไปที่เยี่ยหวู่ซวง

ทันทีที่เขาเริ่มต้น มันเป็นกระบวนท่าสังหารที่ไม่มีที่สิ้นสุด

“บูม!”

แสงศักดิ์สิทธิ์นั้นบินไปมาระหว่างโลกมนุษย์และสวรรค์ และหอกสงครามก็ก่อตัวเป็นกรงแห่งเจตนาฆ่าล้อมเยี่ยหวู่ซวงไว้

ตอนนี้ผู้คุ้มกันนั้นมีแสงสีขาวปกคลุมร่างกายราวกับเขานั้นเป็นเทพ และเขาก็ใช้แสงสีขาวนั้นโจมดีเยี่ยหวู่ซวง

“ไม่ว่าเจ้าจะเก่งมาจากไหน แต่เมื่อเจ้าอยู่ในเขตที่ข้าดูแลแล้วนั้นเจ้าจะต้องเคารพ และเจ้าไม่มีคุณสมบัติที่จะท้าทายข้า”

ผู้คุ้มกันตะโกนอย่างดุเดือดในขณะที่อีกมือหนึ่งก็ยื่นออกมา

“ยังเร็วเกินไป”

เยี่ยหวู่ซวงพยายามขยับหมัด การเคลื่อนไหวของเขาช้ามาก แต่แสงสีทองบนหมัดของเขาส่องสว่าง และพลังอันกล้าหาญก็ปรากฏออกมา

และเขาก็พุ่งไปที่สนามรบเพื่อต่อสู้กับผู้คุมกันอีกครั้ง

ปัง!

ปัง!

ปัง!

จังหวะที่เมื่อเยี่ยหวู่ซวงเหวี่ยงหมัด เขารู้สึกเหมือนโลกกำลังแตกสลาย การโจมตีทั้งหมดของผู้คุ้มกันถูกเขาป้องกันไว้ด้วยหมัดของเขา

และในขณะที่พวกเขากำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด ก็มีควันแพร่กระจายออกมา ทำให้กำแพงเมืองพังทลายลงอย่างต่อเนื่อง

“ปัง!”

เสื้อผ้าสีขาวของเยี่ยหวู่ซวงนั้นปลิวว่อน หมัดของเขาหนักขึ้นและเร็วขึ้นเรื่อยๆในแต่ละครั้งที่ชกออกไป

ในที่สุด ท้องฟ้าก็เต็มไปด้วยรอยหมัด

เยี่ยหวู่ซวง ดูเหมือนจะไม่สูญเสียพละกำลังไปเลยแม้แต่น้อย หลังจากที่เขานั้นชกเจ็ดสิบสองหมัดออกไปหมดหยุด เขาก็ขึ้นไปบนท้องฟ้าและพุ่งตัวลงมาด้วยหมัดเดียว ทำให้ผู้คุ้มกันนั้นถึงกับกระอักเลือดออกมา

“อ้า.....”

ผู้คุ้มกันร้องออกมา ถึงแม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บอีกครั้ง แต่เขาก็ไม่กลัวอันตราย และเขานั้นก็แสดงความน่าสะหรึงกลัวออกมา