วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1087

ภายในห้องรับรองส่วนตัว

ถังถังพูดขึ้นมา "เยี่ยชิว ฉันจะพานายไปโรงพยาบาล"

เยี่ยชิวกล่าว "ไม่ต้อง ผมไม่เป็นอะไรจริงๆ"

"น้ำมันร้อนสาดไปบนตัวของนายเยอะขนาดนั้นจะไม่เป็นไรได้ยังไง? เชื่อฉันนะ รีบไปโรงพยาบาลกับฉันเดี๋ยวนี้" ถังถังร้อนใจจนแทบจะร้องไห้ออกมา

"ผมเป็นหมอ ต้องไปโรงพยาบาลไหมผมรู้ตัวดี คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ผมไม่เป็นอะไรจริงๆ"

เยี่ยชิวพูดจบก็หยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดน้ำตาให้ถังถังพร้อมกับกล่าว "ไม่ต้องร้อง ร้องมากกว่านี้จะไม่สวยแล้วนะ"

ถังถังถามด้วยความไม่สบายใจ "ไม่เป็นไรจริงๆ นะ?"

"ไม่เป็นไรจริงๆ"

"งั้นนายให้ฉันดูหน่อย"

เยี่ยชิวจึงต้องหันหลังให้ถังถังและยกเสื้อขึ้น

ทันใดนั้นเอง ถังถังก็เห็นผิวหนังบวมแดงบริเวณกว้างบนแผ่นหลังของเยี่ยชิว

นอกจากนี้ก็ไม่มีอะไรผิดปกติอีก

"เอ๊ะ ไม่เป็นไรจริงๆ ด้วย?" ถังถังรู้สึกประหลาดใจ

เยี่ยชิวกล่าวด้วยรอยยิ้ม "ผิวหนังผมหนาน่ะ"

ตุ่บ........

ถังถังยิ้มออกและจากนั้นก็ตาแดงก่ำมองไปที่เยี่ยชิวพร้อมกับพูดขึ้นมา "ทำไมนายถึงเข้ามาขวางน้ำมันร้อนนั้น? ถ้านายเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง?"

เยี่ยชิวกล่าว "เรื่องเล็กน้อยแค่นี้เอง แต่ถ้าคุณเป็นอะไรขึ้นมา ผู้อาวุโสถังคงต้องจัดการผมแย่แน่"

"เพราะเรื่องนี้เหรอ?" ถังถังรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

นี่ไม่ใช่คำตอบที่เธออยากได้ยิน

"เยี่ยชิว ฉันรู้นิสัยของนายดี นายไม่กลัวแม้กระทั่งเมืองต้องห้าม ฉะนั้นมีหรือที่นายจะกลัวปู่ของฉัน?" ถังถังกล่าว "นายบอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะว่าตอนที่นายเข้ามาขวางน้ำมันเดือดให้ฉัน นายกำลังคิดอะไรอยู่?"

เยี่ยชิวจึงจำเป็นต้องพูดความจริงออกมา "ผมไม่อยากให้คุณได้รับบาดเจ็บก็เท่านั้นเอง"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ถังถังก็น้ำตาคลอ

"ทำไมคุณถึงร้องไห้อีกแล้ว......"

เยี่ยชิวรู้สึกสงสัยอย่างมากว่าผู้หญิงคนนี้ทำขึ้นมาจากน้ำหรือยังไงกัน?

เขายังพูดไม่ทันจบ ถังถังก็โผตัวเข้ามากอดเขาและเอามือทั้งสองข้างรัดเอวเขาแน่น "เยี่ยชิว ทำไมนายถึงโง่ขนาดนี้? รับปากฉันว่าต่อไปไม่ว่าเจออันตรายอะไรอีก ห้ามทำแบบนี้อีกเข้าใจไหม?"

"ไม่ได้" เยี่ยชิวกล่าว "เป็นผู้ชายจะปล่อยให้ผู้หญิงได้รับบาดเจ็บได้ยังไง"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ถังถังก็แทบจะหลอมละลาย เธอผละตัวออกจากเยี่ยชิวและเขย่งเท้าและจุมพิตเยี่ยชิว

กลิ่นหอมและริมฝีปากที่นุ่มนวล

ชวนละมุน

เยี่ยชิวยังไม่ทันได้สัมผัสอย่างละเอียด จากนั้นถังถังก็ถอยหลังออกไปและใบหน้าที่แดงระเรื่อของเธอก็ดึงดูดใจอย่างมาก

เยี่ยชิวรู้สึกพูดไม่ออกและไม่รู้ว่าทำไมผู้หญิงยุคนี้ถึงชอบเล่นอะไรจู่โจมแบบนี้?

อยากได้ก็พูดออกมาสิ!

ผมสัญญาว่าจะไม่ปฏิเสธ แถมยังให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีด้วย

ถังถังเปลี่ยนเรื่องพูดด้วยสีหน้าจริงจัง "เยี่ยชิว ขอบคุณนายมากนะ"

เยี่ยชิวกล่าว "เรื่องเล็กน้อยแค่นั้นเอง ไม่ต้องเก็บไปคิดมากหรอก"

"ไม่ ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เลย" ถังถังกล่าว "เมื่อสักครู่ถ้าไม่ได้นายช่วยเอาไว้ ชีวิตฉันคงต้องดับลงแน่นอน ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าพี่เสี่ยวหรูจะทำกับฉันแบบนี้"

เมื่อพูดถึงจางเสี่ยวหรู เยี่ยชิวก็รู้สึกโกรธแค้นขึ้นมา

"ถังถัง เมื่อกี้คุณไม่น่าปล่อยผู้หญิงคนนั้นไปเลย คุณปล่อยเธอไปแบบนี้ เธอไม่มีทางขอบคุณคุณหรอก ไม่แน่อนาคตเธออาจกลับมาหาเรื่องคุณอีกก็ได้" เยี่ยชิวกล่าว "ถ้าเป็นผมคงจัดการเด็ดขาดไม่เหลือซากแน่"

"ช่างเถอะ พี่เสี่ยวหรูแค่เข้าใจฉันผิดเท่านั้นเอง อนาคตหากมีโอกาสฉันค่อยไปอธิบายให้เธอเข้าใจ" ถังถังกล่าว "พี่เสี่ยวหรูเองก็ลำบากเหมือนกัน"

"เธอเกิดจากครอบครัวธรรมดา หลังจากที่เข้าสู่เส้นทางนางงามก็ขยันตั้งใจจนมีวันนี้ได้ เธอเองได้เสียสละในสิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปคิดไม่ถึง"