วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1112

เยี่ยชิวถือกระเป๋าเฉียนคุน เปิดปากถุง และตะโกนเบาๆ ไปที่สัตว์เทพควบคุมน้ำ “เข้าไป!”

หวด

สัตว์เทพควบคุมน้ำดูเหมือนจะถูกดึงด้วยพลังอันยิ่งใหญ่และเข้าไปในกระเป๋าเฉียนคุนทันที

สิ่งที่น่าทึ่งที่สุดคือ กระเป๋าเฉียนคุนยังคงขนาดและน้ำหนักเท่าเดิม

“ช่างเป็นสมบัติล้ำค่าจริงๆ” เยี่ยชิวยิ้ม

ดวงตาของอมตะชางเหม่ยเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความอิจฉาในขณะที่เขาพูดว่า “เจ้าหนู ไม่ว่ายังไงก็ตาม ฉันเป็นคนแรกที่ค้นพบสัตว์เทพควบคุมน้ำ ตอนนี้เมื่อคุณได้รับมันแล้ว ฉันก็ไม่ได้รับอะไรเลย คุณต้องชดเชยให้ฉัน”

“ไม่มีปัญหา” เยี่ยชิวตอบตกลงโดยกล่าวว่า “หลังจากที่เรากลับไปแล้ว ฉันจะหาให้คุณห้าคน”

จากคำพูดของเขา ดวงตาของอมตะชางเหม่ยก็สว่างขึ้น “คุณจริงจังเหรอ?”

“อย่างแน่นอน” เยี่ยชิวกล่าวว่า “ผู้ชายแข็งแกร่งห้าคน”

ประณามมัน!

อมตะชางเหม่ยโกรธมากจนหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นขี้เถ้า

“ไปกันเถอะ!” เยี่ยชิวยิ้มและก้าวไปข้างหน้า

อมตะชางเหม่ยเดินตามหลังเขาไป

หลังจากทั้งสองผ่านไปไม่กี่ก้าว ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ หันกลับมาและเห็นเซียวจ้านยังคงยืนอยู่กับที่

อมตะชางเหม่ยตะโกนด้วยความโกรธว่า “เจ้าหนู คุณยืนโง่ตรงนั้นเพื่ออะไร?”

ริมฝีปากของเซียวจ้านสั่นขณะที่เขาพูดว่า “หัวหน้า ดูเหมือนมีอะไรบางอย่างมาแตะขาฉันตอนนี้ มันหนาวมาก เหมือนมือคนตาย”

โห่

เยี่ยชิวก้าวไปหาเซียวจ้านอย่างรวดเร็ว ตรวจดูข้อเท้าเซียวจ้านอย่างรวดเร็ว

ทันใดนั้น รอยมือสีดำก็ปรากฏขึ้น

เหมือนฝ่ามือของทารก

“หัวหน้า ฉันจะไม่ตายใช่ไหม?” เซียวจ้านรู้สึกกลัวเล็กน้อย

“ไม่ต้องห่วง ฉันอยู่นี่แล้ว ถึงอยากจะตายก็ทำไม่ได้” อมตะชางเหม่ยหยิบยันต์ออกมาแล้ววางไว้ที่ข้อเท้าของเซียวจ้าน

แล้ว

อมตะชางเหม่ยท่องคาถาเงียบๆ ยันต์จุดไฟ และรอยมือสีดำก็ปล่อยหมอกสีดำออกมา หายไปอย่างรวดเร็ว

เซียวจ้านพูดด้วยความกลัวอย่างต่อเนื่อง “หัวหน้า สถานที่นี้น่าขนลุกเกินไป”

เยี่ยชิวไม่ได้พูดอะไร ดวงตาของเขาตกลงไปที่โคลน

มีรอยมือสีดำเป็นแถวบนโคลน

“ผู้อาวุโส คุณคิดว่ามันคืออะไร?” เยี่ยชิวถาม

อมตะชางเหม่ยตอบว่า “มันต้องเป็นสิ่งที่น่ากลัว และสิ่งที่น่ากลัวนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย ไม่อย่างนั้นมันจะไม่สามารถหลอกลวงประสาทสัมผัสของเราได้”

เยี่ยชิวเตือนว่า “ทุกคนระวังตัวด้วย”

จากนั้นเขาก็เดินไปข้างหน้าต่อไป

“เจ้าหนู คุณจะไปไหน?” อมตะชางเหม่ยถาม

“ฉันขอไปดูก่อนนะครับ” เยี่ยชิวกล่าว

“อย่าไปดีกว่า สถานที่แห่งนี้ลึกลับมาก และเราได้รับสมบัติแล้ว กลับเข้าฝั่งกันเถอะ!" อมตะชางเหม่ยกังวลว่าอาจมีบางอย่างเกิดขึ้นจึงแนะนำ

เยี่ยชิวหันกลับมามองอมตะชางเหม่ยแล้วเยาะเย้ย “ทำไม คุณกลัวหรือ?”

“ไร้สาระ! ฉันเป็นผู้ฝึกฝนพลังชี่แท้ทั้งเก้า แม้ไม่ใช่ผู้ฝึกฝนที่เป็นเซียน ฉันก็ไม่กลัวใครเลย” หลังจากพูดอย่างนั้น อมตะชางเหม่ยก็เดินตรงไปข้างหน้า

“อยู่ใกล้ฉันไว้นะ” เยี่ยชิวเตือนเซียวจ้าน โดยก้าวไปข้างหน้า

เซียวจ้านเดินตามหลังเยี่ยชิวอย่างใกล้ชิด

พวกเขาทั้งสามยังคงเดินไปตามแม่น้ำ

“ผู้อาวุโส เครื่องรางกันน้ำจะอยู่ได้นานแค่ไหน?” เซียวจ้านกังวลว่าเครื่องรางจะอยู่ได้ไม่นาน และหากเป็นเช่นนั้น พวกเขาก็ตกอยู่ในอันตรายเมื่ออยู่ที่ก้นแม่น้ำ

อมตะชางเหม่ยตอบว่า “อยู่ได้หนึ่งชั่วโมง”

“ดีแล้ว” เซียวจ้านถอนหายใจด้วยความโล่งอก

หลังจากเดินไปได้สักพัก

ก็พบกับหินขนาดใหญ่หลายก้อนกองรวมกัน และตรงกลางของหินเหล่านี้ก็มีหลุมสูงประมาณสองเมตร

น้ำในแม่น้ำไหลออกมาจากหลุม เดือดพล่านตลอดเวลาเหมือนน้ำเดือด

เซียวจ้านดูสับสน “ผู้อาวุโส เกิดอะไรขึ้น?”

อมตะชางเหม่ยบ่นว่า “ไม่มีสมบัติอยู่ข้างใน มีเพียงกระดูกจำนวนหนึ่ง”

อะไรนะ?

เซียวจ้านตกตะลึง

“มีกระดูกเพียงไม่กี่ชิ้นก็ทำให้คุณกลัว ดูสิว่าคุณน่าสงสารแค่ไหน” เยี่ยชิวเหลือบมองอมตะชางเหม่ยอย่างดูหมิ่น จากนั้นก้าวเข้าไปในหลุม

เซียวจ้านตามมา

ทันทีที่พวกเขาเข้าไปในถ้ำ เซียวจ้านก็หายใจไม่ออกด้วยความตกใจ และเห็นกระดูกสีขาวนับไม่ถ้วนอยู่ข้างใน ราวกับว่าพวกเขาเข้าไปในหลุมศพหมู่

“หัวหน้า ทำไมที่นี่ถึงมีคนตายเยอะจัง?” เซียวจ้านถาม

“ฉันไม่รู้” เยี่ยชิวกล่าว

ขณะนั้น อมตะชางเหม่ยเดินตามพวกเขาเข้ามา

โดยไม่สนใจเขา เยี่ยชิวเตือนเซียวจ้านว่า “ระวัง เข้าไปดูกันเถอะ”

ทั้งสามคนเดินเข้าไปในถ้ำต่อไป

ค่อยๆ

ถ้ำเริ่มลาดชันขึ้น

หลังจากเดินได้สักพักก็ออกมาจากถ้ำและเห็นแม่น้ำอันมืดมิดอยู่ตรงหน้า

แม่น้ำอันมืดมิดนั้นลึกเพียงเข่าเท่านั้น และมองไม่เห็นจุดสิ้นสุดของมัน

เยี่ยชิวพร้อมด้วยเซียวจ้านและอมตะชางเหม่ยเดินต่อไปตามแม่น้ำอันมืดมิด หลังจากนั้นไม่กี่นาที พวกเขาก็เจออีกถ้ำหนึ่ง

ถ้ำนี้มีขนาดใหญ่ กว้างประมาณสิบเมตร สูงสามเมตร

เยี่ยชิวเปิดใช้งานตาสวรรค์ จ้องมองที่ถ้ำอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “เราเข้าไปข้างในกันเถอะ”

ขณะที่ทั้งสามเข้าใกล้ทางเข้าถ้ำ ลมหนาวก็พัดมาปะทะหน้าพวกเขา

เซียวจ้านส่องไฟฉายเข้าไปในถ้ำ สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก

“หัวหน้า เร็วเข้า ดูสิ นั่นอะไรน่ะ?”