วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1126

“ปัง!”

อมตะชางเหม่ยถูกโจมตีด้วยหมัดของเยี่ยชิว ร่างเกือบจะตกลงไปในแม่น้ำ ในช่วงเวลาวิกฤติ เขารีบคว้าราวจับเรือ ตีลังกากลับหลัง และร่อนลงบนดาดฟ้าเรืออย่างมั่นคง

จากนั้น เมื่อมองไปที่เยี่ยชิว เขาก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

เขาไม่เข้าใจว่าทำไม ในฐานะผู้ฝึกฝนเซียนขั้นรากฐานแรก เขาไม่สามารถทนต่อหมัดเดียวจากเยี่ยชิวได้

เป็นไปได้ไหมที่เจ้าหนูใช้กลอุบายบางอย่าง?

มันคงจะเป็นเช่นนั้น!

มิฉะนั้น เจ้าหนูจะไม่มีโอกาสต่อต้านฉันเลย

ด้วยความคิดนี้ อมตะชางเหม่ยจึงพูดอย่างไม่พอใจว่า “เจ้าหนู ทำไมคุณถึงใช้กลอุบายในการต่อสู้ของเรา?"

“ฉันไม่ได้ใช้กลอุบายใดๆ เลย” เยี่ยชิวกล่าว

เขายังแปลกใจ เพราะเขาไม่ได้ใช้กำลังเต็มที่ในหมัดนั้น

เขาแค่พยายามทดสอบช่องว่างระหว่างเขาและผู้ฝึกเซียน แต่โดยไม่คาดคิด เขาส่งอมตะชางเหม่ยปลิวด้วยหมัดเดียว

เมื่อเห็นว่าเยี่ยชิวไม่ยอมรับสิ่งใดเลย อมตะชางเหม่ยก็ตะคอกอย่างเย็นชา “เจ้าหนู คุณคิดว่าฉันไม่รู้ความสามารถของคุณเหรอ? คุณต้องใช้กลอุบายลับๆ ล่อๆ ในตอนนี้ ไม่เช่นนั้นฉันคงไม่พ่ายแพ้คุณ”

เยี่ยชิวถามว่า “ถ้าอย่างนั้นเราควรต่อสู้กันต่อไหม?”

“แน่นอน” อมตะชางเหม่ยตัดสินใจ เนื่องจากเขามีระดับพลังยุทธ์ที่สูงกว่าเยี่ยชิวในขณะนี้ เขาจึงต้องทุบเยี่ยชิวให้ดี

มิฉะนั้น เมื่อเยี่ยชิวกลายเป็นผู้ฝึกเซียนในอนาคต เขาจะไม่มีโอกาสรังแกเยี่ยชิวอีกต่อไป

“ผู้อาวุโส ลองชกจากฉันอีกครั้งสิ”

หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็ต่อยไปทางอมตะชางเหม่ยอีกครั้ง

คราวนี้อมตะชางเหม่ยใช้พละกำลังแปดสิบเปอร์เซ็นต์ เมื่อมองดูหมัดของเยี่ยชิวที่เข้ามาหาเขา ก็ปะทะด้วยฝ่ามือ

“บูม!”

หมัดและฝ่ามือชนกัน

อมตะชางเหม่ยรู้สึกราวกับว่ามีพลังมหาศาลเหมือนกับดินถล่มและสึนามิใส่หมัดของเยี่ยชิว พลุ่งพล่านเข้าสู่ฝ่ามือของเขา

ทันใดนั้น อมตะชางเหม่ยรู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่า และร่างกายก็กระเด็นไปอีกครั้ง

ครั้งนี้ อมตะชางเหม่ยไม่โชคดีเหมือนเมื่อก่อน เขาตกลงไปในแม่น้ำ

“จริงเหรอ? ผู้อาวุโสทนหมัดของฉันไม่ไหวแล้ว?” เยี่ยชิวรู้สึกเหลือเชื่อ

เซียวจ้านก็ตกใจเช่นกัน พูดว่า “หัวหน้า คุณน่าทึ่งมาก คุณส่งผู้ฝึกเซียนปลิวไปจริงๆ”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “ฉันคิดว่าผู้อาวุโสไม่ได้ใช้กำลังเต็มที่”

ในไม่ช้า อมตะชางเหม่ยก็โผล่ขึ้นมาจากแม่น้ำและตกลงบนดาดฟ้าเรือ

ขณะนี้เขาดูไม่เรียบร้อยมาก

ร่างกายของเขาเปียกโชกไปด้วยน้ำในแม่น้ำ ผมยุ่งเหยิง ดูเหมือนหนูจมน้ำ

“ผู้อาวุโส มีอะไรผิดปกติกับคุณ?”

“คุณไม่ได้กินข้าว หรือคุณดูถูกฉันที่ไม่ใช่ผู้ฝึกเซียนและตั้งใจลงน้ำ”

“อีกรอบ!”

เยี่ยชิวขว้างหมัดอีกครั้ง

“เอาน่า ฉันไม่กลัวคุณหรอก”

กล่าวอย่างโกรธแต้น หลังจากถูกเยี่ยชิวซัดไปสองครั้ง อมตะชางเหม่ยก็เริ่มโกรธ

ท้ายที่สุดแล้ว เขาเป็นผู้ฝึกเซียน แต่ถูกเด็กน้อยทุบตีซ้ำแล้วซ้ำเล่า หากสิ่งนี้แพร่กระจายออกไป มันจะเป็นเรื่องตลกไหม?

เพี๊ยะ!

อมตะชางเหม่ยปะทะหมัดของเยี่ยชิวด้วยฝ่ามือ

คราวนี้เขาใช้ความแข็งแกร่งเก้าสิบเปอร์เซ็นต์

“บูม!”

หมัดและฝ่ามือชนกันทำให้เกิดเสียงดังระเบิด ครู่ต่อมา อมตะชางเหม่ยส่งเสียงร้องอันเจ็บปวด ร่างก็ปลิวออกไปและตกลงไปในแม่น้ำอีกครั้ง

ฮะ?

ท่าทางของเยี่ยชิวเปลี่ยนไปเล็กน้อย

เขาตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ

โดยปกติแล้ว นักสู้ที่ฝึกฝนปราณแท้จะไม่มีทางเทียบได้สำหรับผู้ฝึกเซียน

ความแตกต่างในความแข็งแกร่งระหว่างคนทั้งสองเป็นเหมือนทั้งกลางวันและกลางคืน