วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1131

ภิกษุกระล้มลงกับพื้นกระเด็นไปไกลกว่าร้อยเมตร เขากระอักเลือดออกมาไม่หยุด

จากนั้นเขาก็รีบลุกขึ้น และมองเยี่ยชิวด้วยความตกใจ

“เป็นไปได้ยังไง?”

“มันไม่ใช่ผู้ฝึกเป็นเซียนด้วยซ้ำ มันทำลายจินกังไม่สลายของฉันได้ยังไงกัน?”

“หรือว่า มันซ่อนพลังเอาไว้?”

ภิกษุครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ไม่ว่ามันจะมีพลังที่ซ่อนอยู่หรือไม่ วันนี้ฉันก็จะฆ่ามันให้ได้”

“ท่านอาจารย์พูดไว้ว่า ถ้าเห็นคนจีนที่ไหน ก็ให้ฆ่าพวกมันให้หมด อย่าปล่อยให้รอดแม้แต่คนเดียว”

ถึงตอนนี้ ภิกษุเดินไปข้างหน้าทีละก้าว พลังชี่เก้ามังกรลอยอยู่ด้านหลังของเขาคล้ายมังกรบินร่อนไปมา

ดวงตาทั้งสองเป็นสีแดง ปล่อยพลังอันมหึมาออกมาราวกับว่าเขาเป็นเทพเจ้าโบราณ ช่างน่ากลัวจริงๆ

“ตายซะเถอะ!”

ภิกษุตะโกนเสียงดัง มือขวากำหมัดไว้ และต่อยไปที่เยี่ยชิว

“ผลัวะ!”

พลังชี่อันน่ากลัว ม้วนตัวขึ้นดั่งพายุเฮอริเคน ใบไม้ร่วงหล่นอย่างบ้าคลั่ง ภิกษุตอนนี้เปรียบเสมือนราชาปีศาจที่ไม่มี

ใครเทียบเทียมได้ และเขามีจิตวิญญาณของการต่อสู้อย่างล้นเหลือ

“ผลัวะ!””

ในขณะเดียวกัน เยี่ยชิวไม่แม้แต่จะเคลื่อนไหวใดๆและใช้หมัดของเขาเหวี่ยงออกไป

ดูเหมือนว่า หมัดของทั้งสองกำลังปะทะกัน

ทันใดนั้น พลังชี่เก้ามังกรที่หลังของภิกษุก็โอบล้อมลงมาที่มือของเขา ทำให้พลังของภิกษุยิ่งเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ

ปัง!

หมัดของทั้งสองปะทะกันอย่างรุนแรง เสียงดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วทิศ

ครั้งนี้ภิกษุไม่ได้กระเด็นออกไปเหมือนครั้งที่แล้ว ชัดเจนว่า เป็นเพราะพลังชี่เก้ามังกรที่มือของเขานั่นเอง

ภิกษุมองเยี่ยชิวและหัวเราะเยาะ “แค่นี้เองเหรอ ฉันคิดว่าพลังชี่ของแกจะมีพลังมากกว่านี้ซะอีก!”

เยี่ยชิวไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว รีบดึงหมัดของเขากลับมา และถอยหลังไปห้าก้าว

จากนั้นเขาก็โจมตีใส่ภิกษุอย่างต่อเนื่อง

หนึ่งหมัด

สองหมัด

สามหมัด

“ผลัวะ!”

“ผลัวะ!”

“ผลัวะ!”

เยี่ยชิวยังไม่หยุดโจมตี พลังผลักภูเขาพลิกทะเลของเยี่ยชิว ดูเหมือนว่าแทบจะกลืนกินภิกษุได้

“ฉั่วะ!”

เมื่อเยี่ยชิวต่อยเป็นครั้งที่สี่ กระดูกมือของภิกษุถูกตัดจนขาด หมัดของเขาเต็มไปด้วยเลือด

“นี่มันบ้าไปแล้ว พลังของมันทำไมถึงแข็งแกร่งได้เช่นนี้”

ช่วงเวลาที่ภิกษุกำลังคิดอย่างหนัก เยี่ยชิวก็ได้เหวี่ยงหมัดใส่เป็นครั้งที่ห้า

ตูม!

ภิกษุต้านทานไม่ไหวอีกแล้ว เขากระเด็นออกไปไกล ความกลัวปรากฏในดวงตา

เยี่ยชิวรีบตามไปทันทีและต่อยภิกษุเข้าที่หน้าอกอย่างจัง

“ฉั่วะ!”

กระดูกสันอกของภิกษุแตก เลือดแดงฉานไหลออกจากปาก

ปังปังปัง!

เยี่ยชิวใช้หมัดมังกรสังหารติดต่อกันสิบแปดหมัด ต่อยจนอวัยวะภายในทั้งห้าของภิกษุขยับเขยื้อน ร่างของภิกษุเต็มไปด้วยบาดแผล

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือ ผู้ฝึกเป็นเซียนขั้นสูงผู้นี้ ท้ายที่สุดเขาก็ถูกเยี่ยชิวเล่นงานไม่เป็นท่า ตอนนี้เขาเหมือนลูกไก่ในกำมือของเยี่ยชิวเท่านั้น

เมื่อถังเฟยเห็นฉากนี้ เขาแทบไม่อยากเชื่อ

“นึกไม่ถึงเลย ผู้ฝึกเป็นเซียนผู้นี้จะถูกต่อยจนสูญเสียความสามารถในการต้านทาน”

“ถึงเวลาที่แกต้องออกเดินทางแล้ว”

เยี่ยชิวมองดูภิกษุและพูดอย่างกระเหี้ยนกระหือรือ