วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1144

ชายวัยกลางคนโทรหาเจ้าหน้าที่ตำรวจกลุ่มหนึ่ง

ผู้นำเป็นผู้ชายในวัยห้าสิบ มีใบหน้าแบบจีน คิ้วหนา และตาโต และถึงแม้เขาจะยังไม่ทันได้ทำอะไรเขาก็ดูดุดันเป็นอย่างมาก

“เกิดอะไรขึ้นเหลาเฉา?”

ชายคนนั้นกวาดสายตาไปรอบๆแล้วถามขึ้น

สามารถรับรู้ได้เลยว่า ชายคนนี้สนิทสนมกับชายวัยกลางคนเป็นอย่างมาก

“เหลาเว่ย ขอโทษทีนะ ที่ทำให้คุณต้องมาที่นี้ด้วยตัวเอง”พูดจบชายวัยกลางคนก็ชี้ไปที่เยี่ยชิวและพูดว่า ：“ชายคนนี้ทุบตีอาจารย์สวีและเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของโรงเรียน เขาทำผิดแล้วยังอวดดี คุณรีบพาตัวเขากลับไปสอบสวนที”

ชายคนนั้นมองไปที่เยี่ยชิว และเห็นว่เยี่ยชิวนั้นดูสงบนิ่งมากจนทำให้เขารู้สึกแปลกๆ เขาคิดในใจว่าเขาสงบนิ่งขนาดนี้ จะไปทุบตีคนอื่นได้ยังไง?

ในสถานการณ์แบบนี้ต้องอธิบายได้สองแบบเท่านั้น ถ้าคนคนนี้ไม่มีภูมิหลังก็ต้องสติไม่ดีเป็นแน่

แต่เมื่อมองไปที่เยี่ยชิวแล้วนั้น ก็ดูไม่เหมือนว่าเขาจะเป็นคนสติไม่ดี

ชายคนนั้นถามขึ้นมาเบาๆว่า：“เหลาเฉา ผู้ชายคนนี้เป็นใครกัน?”

“ภรรยาของเขาเปิดร้านเสริมสวยและมีเงินเพียงเล็กน้อย” ชายวัยกลางคนพูดต่อว่า：“ไม่ต้องกังวล จะไม่มีปัญหาอะไรๆตามมาแน่นอน ถ้าเขาเป็นคนสำคัญจริงๆ เขาจะไม่รู้จักสถานะของพวกเราได้ยังไง? ”

“ก็จริง” ชายคนนั้นยิ้มแล้วเดินไปหาเยี่ยชิวและพูดว่า ：“เจ้าหนุ่ม ฉันขอแนะนำตัวให้นายรู้จักหน่อยนะ ฉันชื่อเว่ยหลี่หมิง”

“ฉันไม่รู้จัก” เยี่ยชิวพูดอย่างใจเย็น

ชายวัยกลางคนพูดจากด้านข้าง: "เจ้าหนู เลาเว่ยเป็นตำรวจชั้นผู้ใหญ่ของสำนักงานเมืองเจียงโจว"

การแสดงออกของเยี่ยชิว ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง: “แล้วไงล่ะ?”

“แล้วไงล่ะ?”

ชายวัยกลางคนมองเยี่ยชิวเหมือนว่าเขานั้นคนโง่อย่างไรอย่างนั้น

“ฉันจะบอกอะไรนายให้นะ ว่าเหลาเว่ยนั้นรับผิดชอบกองกำลังตำรวจของเมือง ด้วยคำสั่งเดียว เขาสามารถให้นายและลูกสาวของนายอยู่ในคุกตลอดชีวิตได้เลย นายยังจะพูดแล้วไงล่ะอีกไหม?”

ใครจะไม่คิดว่าเยี่ยชิวนันไม่เพียงแต่จะไม่กลัวเท่านั้น เขายังมองไปที่เว่ยหลี่หมิงแล้วยิ้ม พร้อมกับพูดขึ้นมาว่า：“คุณจะจับฉันเหรอ?”

“คุณอยากให้ฉันเข้าคุกเหรอ?”

“ถ้าคุณคิดว่าคุณมีความสามารถ คุณก็อาจจะลองดูก็ได้”

ใบหน้าของเว่ยหลี่หมิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย

เขาไม่ได้โกรธ แต่ประหลาดใจ

ต้องรู้ก่อนว่า เมื่อคนปกติธรรมดาหลังจากรู้สถานะของเขาแล้ว ก็ต่างพากันโค้งคำนับเพื่อเอาใจเขากันทั้งนั้น แต่ชายหนุ่มคนนี้ไม่เพียงแต่จะไม่แสดงความกลัวออกมาเท่านั้น คำพูดของเขาเต็มไปด้วยการอวดดีและหยิ่งยโส

ผู้ชายคนนี้รวยนิดหน่อยจริงๆเหรอ?

เว่ยหลี่หมิงมองไปที่เยี่ยชิว สักพักแล้วพบว่าชายหนุ่มคนนี้ดูคุ้นเคย แต่เขาจำไม่ได้ว่าเขาเคยพบเขาที่ไหนมาก่อน

เขาระมัดระวังมากกว่าชายวัยกลางคนมากและพูดด้วยรอยยิ้ม: “พ่อหนุ่ม อย่าเพิ่งตื่นตระหนกไป ฉันมาที่นี้เพื่อต้องการที่จะทำความเข้าใจในสถานการณ์ตอนเท่านั้น ว่าแต่ ฉันควรจะเรียกคุณว่าอะไรดี?ล่ะ” “เยี่ยชิว!”

เยี่ยชิว?

ชื่อนี้ฟังดูคุ้นมากราวกับว่าเคยได้ยินที่ไหนสักแห่ง

เว่ยหลี่หมิงมั่นใจว่าเขาต้องเคยได้ยินชื่อนี้ แต่เขากลับนึกไม่ออก

ชายวัยกลางคนเริ่มใจร้อนเล็กน้อยและเร่งเร้าขึ้น：“เหลาเว่ย จำชักช้าอยู่ทำไมกัน รับพามันไปที่สถานีตำรวจเร็ว มันอวดดีขนาดนี้บางทีอาจมีคดีฆาตกรรมติดตัวด้วยก็ได้ ”

เว่ยหลี่หมิงไม่หุนหันพลันแล่นและถามอีกครั้ง：“พ่อหนุ่ม นายทำงานอะไรหรอ?”

“หมอ”เยี่ยชิวตอบกลับอย่างไรอารมย์

เยี่ยชิว หมองั้นหรอ......

บูม！