วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1161

เยี่ยชิวรับรู้ได้ถึงอันตรายที่กำลังใกล้เข้ามา จากนั้นก็หันหลังทันที

ไม่นานก็เห็นเงาของคนสองคนอยู่ในป่ารกทึบกำลังเดินมาตรงนี้

คนที่อยู่ซ้ายมือเป็นคนแก่คนหนึ่ง

อายุของเขาราวๆ หนึ่งร้อยกว่าปี ผมขาวและสวมชุดสีดำ สีหน้าของเขาแดงระเรื่อและดูมีพละกำลังมหาศาล ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นยอดฝีมือคนหนึ่ง

ส่วนคนทางขวามือเป็นผู้ชายและมีอายุกว่าร้อยปีเช่นกัน การแต่งกายของเขาแปลกประหลาดมาก

เขาสวมชุดสีแดงตัดดำมีลวดลายไม้ไผ่ที่ปักด้วยด้ายสีทอง เขาแต่งหน้าหนาและขาววอกเสมือนกับหน้าศพยังไงยังงั้น

ไม่เพียงเท่านั้น เขายังทาลิปสีแดงสด ขนตายาว คิ้วของเขาโก้งโค้งเรียวเป็นเส้น เขามีผมที่ยาวสยายและมีดอกกุหลาบสีแดงทัดหู

ตอนที่เขาเดินก็เดินบิดสะดีดสะดิ้งไปมาราวกับผู้หญิง ดูเหมือนกับกะเทยสาวประเภทสองยังไงยังงั้น

แต่ก็เป็นยอดฝีมือคนหนึ่งเช่นกัน!

ณ ตึกปาอี

ผู้อาวุโสถังและคนอื่นๆ เองต่างก็เห็นคนสองคนนั้นของต้าตง

"เกิดอะไรขึ้น? ทำไมยอดฝีมือของต้าตงปรากฏตัวขึ้นมาได้?" นายพลอาวุโสคนหนึ่งถาม

เทพสงครามกล่าวอย่างเคร่งขรึม "ดูเหมือนว่ายอดฝีมือจากต้าตงเดินทางมาเพื่อฆ่ากำจัดเยี่ยหวู่ซวงโดยเฉพาะเลย"

"พวกเขายอมจ่ายจริงๆ ด้วย"

"ไม่กลัวว่าจะถูกเยี่ยชิวฆ่าตายหมดเลยหรือยังไงกัน?"

ผู้อาวุโสถังกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ก่อนหน้านี้เยี่ยชิวใช้สายฟ้าฆ่าคนแก่คนนั้น ตอนนี้กลับมียอดฝีมือปรากฏขึ้นอีกสองคน เขาจะรับมือยังไง?"

ทุกคนต่างจับจ้องไปที่หน้าจอวิดีโอ

ทุกคนต่างทำหน้าเคร่งเครียด

.......

เยี่ยชิวรู้สึกถึงวิกฤตและหรี่ตาลงเมื่อมองไปที่แขกที่ไม่ได้รับเชิญสองคน

"ไม่แปลกเลยที่เป็นลูกของเยี่ยหวู่ซวง อายุน้อยขนาดนี้ก็มีวรยุทธ์การต่อสู้ที่แข็งแกร่ง ได้วิชาของพ่อมาเต็มๆ"

คนชราผมขาวเดินเข้ามาพร้อมกับพูดกับเยี่ยชิว

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยพลังที่น่าสะพรึง

"พวกคุณมาเพื่อฆ่าผม?" เยี่ยชิวถาม

"ฆ่านาย?" ชายชราหัวเราะอย่างเยือกเย็น "นายมีสิทธิ์อะไร?"

ขณะนี้เอง ชายอีกคนหนึ่งก็มองไปที่เยี่ยชิวพร้อมกับกล่าวด้วยเสียงหัวเราะ "พูดตามตรง นายออกจะดูหล่อเหลาขนาดนี้ ฉันไม่อยากเป็นศัตรูกับนายเท่าไรหรอก"

"แต่น่าเสียดายที่นายเป็นคนที่ฉันต้องกำจัด"

"ฉันลำบากใจเหลือเกิน"

"คุณมิยาโมโตะ แบบนี้ดีไหม เดี๋ยวหลังจากจับตัวเจ้าหมอนี่ได้แล้ว คุณให้ผมเล่นกับเขาสักหน่อยก่อนได้ไหม?"

ท่าทางของผู้ชายคนนี้ที่ตั้งตารอคำตอบดูสะดีดสะดิ้งเหมือนผู้หญิงและพูดจาจีบปากจีบคอ

ทำให้เยี่ยชิวรู้สึกคลื่นไส้และขนลุกไปทั่วทั้งร่างกาย

ให้ตายเถอะ เขาเป็นกะเทยจริงๆ ด้วย!

"เล่นไม่รู้จักดูเวลา ไม่รู้จักเปลี่ยนนิสัยแย่ๆ ของตัวเองเลยสักนิด นายต้องรู้ว่าจุดประสงค์ของเราครั้งนี้คือการฆ่ากำจัดเยี่ยหวู่ซวง อย่าทำให้ล้มเหลวเชียว" ชายชราผมขาวกล่าว

ชายอีกคนนั้นกล่าวด้วยเสียงออดอ้อน "ผมแค่เล่นสนุกนิดหน่อยเท่านั้นเอง ไม่ทำถึงตายหรอก รอให้ฆ่าเยี่ยหวู่ซวงได้แล้วผมค่อยกำจัดเขาทิ้ง"

"ไม่ได้ หากทำให้เรื่องใหญ่พลาดไป เราไม่มีทางรับผิดชอบได้อย่างแน่นอน" ชายชราผมขาวหยุดลงขณะที่อยู่ห่างจากเยี่ยชิวประมาณยี่สิบเมตร จากนั้นก็พูดกับเยี่ยชิว "ฉันขอแนะนำตัวเองหน่อยแล้วกัน ฉันชื่อมิยาโมโตะ โอกาวะ ส่วนมิยาโมโตะ มูซาชิที่ตายลงด้วยเงื้อมมือของนายเป็นหลานของฉันเอง"

ชายคนนั้นเองก็กล่าวแนะนำตัวเองเช่นกัน "พี่ชาย ฉันมีชื่อว่าอันเป้ยฉิงคง ฉันเป็นผู้นำตระกูลลอนเมียวจิรุ่นก่อนหน้านี้ แต่ฉันไม่ค่อยชอบชื่อนี้เท่าไรนัก คุณเรียกฉันว่าเสี่ยวเถียนเถียนก็ได้"

เยี่ยชิวแทบอ้วกออกมา

เขาไม่เคยเจอใครที่ไร้ยางอายขนาดนี้มาก่อน