วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1189

ทันทีที่ทุกคนได้ยินเสียงก็รีบหันกลับไป และเห็นเยี่ยหวู่ซวงแบกดาบยาวพร้อมกับก้าวเท้าเข้ามา

เฉียนจิ้งหลานตามมาอยู่ด้านหลังเยี่ยหวู่ซวงด้วยสีหน้าเป็นกังวล

เมื่อพระศาสดาเห็นเยี่ยหวู่ซวง ดวงตาอันสวยงามก็เกิดความตกใจขึ้น เพราะเธอรู้สึกถึงรัศมีอาฆาตอันเย็นชาจากตัวของเยี่ยหวู่ซวง แม้ว่ารัศมีนี้จะถูกตั้งใจกดมันไว้ แต่ก็ทำให้พระศาสดารู้สึกอันตรายอย่างยิ่ง

“ชายคนนี้ต่อกรด้วยไม่ได้!”

พระศาสดาแอบกระซิบ

"หวู่ซวง ในที่สุดคุณก็มาจนได้" สีหน้าของผู้อาวุโสถังเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

ผู้อาวุโสเยี่ยพูดว่า "หวู่ซวง แกรีบไปดูเยี่ยชิวเถอะ เขาไม่ไหวแล้ว"

“อย่ากังวลไปเลยครับพ่อ ในเมื่อผมกลับมาแล้ว ชิวเอ๋อร์ร์จะต้องไม่ตาย” เยี่ยหวู่ซวง พาเฉียนจิ้งหลานไปที่ห้องพักฟื้น

ผู้อาวุโสถังและคนอื่นๆ ก็ตามติดเข้าไปในห้องพักฟื้นด้วย

หลังจากที่เฉียนจิ้งหลานเข้าไปห้องพักฟื้น พอเห็นเยี่ยชิวที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือด เธอก็ทนไม่ได้และร้องไห้ออกมา "ชิวเอ๋อร์ร์——"

เฉียนจิ้งหลานเป็นลมหมดสติก่อนที่เธอจะพูดจบ

เยี่ยหวู่ซวงรีบประคองเฉียนจิ้งหลาน จากนั้นก็กดฝ่ามือตรงหัวใจด้านหลังของเธอ และถ่ายทอดพลังงานภายในให้ ในไม่ช้าเฉียนจิ้งหลานก็ฟื้นตื่นขึ้นมา

“จิ้งหลาน อย่าเศร้าเกินไปนักเลย ชิวเอ๋อร์ร์จะต้องไม่เป็นไร”

หลังจากที่เยี่ยหวู่ซวงพูดจบ เขาก็จับชีพจรของเยี่ยชิว และในทันใดรัศมีแห่งความอาฆาตแค้นที่เขากดไว้ก็ค่อยๆ ถูกปล่อยออกมา

เพียงชั่วขณะ อุณหภูมิในห้องพักฟื้นก็ลดลงจนเหลือต่ำกว่าศูนย์ ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นพากันตัวสั่น

ต่อมา เยี่ยหวู่ซวงก็ตรวจดูอาการบาดเจ็บตามร่างกายของเยี่ยชิวอย่างระมัดระวัง และรัศมีแห่งความอาฆาตก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

ไอ้พวกทหารญี่ปุ่น กล้าแตะต้องลูกชายของฉัน พวกแกน่าจะไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วสินะ”

เยี่ยหวู่ซวงพูดด้วยความโกรธจัด เพียงชั่วขณะรัศมีแห่งความอาฆาตแค้นก็อบอวลไปทั่วทั้งห้องพักฟื้น จนทุกคนก็รู้สึกอกสั่นขวัญแขวนไปหมด

แม้แต่หมอสองคนก็ยังกลัวจนเข่าทรุดไปกองที่พื้น

พวกเขาเป็นคนธรรมดา จึงไม่สามารถทนต่อแรงอาฆาตของเยี่ยหวู่ซวงได้

ผู้อาวุโสเยี่ยรีบเตือนว่า "หวู่ซวง ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะโกรธ รีบกำจัดรัศมีอาฆาตของแกซะ อย่าทำให้ทุกคนตกใจกลัว"

เยี่ยหวู่ซวงเก็บแรงอาฆาตของเขาแล้ว ทุกคนก็โล่งใจและถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“หวู่ซวง เยี่ยชิวได้รับบาดเจ็บสาหัส คุณช่วยรักษาเขาได้ไหม” ผู้อาวุโสถังถาม

“ก่อนที่อาจารย์จะจากไป ครั้งหนึ่งท่านเคยพูดไว้ว่า ชิวเอ๋อร์ร์จะมีหายนะความเป็นความตายครั้งใหญ่ ดังนั้นท่านจึงทิ้งยาอมฤตเม็ดหนึ่งไว้ให้ชิวเอ๋อร์ร์” เยี่ยหวู่ซวงหยิบยาอมฤตทองคำออกมาจากกระเป๋าของเขาแล้วยัด เข้าไปในปากของเยี่ยชิว

“ยาเม็ดนี้สามารถรักษาเยี่ยชิวได้งั้นเหรอ?” นายพลไป๋รู้สึกสงสัยเล็กน้อย

เพราะก่อนที่เยี่ยหวู่ซวงจะเข้ามา ปรมาจารย์ด้านการแพทย์แผนจีนสี่คนและผู้เชี่ยวชาญและอาจารย์หลายร้อยคนได้วินิจฉัยอาการของเยี่ยชิวแล้ว แต่พวกเขาทั้งหมดกลับทำอะไรไม่ถูก เพราะแบบนี้จึงทำให้นายพลไป๋ยากที่จะเชื่อว่ายาเม็ดนี้จะสามารถรักษาเยี่ยชิวได้จริง

"ได้สิ" เยี่ยหวู่ซวงพูดด้วยความมั่นใจ "ยาที่อาจารย์ทิ้งไว้สามารถช่วยชีวิตชิวเอ๋อร์ได้อย่างแน่นอน แต่แค่..."

“แต่แค่อะไร?” เฉียนจิ้งหลานถาม

เยี่ยหวู่ซวงพูดว่า "เส้นลมปราณของชิวเอ๋อร์ทั่วทั้งร่างพังทลาย ดูเหมือนว่าจะได้รับยาอะไรบางอย่างเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งในช่วงเวลาสั้นๆ ซึ่งเป็นผลให้ความแข็งแกร่งนั่นเพิ่มขึ้นมากเกินจนไม่ได้สามารถปล่อยออกมาได้อย่างเต็มที่ สุดท้ายก็ได้รับผลที่ตามมา”

“นอกจากนี้ ปราณมังกรของชิวเอ๋อร์นั้นก็ถูกทำลาย พลังยุทธ์ลดลง และชี่แท้โดยกำเนิดทั้งสิบในร่างกายของเขาก็ได้รับความเสียหายอย่างหนักเช่นกัน”

"แม้ว่ายาที่อาจารย์ทิ้งไว้จะสามารถช่วยชีวิตชิวเอ๋อร์ได้ แต่พลังยุทธ์ของ ชิวเอ๋อร์จะไม่กลับคืนสู่สภาพเดิม"

อะไรนะ!