วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1192

“ทำไมข้างนอกถึงมีเสียงดังขนาดนี้” นายเยี่ยถาม

“ฉันจะไปดู” หลังจากที่ไป๋ปิงพูดจบ เขาก็กำลังจะลุกขึ้น ทันใดนั้นประตูวอร์ดก็เปิดออก

ปรมาจารย์ด้านการแพทย์แผนจีนสี่คนเดินเข้ามาจากด้านนอก

“เสี่ยวเยี่ย ฉันได้ยินมาว่าคุณตื่นแล้ว และทุกคนก็อยากมาพบคุณ” หลี่ชุนเฟิงพูดด้วยรอยยิ้ม

“ผู้อาวุโส ทำไมคุณถึงมาที่นี่?” เยี่ยชิวถามด้วยความประหลาดใจ

นายเยี่ยกล่าวจากด้านข้าง "หลังจากที่คุณได้รับบาดเจ็บและตกอยู่ในอาการโคม่า นายถังจึงสั่งให้ปรมาจารย์ด้านการแพทย์แผนจีนสี่คน และผู้เชี่ยวชาญและอาจารย์ชั้นนำหลายร้อยคนมารักษาคุณ"

ในขณะนั้น

เยี่ยชิวนั่งขึ้นและพูดอย่างสุภาพ "ผู้อาวุโส ฉันขอโทษ ฉันให้คุณเดินทางมายังทะเลตะวันออกเพื่อฉัน ฉันรู้สึกเสียใจแทนคุณจริงๆ"

“เสี่ยวเยี่ย อย่าพูดอย่างนั้น ถ้าคุณปลอดภัย พวกเราคนแก่จะโล่งใจ” หลี่ชุนเฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

สวีลิ่วกล่าวต่อ "เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เราก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย ดังนั้นเราจึงรู้สึกแย่"

จางจิ่วหลิงกล่าวว่า "เสี่ยวเยี่ย ดูแลอาการบาดเจ็บของคุณให้ดี เมื่อคุณหายดีแล้ว ฉันจะเลี้ยงเครื่องดื่มให้คุณ"

เนี่ยเสวี่ยเหลียงกล่าว "เสี่ยวเยี่ย มีผู้เชี่ยวชาญและอาจารย์ชั้นนำมากกว่าร้อยคนที่ทางเดินด้านนอก พวกเขากำลังมองหาคุณ คุณต้องการที่จะพบพวกเขา?"

ก่อนที่เยี่ยชิวจะพูด นายเยี่ยกล่า "เยี่ยชิว เพิ่งตื่นและต้องการพักผ่อน การพบแขกไม่สะดวกเลย"

"มาทำสิ่งนี้กันเถอะเยี่ยหวู่ซวง ออกมากับฉัน และทักทายพวกเขาในนามของเยี่ยชิว!

“ท้ายที่สุดแล้ว มันค่อนข้างยากสำหรับคนที่จะมาถึงที่นี่”

"ตกลง" เยี่ยหวู่ซวงตอบและเดินตามนายเยี่ยออกจากวอร์ด

จากนั้น หลี่ชุนเฟิงและคนอื่นๆก็บอกลา

“เสี่ยวเยี่ย ฉันไม่รบกวนคุณแล้ว คุณจะหายดีแล้ว และเราจะได้พบกันใหม่เมื่อเรามีโอกาสในอนาคต”

หลังจากพูดอย่างนั้น ปรมาจารย์ด้านการแพทย์แผนจีนทั้งสี่ก็จากไป

ในห้องนั้น เหลือเพียงเฉียนจิงหลาน นายพลไป๋ และไป๋ปิงเท่านั้น

ไป๋ปิงนั่งข้างเตียงในโรงพยาบาลและป้อนซุปเยี่ยชิวด้วยช้อน อ่อนโยนราวกับภรรยา

เยี่ยชิวขอโทษ "นายพล ไป๋ปิง ฉันขอโทษ ฉันเองแหละที่ทำให้คุณเดือดร้อน ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน คุณคงไม่ถูกไป๋ยวี่จิงฆ่าหรอก..."

“เยี่ยชิว ฉันจะตำหนิคุณในเรื่องนี้ได้อย่างไร” นายพลไป๋ขัดจังหวะเยี่ยชิวและพูดด้วยความโกรธ "ฉันไม่คิดว่าเจ้าสารเลวคนนี้ไป๋ยวี่จิงจะกบฏขนาดนี้"

“ เขาเพิ่งลักพาตัวฉันและเสี่ยวปิง และเขายังคงแอบค้นคว้าสุดยอดทหารอยู่ ไม่เพียงแค่นั้น เขายังสมรู้ร่วมคิดกับต้าตงด้วย มันไร้เหตุผลจริงๆ!”

“ถ้าคุณไม่โชคดีขนาดนั้น ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าฉันจะต้องเผชิญหน้ากับคุณเยี่ยและครอบครัวของคุณอย่างไรในอนาคต”

“เยี่ยชิว ครอบครัวของฉันโชคไม่ดี ฉันควรจะขอโทษคุณ”

"ฉันภักดีต่อประเทศมาตลอดชีวิต แต่ในที่สุด หลานชายผู้ทรยศก็ปรากฏตัวขึ้น ตอนนี้ ฉันแทบจะรอไม่ไหวที่จะหั่นไอ้เวรนั่นไป๋ยวี่จิงเป็นชิ้น ๆ เอิ่ม..."

นายพลไป๋โกรธมาก

เยี่ยชิวรีบปลอบโยน "แม่ทัพเฒ่า อย่าโกรธ ทุกอย่างจบลงแล้ว"

"คุณทนทุกข์ทรมานมากในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ดังนั้นกลับไปพักผ่อนโดยเร็ว!"

“ไว้เจอกันตอนออกจากโรงพยาบาลนะ”

นายพลไป๋ไม่ได้พักผ่อนมากนักตั้งแต่เขาถูกไป๋ยวี่จิงลักพาตัวไป เขาพักอยู่กับเยี่ยชิวในโรงพยาบาลสองสามวันและเนื่องจากเขาแก่เกินไปเขาจึงทนไม่ไหวอีกต่อไป

“เอาล่ะ ฉันจะกลับไปก่อน เสี่ยวปิง ดูแลเยี่ยชิวที่นี่ให้ดี”

นายพลไป๋บอกกับเยี่ยชิวอีกครั้ง "ดูแลอาการบาดเจ็บของคุณให้ดี จนกว่าอาการบาดเจ็บของคุณจะหาย คุณจะนอนอยู่ที่นี่และจะไม่ไปไหน คุณต้องดูแลร่างกายของคุณให้ดี"

“คุณยังเด็กอยู่ และร่างกายของคุณเป็นเมืองหลวงแห่งการปฏิวัติ”

เยี่ยชิวพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม "ฉันรู้"