วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1195

หลิงจิงจื้อ เป็นคู่ซ้อมที่ยอดเยี่ยมอย่างแน่นอน เธอสู้กับเยี่ยชิวไปกลับฝึกซ้อมได้อย่างจิงจังมาก

ท่าต่างก็ๆปรากฏออกมา

งูทองพ่นดาบออกมา!

ท่าประมงถามถึง!

กระบวนท่าฉิ่งฟลุต!

ท่าเคลื่อนสายฝนยกเมฆ!

…

ในท้ายที่สุดหลังจากที่ฝึกฝนกันอย่างหนักแล้ว ทั้งสองคนก็หมดแรง

“ที่รัก พลังยุทธ์ของคุณมีความผิดปกติจริงๆเหรอ?” หลินจิงจื้อถามขณะที่จัดผมยุ่งๆ ของเธอ

เยี่ยชิว พยักหน้า: "อื้ม มันมีความผิดปกติ"

“แล้วทำไมฉันถึงสังเกตไม่ได้ล่ะ” หลินจิงจื้อเอียงหัวแล้วพูดว่า “ฉันรู้สึกว่าคุณก็ยังแข็งแกร่งเหมือนเมื่อก่อนนะ”

เยี่ยชิวยิ้มและพูดว่า "ฉันมีสมรรถภาพทางกายที่ดี"

"ฉันรู้สึกได้" หลินจิงจื้อถามอย่างจริงจัง: "การช่วยฝึกซ้อมเมื่อกี้ได้ผลไหม ถ้าไม่ได้ผลเราฝึกอีกรอบ"

“อีกรอบเหรอ?” เยี่ยชิวถาม “พี่หลิน คุณไหวมั้ย?”

“ไหวไม่ไหวคุณลองดูแล้วจะรู้เอง” หลินจิงจื้อพูดจบแล้วเริ่มนั่งบนร่างกายของเยี่ยชิว

ไม่นานก็มีเสียงเป็นจังหวะดังขึ้นตามมา

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่

เสียงก็สงบลง

“ติ๊ง!”

เยี่ยชิว ได้รับข้อความจากมือถือ เมื่อเขาเปิดดูมัน ก็เห็นว่าเป็นข้อความจากไป๋ปิง

“หลินจิงจื้อไม่ได้ทำให้โกรธคุณใช่มั้ย? ฉันขอโทษ เยี่ยชิว ฉันบอกเธอเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของคุณแล้ว เพราะยังไงแล้วเรื่องใหญ่แบบนี้ถ้าฉันไม่บอกเธอ เดี๋ยวเธอมารับรู้วันหลังเธอคงจะตำหนิใช่แน่ๆเลย”

จากนั้นเยี่ยชิว ก็เข้าใจและพูดว่า "พี่หลินที่แท้เรื่องอาการบาดเจ็บของฉันนั้นไป๋ปิงเป็นคุณบอกคุณนี่เอง!"

หลินจิงจื้อพูดด้วยรอยยิ้มว่า: "ไป๋ปิงโทรหาฉันก่อนที่คุณจะมาถึงที่นี่ด้วยซ้ำ"

“เธอเล่าให้ฉันฟังเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของคุณ เธอยังบอกด้วยว่าไม่กี่วันที่เธออบู่กับคุณ คุณทรมาณเธอเก์อบจะตายอยู่แล้ว”

“เธอทำอย่างนี้ก็เพื่อ หนึ่ง อวดฉัน สองคือเธออยากให้ฉันโกรธ และงี่เง่าใส่คุณ”

“ไป๋ปิงประเมินฉันต่ำไปละ ฉันจะโกรธคุณได้ยังไง”

“ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้บอกฉันว่าคุณบาดเจ็บเพราะกลัวว่าฉันจะกังวล”

“นอกจากนี้ ฉันเป็นคนที่สนับสนุนให้คุณจีบไป๋ปิง แล้วฉันจะอิจฉาได้อย่างไร”

“ไป๋ปิงคนนี้ ฉันไม่รู้ว่าวันๆเธอเอาแต่คิดอะไรอยู่ ที่รัก เดี๋ยวกลับไปคุณไปลงโทษเธอหนักๆเลย”

เยี่ยชิว ถามว่า: "พี่หลิน คุณอยากให้ฉันลงโทษพี่ปิงยังไง?"

หลินจิงจื้อพูดว่า: "ให้เธอไม่สามารถลุกเดินได้สักหนึ่งอาทิตย์"

เยี่ยชิว: "..."

หลินจิงจื้อกล่าวเสริมว่า "ยังไงก็ตาม ที่รัก แม้ว่าฉันรู้ว่าคุณไม่อยากให้ฉันกังวล แต่ต่อไปนี้คุณอย่าทำแบบนี้อีกนะ"

“จำไว้ว่า ไม่ว่าในอนาคตคุณจะต้องเจอปัญหาอะไร คุณต้องบอกฉันก่อนเสมอเลยนะ”

เยี่ยชิว รู้สึกประทับใจอย่างมาก เขารู้สึกว่าหลินจิงจื้อนั้น เป็้นห่วงเขา เอาใจใส่ และมีน้ำใจ ใครจะรู้ว่าพูดถึงตอนท้ายคำพูดของหลินจิงจื้อจะเปลี่ยนไปอย่างกะทะหัน

“อย่างนี้ ฉันก็สามารถเป็นคู่ซ้อมใหห้คุณได้แล้ว”

ช่างเป็นยัยที่ชอบทรมานคนจริงๆ!

“พี่หลิน ฉันวางแผนที่จะไปภูเขาไท่ในอีกสักพัก บางทีภูเขาไท่ อาจจะพบสิ่งที่สามารถช่วยฉันฟื้นฟูกลังยุทธ์ของฉันได้” เยี่ยชิวกล่าว

“คุณอยากให้ฉันไปด้วยไหม?” หลินจิงจื้อพูด “การอยู่คนเดียวมันน่าเบื่อ ถ้าฉันไปกับคุณ คุณจะมีคนคุยด้วยระหว่างทางได้”

ขณะที่ เยี่ยชิวกำลังจะตกลง กลินจิงจื้อก็เปลี่ยนน้ำเสียงและพูดว่า "ตอนเช้าคุณไปตามหาของที่สามารถฟื้นฟูำลังยุทธ์ของคุณ ตอนกลางคืนฉันจะเป็นคู่ซ้อมให้คุณ อย่างไง ใีความสุขไหม?"

เยี่ยชิว รู้สึกหวาดกลัวทันที

หากเป็นเช่นนี้ละก็ เขากลัวว่าร่างกายของเขาจะพังทลายลงก่อนที่เขาจะสามารถฟื้นพลังยุทธ์ได้

เยี่ยชิวกล่าวว่า: "พี่หลิน บริษัทของคุณน่าจะมีเรื่องหลายเรื่องที่คุณต้องจัดการ คุณยุ่งเรื่องบริษัทก่อนเลย ฉันไปภูเขาไท่คนเดียวก็พอ"