วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1205

หลังจากที่อักขระผนึกทองผ่านคิ้วของเยี่ยชิวแล้ว เขาก็รู้สึกอบอุ่นไปทั่วทั้งตัว ราวกับว่าเขากำลังอาบน้ำท่ามกลางแสงแดดในฤดูหนาวที่หนาวเย็น

สบายมาก

จากนั้นอักขระผนึกหลายร้อยตัวก็ก่อตัวเป็นคัมภีร์ซึ่งประทับอยู่ในส่วนลึกของจิตใจของเยี่ยชิว

พระคัมภีร์ลึกซึ้งแต่ขมขื่นและเข้าใจยาก

เยี่ยชิวใช้เวลานานในการระบุพระคัมภีร์ให้ครบถ้วน จากนั้นเขาก็ท่องบทพระคัมภีร์อย่างเงียบ ๆ

หลังจากนั้นไม่นาน

"พึบ!"

ทันใดนั้นร่างกายของเยี่ยชิวก็เปล่งประกายด้วยแสงสีทอง

ในเวลาเดียวกัน ตัวละครทองคำหลายร้อยตัวไหลอยู่รอบตัวเขา ก่อตัวเป็นหน้ากากแห่งแสง ปกป้องเยี่ยชิวที่อยู่ตรงกลาง

ในเวลานี้ เยี่ยชิวดูเหมือนพระพุทธเจ้า ศักดิ์สิทธิ์อย่างเลื่อมใส

“นี่ไม่เพียงแต่ได้รับคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น แต่ยังสามารถใช้ความคิดได้ในช่วงเวลาสั้นๆ อีกด้วย ฉันอิจฉาสิ่งนี้จริงๆ!”

หลงเหม่ยยืนเคียงข้าง ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความอิจฉา

หลังจากนั้นไม่นาน

แสงสีทองบนร่างของเยี่ยชิวหายไปและเขาถามว่า "ท่าน คุณเพิ่งบอกว่าพลังศักดิ์สิทธิ์ เป็นความลับสูงสุดของพุทธศาสนาเหรอ?"

“ถูกต้อง” ฉางเหม่ยกล่าว “มีคนมากมายที่มาที่หลงเหมินทุกปี และมีคนนับล้านหรือหลายสิบล้านคนที่ได้เห็นพระพุทธรูปองค์นี้ คุณเป็นคนเดียวที่ได้รับคัมภีร์อันศักดิ์สิทธิ์ คุณโชคดีมาก”

“พลังศักดิ์สิทธินี้มีประโยชน์อย่างไร?” เยี่ยชิวกล่าว “ฉันเพิ่งฝึกฝนตามคำภีร์และพบว่าทั้งการฝึกฝนและกำลังของฉันก็ไม่ได้รับการพพัฒนาอะไรเลย สิ่งนี้จะเรียกว่าเป็นความลับสูงสุดของพระพุทธศาสนาได้อย่างไร”

“เจ้าไม่รู้อะไรเลย!” ฉางเหม่ยกล่าว “หน้าที่ของคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ไม่ใช่การเพิ่งพลังการฝึกฝน แต่เป็นเทคนิคการป้องกันเวทย์มนตร์”

“แน่นอน ไม่ได้หมายความว่าคุณสามารถป้องกันตัวเองจากการโจมตีของผู้ฝึกฝนระดับปรมาจารย์ได้ แต่หมายความว่าคุณสามารถป้องกันตัวเองจากสิ่งชั่วร้ายบางอย่างได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับสัตว์ประหลาดและสัตว์ประหลาด พลังทำลายล้างของคัมภีร์จิตวิญญาณนั้นมีมหาศาล "

“กล่าวอีกนัยหนึ่ง จากนี้ไป วิญญาณของคุณจะปกป้องร่างกายของคุณ และไม่มีความชั่วร้ายใดบุกรุกคุณ”

เยี่ยชิวตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและคิดอยู่นานจุดประสงค์ของพระคัมภีร์ข้อนี้คือการจัดการกับวิญญาณชั่วร้ายหรือไม่?

เยี่ยชิวรู้สึกแย่เล็กน้อยและถอนหายใจ "ฉันคิดว่ามันเป็นทักษะที่น่าทึ่ง แต่มันไม่เป็นแบบที่คิดเลย งั้นก็ดูเหมือนว่าคัมภีร์ข้อนี้ไม่มีประโยชน์"

ฉางเหม่ยโต้กลับทันที "มีสิ่งมหัศจรรย์มากมายในโลก เพียงเพราะคุณไม่เคยเห็นพวกมันไม่ได้หมายความว่าพวกมันไม่มีอยู่จริง"

“เชื่อฉันเถอะ คุณจะต้องการพลังทางจิตวิญญาณไม่ช้าก็เร็ว”

“คุณจะแปลกใจกับมันเมื่อถึงเวลา”

เยี่ยชิวนึกถึงอักษรโบราณและเหลือบมองที่ฝ่ามือขวาของเขา พวกมันหายไป

“ท่าน อักษรโบราณพวกนี้ประโยชน์อะไร?” เยี่ยชิวถามอีกครั้ง

ฉางเหม่ยกล่าว "ข้าเห็นในหนังสือโบราณที่รวบรวมไว้ในภูเขาหลงหูว่าอักษรโบราณเป็นเครื่องหมายที่พระภิกษุผู้มีชื่อเสียงทิ้งไว้"

“หน้าที่เฉพาะของมัน ข้าไม่ใช่ชาวพุทธ เลยไม่รู้”

“แต่เหตุผลที่คุณสามารถได้รับพระสูตรตอนนี้ก็เพราะว่าอักษรโบรารสอดคล้องกับพระพุทธรูปองค์นี้ ฉันคิดว่ามันมีประโยชน์มากมายที่น่าอัศจรรย์”

เยี่ยชิวเหลือบมองท้องฟ้าแล้วพูด "ท่าน นี่มันดึกแล้ว ไปพักผ่อนก่อนแล้วไปภูเขาไท่แต่เช้าพรุ่งนี้"

"ตกลง" ฉางเหม่ยพยักหน้าเล็กน้อยแล้วถาม "เจ้าเด็กน้อย เจ้าจะให้เงินข้าเมื่อไหร่"

“ฉันจะให้คุณเมื่อฉันกลับไปเจียงโจว” เยี่ยชิวกล่าว

“ไม่ คุณต้องให้ฉันตอนนี้เลย” ฉางเหม่ยกลัวว่าสิ่งต่างๆ จะเปลี่ยนไปในภายหลัง เขาจึงพูด "เงินที่เจ้าได้นั้นคือเงินของข้า"

“เจ้าเด็กอุบเงิน”

เยี่ยชิวจ้องมองไปที่ฉางเหม่ย และหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาแล้วโอนเงินใหฉางเหม่ยทันที

ติ๊ง!

สิบวินาทีต่อมาโทรศัพท์มือถือของฉางเหม่นดังขึ้น เขาหยิบมันออกมาอ่านข้อความด้วยสีหน้าตกใจ

“ไอเด็กนี่ แกโอนเงินร้อยล้านให้ฉันเหรอ?”