วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 123

เยี่ยชิวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดปุ่มรับสาย แล้วพูดว่า "สวัสดี ผมเยี่ยชิว นั่นใคร?"

"เยี่ยชิว ฉันเป็นอาคนที่สองของนายเอง!" เสียงผู้ชายหยาบคายดังมาจากปลายอีกด้านของโทรศัพท์

เยี่ยชิวดุเขาทันที "ฉันเป็นลุงใหญ่ของนายต่างหาก!"

"ฮ่าฮ่าฮ่า นายสี่ ทำอะไรอยู่?" คนที่ปลายอีกด้านของโทรศัพท์หัวเราะ

"ฉันจะทำอะไรได้อีก ฉันต้องทำงานน่ะสิ พี่สาม ช่วงนี้คุณยุ่งเรื่องอะไร? ฉันไม่ได้ข่าวจากพี่มานานแล้ว"

"ฉันไปที่จิงหลิงเพื่อพัฒนาทักษะอาชีพ และทำงานด้านการขายให้กับบริษัทยาแห่งหนึ่งมา มันยากมาก"

คนที่โทรหาเยี่ยชิว ชื่อเฉินเฉียง และเขาเป็นเพื่อนร่วมห้องของเยี่ยชิว

ตอนที่เยี่ยชิวกำลังศึกษาอยู่ที่มหาวิทยาลัยการแพทย์ในเจียงโจว มีคนสี่คนที่อาศัยอยู่ในหอพักเดียวกัน พวกเขาทั้งหมดมีความสัมพันธ์ที่ดี และกลายเป็นเพื่อนกัน เนื่องจากเยี่ยชิวเป็นน้องเล็กสุด เขาจึงได้จัดอันดับที่สี่

เฉินเฉียงมีอายุมากกว่าเยี่ยชิวหนึ่งปี และอยู่ในอันดับที่สาม นอกจากนี้ ทั้งสองยังอยู่กลุ่มเดียวกัน ดังนั้นมิตรภาพของพวกเขาจึงใกล้ชิดกันมากขึ้น

"พี่สาม พี่เคยทำงานเป็นสูตินรีแพทย์มาก่อนไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงมาทำงานขายของล่ะ?" เยี่ยชิวถามอย่างสงสัย

"ไม่ต้องพูดถึงมันหรอก" เฉินเฉียงพูดด้วยรอยยิ้มเบี้ยว "ฉันเจอใครบางคนและอยากแต่งงานด้วย แต่พวกเธอต้องการสินสอดครึ่งล้าน และเงินเดือนของโรงพยาบาลต่ำเตี้ยเรี่ยดินมาก ดังนั้นฉันจึงไม่มีทางเลือก นอกจากทำงานขาย ในที่สุด ฉันก็หาเงินได้เร็วขึ้น"

เยี่ยชิวแอบคิดว่ามันน่าเสียดาย เฉินเฉียงมีผลการเรียนดีในโรงเรียน ถ้าเขายังคงเป็นหมอต่อไป เขาจะกลายเป็นหมอที่ดีมากในอนาคตอย่างแน่นอน

เยี่ยชิวแนะนำ "พี่สาม ฉันคิดว่านายเป็นหมอจะดีกว่า สำหรับค่าสินสอด พี่ควรคุยกับแฟนของพี่เกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะพี่เรียนแพทย์มาห้าปีแล้ว..."

"นายสี่ โปรดหยุดพยายามโน้มน้าวฉัน นับตั้งแต่วันที่ฉันตัดสินใจไม่เป็นหมอ ฉันก็คิดเรื่องนี้มาแล้ว ฉันจะไม่เป็นหมออีกต่อไปในชีวิตนี้" เฉินเฉียงก็หัวเราะ แล้วพูดว่า "ห้าปี ทักษะทางการแพทย์ไม่ได้ไร้ผล แค่เรียนที่นี่ อย่างน้อยก็ได้รับปริญญาจากวิทยาลัย และรู้จักพี่น้องของอย่างพวกนายสองสามคนก็พอแล้ว!"

เมื่อเห็นว่าเฉินเฉียงตัดสินใจแล้ว เยี่ยชิวก็ไม่สามารถโน้มน้าวเขาได้อีกต่อไป แล้วพูดว่า "พี่สาม มาที่เจียงโจวสิถ้ามีเวลา ฉันจะเลี้ยงเหล้าพี่เอง"

"ถ้านายไม่พูดถึง ฉันเกือบลืมไปเลย ฉันกำลังจะบอกนายว่า ฉันจะมาถึงเจียงโจวในวันศุกร์นี้" เฉินเฉียงกล่าว

"จริงเหรอ? ไม่ได้โกหกฉันใช่ไหม? วันศุกร์พี่จะมาถึงเมื่อไหร่?"

"รถไฟความเร็วสูงจะมาถึงเจียงโจวตอนหกโมงเย็น"

"โอเค ฉันจะไปรับพี่ที่สถานีรถไฟความเร็วสูง"

"นายสี่ วันนั้นนายเปลี่ยนเสื้อผ้ามาให้ดี มารับฉันแล้ว เราจะไปที่งานรียูเนี่ยนของชั้นเรียนโดยตรง" เฉินเฉียงกล่าว

"งานรียูเนี่ยน? รียูเนี่ยนอะไร?" เยี่ยชิวรู้สึกสับสนเล็กน้อย

"นายไม่รู้เหรอ?" เฉินเฉียงดูประหลาดใจมาก

"รู้อะไร?"

"งานรียูเนี่ยนของชั้นเรียนของเราไง!"

"ไม่มีใครบอกฉันเลย" เยี่ยชิวกล่าว

"ไม่มีทาง ทำไมจะไม่มีใครแจ้งเรื่องใหญ่ ๆ ให้นายฟังล่ะ ฉันจะถามหัวหน้าทีมทีหลัง เออใช่สิ งานปาร์ตี้จะมีขึ้นในคืนวันศุกร์ตอนหนึ่งทุ่มที่โรงแรมเจียงโจว Happy Hotel นายควรเตรียมตัวให้พร้อม แล้วเราจะไปด้วยกัน"

"เอาล่ะ ฉันไม่ได้เจอเพื่อนร่วมชั้นเก่า ๆ เหล่านั้นมานานแล้ว" เยี่ยชิวเห็นด้วย

"นายสี่ ฉันมีอย่างอื่นที่ต้องทำ งั้นฉันจะวางสายต่อ ฉันจะติดต่อนายผ่าน WeChat ทีหลังก็แล้วกัน"

"ตกลง"

หลังจากวางสายแล้ว เยี่ยชิวจัดของ และกลับบ้าน

เมื่อเยี่ยชิวกลับบ้าน เฉียนจิ้งหลานเพิ่งทำอาหารเสร็จแล้ว และพูดด้วยรอยยิ้ม "ชิวเอ๋อร์ กลับมาทันเวลาพอดีเลย รีบล้างมือและกินข้าวสิ"

"ครับ"

ขณะรับประทานอาหาร เยี่ยชิวลังเลอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่จะพูดว่า "แม่ ผมอยากถามแม่เกี่ยวกับใครบางคน แม่รู้จักเขาไหม?"

"ใครล่ะ?" เฉียนจิ้งหลานถามต่อ

"เขาชื่อทาสผี!"