วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1234

ตู๋กูอู๋ตี๋ ก้าวขึ้นไปในอากาศ

“บูม!”

เสียงอึกทึกก้องไปทั่วสวรรค์และโลก

เยี่ยชิวรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าในขณะนี้ ออร่าของตู๋กูอู๋ตี๋ได้รับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ ราวกับดาบเทพที่หลุดออกมาจากฝัก เผยให้เห็นความคม

“บูม!”

ตู๋กูอู๋ตี๋ก้าวที่สอง มีเสียงดังอีกเสียงหนึ่ง ดังก้องราวกับว่าเขาไม่ได้เหยียบบนอากาศ แต่เหยียบกลองสงคราม เขย่าแก้วหู

“ทรงพลังมาก!”

อมตะชางเหม่ยกล่าวด้วยความอิจฉาบนใบหน้าของเขา “ฉันสงสัยว่า ฉันจะกลายเป็นปราชญ์ที่มีอำนาจเช่นนั้นหรือไม่?”

ดวงตาของเยี่ยชิวลุกเป็นไฟ ขณะที่เขามองดูตู๋กูอู๋ตี๋ก้าว เขารู้สึกว่าตู๋กูอู๋ตี๋จงใจแสดงสิ่งนี้ให้เขาเห็น

“บูม!”

ก้าวที่สามของตู๋กูอู๋ตี๋ รัศมีของเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ ราวกับเทพมังกรปรากฏขึ้น

เยี่ยชิวรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่า ในแต่ละย่างก้าวของตู๋กูอู๋ตี๋ ออร่าของเขาจะพุ่งสูงขึ้น เก้าที่หกของเขา แม้แต่อากาศก็สั่นสะท้าน

“บูม!”

ก้าวที่เจ็ดของตู๋กูอู๋ตี๋ ทำให้เกิดพายุขึ้น สวรรค์และโลกก็เปลี่ยนสี

“บูม!”

ก้าวที่แปดของตู๋กูอู๋ตี๋ ท่ามกลางอากาศ เสียงก็ดังก้องกังวาน

เสียงสวรรค์ลึกลับนั้นกว้างใหญ่และห่างไกล ราวกับข้ามแม่น้ำแห่งกาลเวลาและอวกาศ มาจากจักรวาลดึกดำบรรพ์ ราวกับเทพโบราณร้องเพลง เต็มไปด้วยปัญญาสูงสุด

ในทันที เยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยมีความเข้าใจลึกซึ้งมากมายในใจ

อมตะชางเหม่ยรีบนั่งขัดสมาธิ หลับตา และฝึกฝน

“บูม!”

ก้าวที่เก้าของตู๋กูอู๋ตี๋ ออร่าของเขาทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า และในเวลาเดียวกัน แสงเจิดจ้าก็ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า

ในไม่ช้า วงกลมรูนลึกลับที่ส่องแสงแวววาวก็ปรากฏขึ้นราวกับประตู

“เก้าก้าว เก้าสวรรค์ อมตะในโลก”

“ไอ้หนู ฉันจะรอคุณอยู่ในโลกแห่งการฝึกเซียน!”

หลังจากที่ตู๋กูอู๋ตี๋พูดจบ เขาก็มองย้อนกลับไปที่เยี่ยชิว จากนั้นก้าวเข้าไปในวงกลมแสง ทันใดนั้น ร่างของเขาก็หายไปพร้อมกับวงกลมแสง

สวรรค์และโลกกลับมาสงบอีกครั้ง

เยี่ยชิวเหลือบมองอมตะชางเหม่ย เห็นว่าชายชราจมอยู่กับการตรัสรู้ ดังนั้นเขาจึงเริ่มเลียนแบบรอยเท้าของตู๋กูอู๋ตี๋

เขาสังเกตเห็นก่อนหน้านี้ว่า ในแต่ละย่างก้าวของตู๋กูอู๋ตี๋ ออร่าของเขาเพิ่มขึ้น เมื่อเดินได้เก้าก้าว ออร่าของเขาก็ถึงจุดสูงสุดแล้ว

แน่นอนว่า ตู๋กูอู๋ตี๋จงใจระงับฐานการฝึกเซียนของเขา มิฉะนั้น แค่ก้าวเดียวก็เพียงพอที่จะเขย่าภูเขาซูทั้งหมดแล้ว

“ก้าวนี้ลึกลับมาก เพียงเก้าก้าวก็สามารถยกระดับออร่าของคนหนึ่งให้อยู่ในสภาวะที่เหมาะสมได้ นี่หมายความว่า ก้าวเหล่านี้สามารถเพิ่มพลังการต่อสู้ของคนหนึ่งได้หรือไม่?”

เมื่อคิดเช่นนี้ เยี่ยชิวก็ลงมือทันที

นับตั้งแต่ทะลวงไปสู่ระดับที่สี่ของการตรัสรู้หลังจากวิชามังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าชั้นเชิง ความสามารถในการรับรู้ของเยี่ยชิวก็เพิ่มขึ้นร้อยเท่า

เยี่ยชิวหลับตาและนึกถึงก้าวที่ตู๋กูอู๋ตี๋ทำ ทำในใจก่อนที่จะก้าวออกไป

“บูม!”

จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ระเบิดออกมาจากเยี่ยชิว

“บูม! บูม!”

เยี่ยชิวก้าวไปอีกสองก้าวติดต่อกัน แท้จริงแล้ว จิตวิญญาณการต่อสู้ของเขาเพิ่มขึ้นเป็นสามสิบเปอร์เซ็นต์

“บูม! บูม! บูม!”

จากนั้นเยี่ยชิวก็เดินต่อไปอีกสามก้าว และอีกครั้งที่จิตวิญญาณการต่อสู้ของเขาก็เพิ่มขึ้นอีกครั้ง

“บูม! บูม!”

เยี่ยชิวก้าวไปอีกสองก้าว

หลังจากก้าวที่เก้า เขาก็รู้สึกราวกับว่าเสียงคำรามของมังกรดังก้องผ่านเส้นลมปราณ ความแข็งแกร่งในร่างกายถูกควบแน่น และศักยภาพทั้งหมดถูกค้นพบ ทำให้จิตวิญญาณการต่อสู้ของเขาเพิ่มขึ้นสามเท่า

“ฉันเข้าใจแล้ว ขั้นตอนสุดท้ายคือการระเหิดขั้นสูงสุด”

“ไม่น่าแปลกใจที่ผู้อาวุโสตู๋กูพูดว่า เก้าก้าว เก้าสวรรค์ อมตะในโลก”

“ฝีเท้าประเภทนี้สามารถเพิ่มพลังการต่อสู้ของคนเป็นสามเท่าในช่วงเวลาสั้นๆ น่ากลัวจริงๆ”

“ระดับพลังยุทธ์ในปัจจุบันของฉันต่ำเกินไป หากขั้นของฉันสูงขึ้น ฉันใช้เก้าก้าวแห่งสวรรค์อีกครั้ง ฉันจะเพิ่มพลังการต่อสู้ของฉันเป็นสิบเท่าหรือร้อยเท่าได้หรือไม่?”

ในขณะนั้น เยี่ยชิวกระตือรือร้นที่จะฝ่าฟันการฝึกฝน

อย่างไรก็ตาม ทันใดนั้น เสียงคำรามอึกทึกก็ดังมาจากสวรรค์

เยี่ยชิวมองขึ้นไปและเห็นสายฟ้าจำนวนมากมายลงมาจากท้องฟ้า ส่องสว่างท้องฟ้ายามค่ำคืน

สวรรค์ลงโทษกำลังใกล้เข้ามา!

เดิมทีเยี่ยชิววางแผนที่จะรับสวรรค์ลงโทษหลังจากได้รับเส้นมังกรแห่งภูเขาซู แต่ตอนนี้ เส้นมังกรถูกกลืนกินโดยตู๋กูอู๋ตี๋ และเมื่อเห็นสวรรค์ลงโทษใกล้เข้ามา เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเผชิญหน้ากับมัน

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป

ในที่สุดสวรรค์ลงโทษก็สิ้นสุดลง

เยี่ยชิวทะลุทะลวงไปสู่ขั้นเคารพแรก เขานั่งขัดสมาธิในอากาศ และเมื่ออาการบาดเจ็บของเขาหายดีแล้ว เขาก็ก้าวไปข้างหน้าอมตะชางเหม่ย

“ผู้เฒ่า ฉันจำได้ว่าคุณพูดถึงบางอย่างเกี่ยวกับการต้องการปราบปรามฉัน?”

อมตะชางเหม่ยปฏิเสธโดยกล่าวว่า “เจ้าหนู คุณคงได้ยินผิดไป แม้ว่าคุณจะให้ความกล้าหาญแก่ฉันสิบเท่า ฉันก็ไม่กล้าพูดถึงการปราบปรามคุณ”

เยี่ยชิวตะคอก “คนขี้ขลาด!”

ด้วยความกลัวว่าเยี่ยชิวจะโจมตีเขา อมตะชางเหม่ยจึงเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็วโดยพูดว่า “เจ้าหนู ผู้อาวุโสตู๋กูเป็นปราชญ์ที่ทรงพลัง เขาต้องมีสมบัติมากมาย เขาให้ดาบหินแก่คุณเท่านั้น ถ้าให้ฉันพูด เขาแค่ขี้เหนียว”

ตอนนั้นเองที่เยี่ยชิวจำดาบหินได้ เขาให้ความสำคัญกับการทำความเข้าใจเก้าก้าวแห่งสวรรค์ก่อนหน้านี้มากเกินไป และไม่มีโอกาสศึกษาดาบอย่างถูกต้อง เขาเพิ่งเก็บมันไว้ในกระเป๋าเฉียนคุน

ตอนนี้ เขาหยิบดาบหินออกจากกระเป๋าเฉียนคุน

เขาต้องประหลาดใจ ทันทีที่เยี่ยชิวจับดาบ เขาก็ได้ยินเสียง “แคร็ก” และรอยแตกก็ปรากฏขึ้นบนพื้นผิวของดาบ……