วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1257

หุบเขากว้างประมาณร้อยเมตร มียอดเขาสูงหลายพันเมตรทั้งสองด้าน ทำให้หุบเขามืด ลึก และยาว

ทันทีที่เยี่ยชิวและฉางเหม่ยเข้าไปในหุบเขา พวกเขารู้สึกหนาวไปทั่วทั้งตัวและตัวสั่นจากความหนาวเย็น

ต้องรู้ว่าพวกเขาเป็นปรมาจารย์ของพระศาสดา ภายใต้สถานการณ์ปกติ เป็นไปได้ยากที่จะรู้สึกถึงความหนาวเย็น

“ช่างเป็นพลังหยินที่หนักหน่วงจริงๆ!”

เมื่อฉางเหม่ยพูด ก็มีควันไอน้ำออกมาจากปากของเขา

“อยากใส่เสื้อผ้าเพิ่มไหม?” เยี่ยชิวถาม

“ไม่ ฉันสามารถใช้ยันต์ต้านทานความหนาวเย็นได้” ฉางเหม่ยหยิบยันต์ออกมา ถือมันไว้ในฝ่ามือ และในที่สุดก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่น

เยี่ยชิวยังใช้เทคนิคมังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าวิถีเพื่อต่อต้านพลังหยิน

ทั้งสองคนก้าวไปข้างหน้า

เดินไปประมาณสามร้อยเมตร

ข้างหน้า จู่ๆแผ่นหินก็ปรากฏขึ้น

แผ่นหินนี้สูงประมาณหนึ่งฟุต โดยมีตัวอักษรสีแดงเลือดขนาดใหญ่สามตัวสลักอยู่บนนั้น

“หุบเขาแห่งความตาย!”

ฉางเหม่ยตกใจ "นี่คือหุบเขาแห่งความตาย ไม่น่าแปลกใจเลยที่พลังหยินแข็งแกร่งมาก"

“คุณรู้จักที่นี่ไหม” เยี่ยชิวถาม

ฉางเหม่ยกล่าว "อาจารย์ของข้า ซึ่งเป็นอาจารย์ใหญ่คนปัจจุบันของภูเขาหลงหู เคยมาที่นี่มาก่อน"

“โอ้?” เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ฉางเหม่ยกล่าว "ท่านอาจารย์เคยกล่าวไว้ว่ามีสถานที่ต้องห้ามหลายแห่งในภูเขาคุนหลุน และหุบเขาแห่งความตายก็เป็นหนึ่งในนั้น"

“ท่านอาจารย์ยังกล่าวอีกว่าวิญญาณจำนวนนับไม่ถ้วนถูกฝังอยู่ในหุบเขาแห่งความตาย”

“เมื่อเขามาที่นี่ เขากลับมาโดยไม่ได้เข้าไปลึก นอกจากนี้เขายังเตือข้าว่าอย่าเข้าไปในหุบเขาแห่งความตายไปง่ายๆก่อนที่การฝึกฝนของข้าจะสำร็จบรรลุ”

เยี่ยชิวคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "ตาเฒ่า คุณจะรอฉันอยู่ที่นี่ไหม"

ฉางเหม่ยจ้องมอง “ไอเด็กน้อย เจ้าหมายถึงอะไร? คุณคิดว่าคนจนกลัวความตายหรือเปล่า"

เยี่ยชิวกล่าว "อย่าเข้าใจฉันผิด ฉันหมายถึง ดีกว่าที่เราสองคนจะยอมเสี่ยง ฉันเข้าไปคนเดียวดีกว่า"

“หึ เจ้าคิดอย่างชัดเจนว่าข้าผู้น่าสงสารกลัวความตาย” ฉางเหม่ยตะคอกอย่างไม่พอใจและพูดว่า “ข้าขอบอกคุณว่าข้าได้เข้าสู่หุบเขาแห่งความตายแล้ว”

“มันไม่ใช่แค่หุบเขาเหรอ? มันมีอะไรดีขนาดนั้น?”

“ก่อนหน้านี้มีสถานที่อันตรายมากมาย แต่เรายังไม่รอดออกมาได้”

หลังจากพูดเช่นนั้น ฉางเหม่ยก็เป็นผู้นำและเดินไปข้างหน้า

เยี่ยชิวติดตามอย่างใกล้ชิด

ทั้งสองเดินไปอีกพันเมตร

จู่ๆฉางเหม่ยก็หยุดและพูด "ไอเด็กน้อย มองไปข้างหน้าสิ"

เยี่วชิวเงยหน้าขึ้นมองและเห็นขนหมาป่า กระดูกหมี และหลุมศพโดดเดี่ยวบนเนินเขาแห้งแล้งทุกหนทุกแห่งตรงหน้าเขา เต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความตายที่น่าขนลุก

“มันแปลก ทำไมหมีและหมาป่าจึงมาปรากฏตัวที่นี่ในน้ำแข็งและหิมะตลอดทั้งปี?” เยี่ยชิวรู้สึกงุนงงมาก

ฉางเหม่ยกล่าว "ภูเขาคุนหลุนเป็นหนึ่งในสถานที่ลึกลับที่สุดในโลก ไม่น่าแปลกใจเลยที่สิ่งเหล่านี้จะปรากฏขึ้น"

“ข้ากังวลว่าเราจะเจอเรื่องแปลกๆ”

“อย่างไรก็ตาม สถานที่แห่งนี้ไม่ง่ายเลย เราต้องระวังด้วย” ฉางเหม่ยเตือน

“อืม ใช่” เยี่ยชิวกล่าว

เรื่องราวดำเนินต่อไป

ลมและหิมะเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ และหุบเขาก็ค่อนข้างมืดแล้ว แม้จะมีระดับการฝึกฝนของเยี่ยชิวและฉางเหม่ยก็สามารถมองเห็นได้ภายในรัศมีห้าสิบเมตรเท่านั้น

ทั้งสองเดินไปข้างหน้าสักพักหนึ่ง

ทันใดนั้นเยี่ยชิวก็พุ่งไปข้างหน้าและปรากฏตัวต่อหน้าก้อนหิน

“ไอเด็กน้อย เจ้าทำอะไรน่ะ รอข้าด้วย” ฉางเหม่ยไล่ตามเขาไป เมื่อมองใกล้ ๆ เขาก็พบดอกไม้ขนาดใหญ่เท่ากับแอ่งโตบนหิน

ดอกนี้มีสีขาวไร้ที่ติ มีรูปร่างเหมือนดอกบัว ละเอียดอ่อนและสวยงามอย่างยิ่ง

ฉางเหม่ยตกตะลึง "นี่คือ... ดอกบัวหิมะคุนหลุนเหรอ?"

เยี่ยชิวกล่าวว่า "บัวหิมะนี้มีอายุไม่ต่ำกว่าสามร้อยปี"

สามร้อยปี?

จะทำไงได้ล่ะ?

ฉางเหม่ยทำให้สมองของเขาปั่นป่วนและในที่สุดก็มีความคิดที่ยอดเยี่ยม — —กินมันซะ!

เมื่อคิดแล้วก็กินดีกว่า!

ฉางเหม่ยรวบรวมอาหาร และในเวลาเพียงครู่เดียว บัวหิมะอายุสองพันปี และบัวหิมะอายุสามร้อยปีก็ถูกเขากินหมด

“รสชาติเป็นยังไงบ้าง?” เยี่ยชิวถาม

“มันค่อนข้างดี เหมือนกินน้ำผึ้ง” ฉางเหม่ยเลียปากราวกับว่าเขากินไม่มากพอ

"โอ้ย" เยี่ยชิวมองเขาอย่างดูถูก และทั้งสองก็เดินหน้าต่อไป

ระหว่างทาง นอกเหนือจากการเผชิญหน้ากับโครงกระดูกมนุษย์นับไม่ถ้วนแล้ว พวกเขายังเห็นบัวหิมะอายุเจ็ดพันปีอีกด้วย

ฉางเหม่ยหาข้อแก้ตัวหลายประการเพื่อให้ได้บัวหิมะอายุเจ็ดพันปีมาทั้งหมด เขากินพวกมันขณะเดิน และพูดว่า "หุบเขาแห่งความตายเป็นสถานที่ที่ดีจริงๆ ข้าเสียใจที่มช้าเกินไป"

สองชั่วโมงต่อมา

ดอกบัวหิมะจำนวนสิบพันภูเขาปรากฏขึ้น

“ไอเด็กน้อย ข้าคำนวณด้วยนิ้วของข้าว่าดอกบัวหิมะนี้ถูกกำหนดให้เป็นของข้า” ฉางเหม่ยพูดอย่างไร้ยางอาย

เยี่ยชิวโกรธ "ตาเฒ่า คุณมีบัวหิมะมากมายแล้ว และคุณยังต้องการแย่งมันไปจากฉัน คุณไร้ยางอายขนาดไหน"

“ไอเด็กน้อย ตราบใดที่ฉันข้าบัวหิมะอายุพันปีหนึ่งตัว ข้าจะสามารถบรรลุความก้าวหน้าในการฝึกฝนของข้าได้” ฉางเหม่ยกล่าว "ตราบใดที่เจ้าให้บัวหิมะพันปีนี้กับข้า ไม่ว่าเจ้าจะเจอบัวหิมะกี่ตัวในอนาคต ข้ารับประกันได้ว่าเจ้าจะสามารถพัฒนาการเพาะปลูกพวกนี้ได้โดยที่เจ้าไม่ต้องการ"

เยี่ยชิวกล่าว "นี่คือสิ่งที่คุณพูด หากคุณพบบัวหหิมะอีกครั้ง อย่าหาว่าฉันหยาบคายถ้าหากคุณแย่งมันไปจากฉัน"

“ข้าสาบาน ข้าสัญญาว่าจะไม่เอาของเจ้า” หลังจากที่ฉางเหม่ยพูดจบ เขาก็หยิบบัวหิมะด้วยความเร็วสูงแล้วกินต่อ

เมื่อมาถึงจุดนี้ พวกเขาทั้งสองเดินไปหลายร้อยกิโลเมตรไปตามหุบเขา ไม่เพียงแต่พวกเขาไม่พบร่องรอยของเยี่ยหวูซวง แต่หุบเขาลึกมากจนดูเหมือนว่ามันจะไม่มีวันสิ้นสุด

พวกเขาไปต่อ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

ในที่สุดทั้งสองก็เดินออกจากหุบเขา

“ไอเด็กน้อย ดูสิ นั่นมันอะไรกัน?” ฉางเหม่ย ชี้ไปข้างหน้าและอุทานเสียงดัง

เยี่ยชิวเงยหน้าขึ้นมอง

ทันใดนั้นความประหลาดใจก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา