วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1297

อะไรนะ?

เยี่ยชิวรู้สึกกังวลทันทีและถามว่า “ตอนนี้สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง เสี่ยวเสวี่ยโอเคไหม?”

“เมื่อครู่นี้ แพทย์ได้ตรวจเสี่ยวเสวี่ยและบอกว่าไม่มีปัญหา แต่แพทย์แนะนำว่าเธอควรได้รับการผ่าตัดคลอดโดยเร็วที่สุด มิฉะนั้น ทารกอาจเสี่ยงต่อภาวะขาดออกซิเจนซึ่งคุกคามถึงชีวิตได้” ชิวซานหนานเกอพูดอย่างกังวลว่า “ฉันตัดสินใจไม่ได้ ฉัน…;”

“ดูแลเสี่ยวเสวี่ยแทนฉัน ฉันจะไปทันที” เยี่ยชิววางสายโทรศัพท์แล้วสั่งเซียวจ้านว่า "ไปสนามบิน"

จู่ๆ เซียวจ้านก็เหยียบเบรกและหันไปมองเยี่ยชิว “ตอนนี้เหรอ?”

“ใช่ ตอนนี้จองตั๋วให้ฉันหน่อย ฉันจะไปญี่ปุ่น” เยี่ยชิวเร่งเร้า “เร็วเข้า”

เมื่อเห็นสีหน้ากังวลของเยี่ยชิว เซียวจ้านจึงถามว่า “หัวหน้า เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

“พี่สะใภ้ของคุณกำลังจะคลอดบุตร” เยี่ยชิวกล่าว

ใบหน้าของเซียวจ้านสว่างขึ้นด้วยความดีใจ “นั่นเป็นข่าวดี หัวหน้า ยินดีด้วย”

เยี่ยชิวยิ้ม “พอแล้ว อย่าไร้สาระ รีบไปสนามบินเลย”

เซียวจ้านรีบหยิบโทรศัพท์ออกมา จองตั๋วให้เยี่ยชิว แล้วขับรถไปสนามบิน

ในเวลาเที่ยงคืน

เครื่องบินมาถึงเมืองญี่ปุ่น

เยี่ยชิวรีบไปที่สำนักสุ่ยเยวี่ย

เขาเคยมาที่นี่สองสามครั้งแล้ว และพักอยู่ระยะหนึ่งด้วยซ้ำ ดังนั้นเขาจึงคุ้นเคยกับสถานที่นี้มาก

เยี่ยชิวพบห้องของเชียนซานเสวี่ย และกำลังจะเข้าไป จู่ๆ ประตูก็เปิดออก ชิวซานหนานเกอก็เดินออกไป

“เยี่ยชิว!”

ชิวซานหนานเกอรู้สึกประหลาดใจอย่างยิ่งที่ได้เห็นเยี่ยชิว และรีบเดินไป

“เสี่ยวเสวี่ยอยู่ที่ไหน?” เยี่ยชิวถาม

“เสี่ยวเสวี่ยเพิ่งหลับไป” ชิวซานนางเกอพูดเบาๆ และดึงเยี่ยชิวออกไป “ไปคุยกันที่ห้องถัดไปเถอะ มีหมออยู่ข้างในคอยดูแลเธอ ดังนั้นคุณไม่ต้องกังวล”

เยี่ยชิวติดตามชิวซานหนานเกอ เข้าไปในห้องถัดไป

“ช่วงนี้คุณเป็นยังไงบ้าง?” ชิวซานหนานเกอถามเบาๆ เหมือนผู้หญิงตัวเล็กๆ ต่อหน้าเยี่ยชิว แม้จะเป็นถึงปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ญี่ปุ่น

“ฉันสบายดี” เยี่ยชิวสังเกตเห็นว่าชิวซานหนานเกอผอมลงและซีดเซียวกว่าเดิม โดยตระหนักว่าเธอต้องผ่านการดูแลเชียนซานเสวี่ยมาหลายครั้งในช่วงเวลานี้

เยี่ยชิวรู้สึกปวดร้าวใจ กอดชิวซานหนานเกออย่างแน่นหนา

“หนานเกอ ขอบคุณมากนะ”

ชิวซานหนานเกอก็ถูกเยี่ยชิวกอดไว้ และร่างกายของเธอก็แข็งทื่อเล็กน้อย แต่ไม่นานเธอก็เริ่มเพลิดเพลินไปกับความรู้สึกนี้

เยี่ยชิวกล่าวขอโทษ “ฉันละเลยมากเกินไป ฉันขอโทษ”

“อย่าพูดอย่างนั้น ตราบใดที่คุณยังมีฉันอยู่ในใจ ฉันก็พอใจ” ชิวซานหนานเกอเงยหน้าขึ้นแล้วถามว่า “คุณคิดถึงฉันไหม?”

เยี่ยชิวพยักหน้า “ในฝันฉันก็คิดถึงคุณ”

“พูดจาไพเราะ” ชิวซานหนานเกอแซว แต่ใบหน้าของเธอกลับทรยศต่อความสุขของเธอ

เยี่ยชิวก้มศีรษะลงจูบชิวซานหนานเกอ ซึ่งทำให้เกิดการตอบสนองที่ร้อนแรงจากเธอ

ชิวซานหนานเกอโอบมือไว้รอบคอของเยี่ยชิว และจูบเขากลับอย่างเร่าร้อนราวกับว่าเธอต้องการรวมเขาเข้ากับร่าง

ขณะที่พวกเขาทั้งคู่หายใจไม่ออกจากการจูบอันเข้มข้น จู่ๆ ชิวซานหนานเกอก็ผลักเยี่ยชิวออกไป

“มีอะไร?” เยี่ยชิวดูสับสน

“คุณควรไปดูเสี่ยวเสวี่ย!” ชิวซานหนานเกอกล่าว

“แล้วคุณล่ะ?” เยี่ยชิวถาม

“ฉันจะพักผ่อน ตอนนี้คุณอยู่ที่นี่แล้ว ฉันพักผ่อนได้” ชิวซานหนานเกอตอบ

“เอาล่ะ คุณพักผ่อนเถอะ!” เยี่ยชิวจูบหน้าผากของชิวซานหนานเกออีกครั้ง แล้วหันหลังกลับ