วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1342

"พ่าง!"

เงากลายเป็นแสงและปรากฏขึ้นเหนือศีรษะของหู่จื่ออย่างรวดเร็ว

“นั่นมันมังกร!”

มังกรก็ปรากฏตัวขึ้น

ทันใดนั้นร่างกายของมันก็พองขึ้น ยาวกว่าสิบเมตรในทันที และเกล็ดของมันก็เปล่งแสงสีทองจาง ๆ

หลังจากที่มันปรากฏตัว มันก็มีเสียงฟ้าร้องดังเต็มปาก

การเปลี่ยนแปลงนี้ทำให้เหล่าสาวกหลงเหมินหวาดกลัว

“โอ้พระเจ้า มังกรปรากฏตัว!”

"ปรากฎว่ามังกรในตำนานมีอยู่จริง!"

“ขอบอกว่ามังกรเป็นหนึ่งในสิบสองราศี ไม่ใช่สิ่งที่คนโบราณสร้างขึ้นมาอย่างแน่นอน ฉันไม่เคยคาดหวังว่าจะได้เห็นมังกรจริงๆ ในช่วงชีวิตของฉัน”

มังกรมีเขาสองเขาบนหัว มีเคราอยู่ใต้กราม และมีกรงเล็บสองอันอยู่ใต้ท้อง เมื่อประกอบกับเกล็ดทั่วตัวและลำตัวที่ใหญ่โต จึงไม่น่าแปลกใจที่สาวกหลงเหมินเหล่านี้เข้าใจผิดคิดว่าเป็นมังกรจริงๆ

“กลุ่มคนโง่เขลา” เซียวจ้านพูดอย่างดูถูก

ดวงตาของเยี่ยชิวเคร่งขรึม เขากังวลว่าการปรากฏตัวของมังกรจะส่งผลกระทบต่อหายนะของหู่จื่อ

ปรากฎว่าความกังวลของเขาไม่จำเป็น

มังกรยังคงกลืนฟ้าร้องต่อไป แสงทั่วร่างกายของเขาค่อยๆสว่างขึ้น และออร่าบนร่างกายของเขาค่อยๆแข็งแกร่งขึ้น

“ดูเหมือนว่าการดูดซับธันเดอร์จะเป็นประโยชน์อย่างมากต่อมัน”

“ฉันแค่ไม่รู้ว่าเมื่อไรมันจะกลายร่างเป็นมังกรจริงๆ?”

เยี่ยชิวเริ่มตั้งตารอคอย มังกรตัวนี้เคยเป็นงูเหลือม แต่หลังจากภัยพิบัติ มันก็กลายร่างเป็นมังกร หากโชคดีพอ สักวันหนึ่งมันอาจกลายเป็นมังกรจริงๆ

"บูม!"

ในเวลานี้มีฟ้าร้องในสวรรค์ทั้งเก้า และจากนั้นฟ้าร้องที่ไม่มีที่สิ้นสุดก็เหมือนกับดวงดาวจำนวนนับไม่ถ้วนที่ตกลงมาอย่างบ้าคลั่ง

ในขณะนี้ ใบหน้าของเยี่ยชิวเคร่งขรึมมากขึ้นกว่าเดิม

แม้จะมีระดับการฝึกฝนในปัจจุบัน แต่เขาก็ยังต้องออกไปหาความหายนะเช่นนี้

“หูจื่อ เดี๋ยวก่อน นี่เป็นหายนะครั้งสุดท้าย ตราบใดที่คุณรอดพ้นจากหายนะนี้ คุณจะประสบความสำเร็จ”

เยี่ยชิวตะโกนเสียงดัง

ในเวลาเดียวกัน เขาได้เสียสละหม้อต้มเฉียนคุนสี่อันและแขวนไว้เหนือหัวของเขา หากหู่จื่อไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เขาจะรีบออกไปช่วยเหลือหู่จื่อด้วยหม้อเฉียนคุนทันที

หู่จื่อได้รับบาดเจ็บหลายครั้งในเวลานี้ แต่เมื่อเผชิญกับภัยพิบัติอันรุนแรง เขาก็ไม่ยอมถอยและทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้าอีกครั้ง

มังกรรู้สึกถึงภัยคุกคามร้ายแรง และร่างกายของเขาก็เล็กลงอย่างรวดเร็วเหมือนปลาชนิดหนึ่ง และมาที่ด้านหน้าของเยี่ยชิวด้วยเสียง "หวือ"

มันฉลาดมากและหนีออกมาจากศูนย์กลางของภัยพิบัติได้โดยตรง

"กรี๊ด กรี๊ด กรี๊ด!"

เมื่อมิงค์วัฒนะบนไหล่ของเยี่ยชิวเห็นมังกร มันก็ส่งเสียงร้องและเม้มริมฝีปากราวกับว่ามันอยากจะกินมังกร

น่าแปลกที่หลังจากที่เจียวหลงเห็นคุ้ยเขี่ยยา ความกลัวก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา เขารีบกอดกางเกงของเยี่ยชิวด้วยอุ้งเท้าสองข้างแล้วมองดูเยี่ยชิวโดยเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาน่าสงสารและทำอะไรไม่ถูกราวกับจะบอกว่ารีบช่วยฉันหน่อย

“เด็กน้อย อย่ากลัวเลย คุณจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันในอนาคต” เยี่ยชิวพูดด้วยรอยยิ้ม

เขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยในใจ มิงค์วัฒนะไม่มีการฝึกฝนและเป็นเพียงสัตว์จิตวิญญาณธรรมดา ๆ ทำไมมังกรถึงกลัวมัน?

เยี่ยชิวอดไม่ได้ที่จะนึกถึงไข่ในถุงเฉียนคุน เมื่อมิงค์วัฒนะเห็นไข่ มันก็ตกใจมาก มันดูคล้ายกับมังกรในปัจจุบันเล็กน้อย

“เป็นไปได้ไหมที่ไข่นั้นให้กำเนิดสัตว์ในตำนาน?”

ขณะที่เยี่ยชิวคิดถึงเรื่องนี้ ก็เกิด "บูม" ดังขึ้น และเขาก็รีบเงยหน้าขึ้นมอง เพียงเพื่อจะเห็นว่าฟ้าร้องได้จมหู่จื่อแล้ว

น่ามหัศจรรย์ที่ฟ้าร้องมีพลังมากจนไม่ตกลงบนหลังคาและไม่ทำลายพืชผักบนพื้นดิน

“เขาว่ากันว่าทางสวรรค์โหดเหี้ยม ถ้าทางสวรรค์โหดจริงทำไมไม่ล้มลงดินเล่า”

“เป็นเพราะพระเจ้าทรงเมตตาและไม่ทำร้ายผู้บริสุทธิ์หรือ...”

เยี่ยชิวเงยหน้าขึ้นและมองไปที่สวรรค์ทั้งเก้าเบื้องบน และพูดกับตัวเอง "ยังมีคนควบคุมความทุกข์ยากจากสวรรค์อยู่หรือเปล่า?"