วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1348

“นางฟ้าไป๋ฮวา แม่นางลู่หลัว ไม่เจอกันนาน ฉันคิดถึงคุณทั้งสองคน”

อมตะชางเหม่ยทักทายทั้งสอง

นางฟ้าไป๋ฮวาเพิกเฉยต่ออมตะชางเหม่ย ในฐานะเจ้าวังของวังร้อยดอกไม้ เธอมีความภาคภูมิใจในตัวเอง

ลู่หลัวพูดว่า “อมตะชางเหม่ย ฉันไม่คิดถึงคุณเลย”

“โอ้จริงเหรอ?” อมตะชางเหม่ยพูดอย่างไร้ยางอายว่า “ฉันคิดถึงคุณมาก และคุณไม่คิดถึงฉันเหรอ?”

“คุณไม่ใช่คุณชายเยี่ย ทำไมฉันต้องคิดถึงคุณด้วย?” ลู่หลัวพูดอย่างเหยียดหยาม “อีกอย่าง คุณน่าเกลียดมาก”

อมตะชางเหม่ยแทบจะกระอักเลือด

“สาวน้อย นั่นไม่ใช่เรื่องดีที่จะพูด!” ชงซวีเต้าเหรินกล่าวว่า “แม้ว่าสุนัขแก่ตัวนี้จะแก่กว่าเล็กน้อย แต่บางครั้งเขาก็ค่อนข้างน่ารัก คุณสังเกตเห็นไหมว่า เขาดูเหมือนหมาปั๊ก?”

ฮ่าฮ่าฮ่า

นางฟ้าไป๋ฮวาและลู่หลัวต่างก็หัวเราะ

อมตะชางเหม่ยโกรธมาก “เต๋าแก่ ฉันไม่ได้ตีคุณมาหนึ่งวัน คุณเริ่มคันไม้คันมือเหรอ?”

ชงซวีเต้าเหรินเยาะเย้ย “อย่าอวดต่อหน้าฉัน ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้มีฝีมือขนาดนั้น”

“ดูเหมือนคุณจะอยากโดนทุบตีจริงๆ ตกลง ฉันจะทำมัน” อมตะชางเหม่ยพับแขนเสื้อขึ้น แล้วสั่งเยี่ยชิวว่า “เจ้าหนู อย่าช่วยเต๋าแก่คนนี้ วันนี้ฉันต้องทุบตีเขา”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “ฉันไม่สนใจเรื่องของคุณ แต่ผู้เฒ่า อย่าเย่อหยิ่งขนาดนั้น ไม่ใช่ว่าฉันดูถูกคุณ แต่ตอนนี้แม้แต่หู่จื่อก็สามารถปราบปรามคุณได้”

หู่จื่อ?

อมตะชางเหม่ยเงยหน้าขึ้นมองหู่จื่อ ในตอนแรกไม่แยแส แต่แล้วก็หรี่ตาลง

“โอ้ คุณพัฒนาขึ้นมาบ้างแล้ว ฉันไม่เห็นระดับพลังยุทธ์ของคุณเลยด้วยซ้ำ คุณอยู่ในขั้นไหน?”

หู่จื่อกำลังจะพูด แต่เยี่ยชิวก็ตัดเข้ามา “ถ้าคุณต้องการทราบระดับพลังยุทธ์ของหู่จื่อ ทำไมคุณไม่ต่อสู้กันเองเพื่อหาคำตอบล่ะ?”

“เอาล่ะ มาลองกันเถอะ” อมตะชางเหม่ยเคยซ้อมกับชงซวีเต้าเหรินเป็นประจำเมื่อเร็วๆ นี้ ดังนั้นมันจึงกลายเป็นนิสัย ถ้าวันหนึ่งไม่ต่อสู้ ก็จะเริ่มคันไม้คันมือ

หู่จื่อเหลือบมองเยี่ยชิว

“ไปเถอะ ให้ผู้เฒ่าดูว่าคุณแข็งแกร่งแค่ไหน” เยี่ยชิวกล่าว

หู่จื่อพยักหน้าและก้าวไปข้างหน้า

“หู่จื่อ อย่าโทษฉันที่ไม่เตือนคุณ เมื่อคุณต่อสู้ในภายหลัง คุณต้องออกไปให้หมด ไม่เช่นนั้นฉันจะทุบคุณให้จมอยู่กับพื้นและอาจารย์ของคุณจะเสียหน้า”

อมตะชางเหม่ยเตือนหู่จื่อ และกวักมือเรียกเขาด้วยนิ้ว จากนั้นเขาก็ตะโกนว่า “เริ่มกันเลย!”

บูม

ทันใดนั้นหู่จื่อก็ระเบิดออร่าที่น่าเกรงขามออกมา เหมือนกับเสือที่ดุร้ายที่หลุดออกจากกรง ล้อมรอบด้วยหมอกสีดำที่ม้วนตัว ไปถึงยอดเขาที่น่าสะพรึงกลัว

“ให้ตายเถอะ ระดับพลังยุทธ์ของคุณ……”

คำพูดของอมตะชางเหม่ยถูกตัดขาดขณะที่หู่จื่อต่อยเขา ทำให้เขากระเด็นไปและกระแทกพื้นหิมะที่อยู่ห่างออกไปหลายสิบเมตร เกิดหลุมลึก ดูเขินอายอย่างยิ่ง

ชงซวีเต้าเหรินสะดุ้ง เมื่อมองไปที่หู่จื่อด้วยสีหน้าจริงจัง

“เด็กคนนี้ เขาทะลวงไปถึงขั้นราชาสูงได้อย่างรวดเร็ว?”

หู่จื่อก้าวไปข้างหน้าพร้อมที่จะโจมตีอีกครั้ง

“หยุด!”

เยี่ยชิวหยุดหู่จื่อแล้วมองไปที่อมตะชางเหม่ยในหลุมหิมะ ยิ้มขณะที่เขาพูดว่า “ช่างเป็นความบังเอิญ แรงบันดาลใจเกิดขึ้น ฉันจะแต่งบทกวี”

“คนแก่มองแต่ไกล ก็เห็นแต่ของเก่า ของเก่าจริงๆ ของเก่าจริงๆ”

“ตั้งชื่อบทกวีนี้ว่าของเก่า!”

ทุกคนระเบิดเสียงหัวเราะกับคำพูดของเยี่ยชิว

ขณะนี้ชงซวีเต้าเหรินก็พูดขึ้นด้วยว่า “ฉันจะแต่งบทกวีด้วย”

“สวรรค์และโลกช่างนามธรรม หลุมดำบนหิมะ สุนัขดำขนสีขาว จมูกช้ำ และหน้าบวม”

ทันทีที่ชงซวีเต้าเหรินพูดจบ พวกเขาก็เห็นอมตะชางเหม่ยปีนออกมาจากหลุมหิมะ ดูช้ำและบวม