วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1360

ทุกคนยืนอยู่หน้าประตูทองสัมฤทธิ์ ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

ด้านหน้าของพวกเขาเป็นพื้นที่เปิดโล่ง โดยมีดอกบัวหิมะขนาดใหญ่เติบโตอยู่ตรงกลาง

ดอกบัวหิมะนี้ใหญ่โตเท่าบ้าน

ดอกบัวหิมะบานสะพรั่ง โดยแต่ละกลีบเปล่งแสงสีขาวเป็นประกายราวกับไข่มุกขนาดยักษ์

กลิ่นหอมดอกไม้เข้มข้นทำให้รู้สึกสดชื่น และเพียงสูดกลิ่นเบาๆ ก็ทำให้ความเหนื่อยล้าทั้งหมดหายไป ทำให้ทุกคนรู้สึกสดชื่นและกระปรี้กระเปร่า

“ดอกบัวหิมะหมื่นปี!”

อมตะชางเหม่ยอุทานและก้าวไปข้างหน้า

“ผู้เฒ่า ระวังอาจมีอันตราย” เยี่ยชิวเตือน

“เจ้าหนู คุณคิดว่าฉันถูกหลอกง่ายๆ เพราะฉันอ่านหนังสือไม่เก่งเหรอ? ให้ฉันบอกคุณเถอะว่า ฉันกำลังอ้างสิทธิ์ในดอกบัวหิมะหมื่นปีนี้” อมตะชางเหม่ยพูดจบแล้ว รีบวิ่งไปที่ดอกบัวหิมะอย่างรวดเร็ว

นางฟ้าไป๋ฮวาตามหลังอย่างใกล้ชิด แสดงความเร็วอันน่าเหลือเชื่อขณะที่เธอพุ่งเข้าหาดอกบัวหิมะหมื่นปี

ชงซวีเต้าเหรินก็อยากจะเอาชนะ พุ่งออกไปราวกับสายฟ้า

เห็นได้ชัดว่า ทั้งสามคนถูกดอกบัวหิมะหมื่นปีล่อลวง

เยี่ยชิวเข้าใจว่านางฟ้าไป๋ฮวาต้องการใช้ดอกบัวหิมะหมื่นปี เพื่อฟื้นฟูการฝึกฝนของเธอ ขณะที่อมตะชางเหม่ยและชงซวีเต้าเหรินต้องการใช้มันเพื่อปรับปรุงการฝึกฝนของพวกเขา

“ดอกบัวหิมะหมื่นปีไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะได้มา”

ทันทีที่เยี่ยชิวพูด อมตะชางเหม่ยและนางฟ้าไป๋ฮวาก็หยุดเดิน โดยยืนห่างจากดอกบัวหิมะหมื่นปีห้าเมตร ใบหน้าของพวกเขาจริงจังราวกับกำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่น่าเกรงขาม

ชงซวีเต้าเหรินสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติจึงหยุดอย่างรวดเร็วและถามว่า “เจ้าวายร้าย เกิดอะไรขึ้น?”

อมตะชางเหม่ยชี้นิ้วของเขา “ลองดูด้วยตัวคุณเอง!”

ชงซวีเต้าเหรินเงยหน้าขึ้นมอง และเห็นว่าบนกลีบดอกขนาดใหญ่แต่ละกลีบของบัวหิมะหมื่นปี มีงูตัวเล็กๆ แปลกๆ ขดตัวอยู่

อย่างน้อยก็หนึ่งโหล!

สิ่งที่ทำให้พวกเขาแปลกคือ งูตัวเล็กๆ เหล่านี้มีความยาวเพียงไม่กี่นิ้ว มีขนาดใกล้เคียงกับปลาไหล แต่มีเก้าหัว

บนหลังของงูตัวเล็กแต่ละตัว มีปีกคู่หนึ่งที่บางราวกับปีกจั๊กจั่น สีขาวบริสุทธิ์ราวกับหยก ใสแจ๋ว แม้แต่ตาและลิ้นของพวกมันก็ยังเป็นสีขาว เข้ากับสีของกลีบดอก

โชคดีที่อมตะชางเหม่ยมีช่วงเวลาที่มองการณ์ไกล ไม่เช่นนั้นพวกเขาอาจได้รับความสูญเสียครั้งใหญ่

ด้วยงูตัวเล็กๆ กว่าสิบตัวขดตัวอยู่บนกลีบดอก แม้ว่าพวกมันจะดูเกียจคร้าน แต่พวกมันก็ทำให้อมตะชางเหม่ย และคนอื่น ๆ รู้สึกอันตราย

“เจ้าวายร้าย นี่คืองูชนิดไหน?” ชงซวีเต้าเหรินถาม

“ฉันไม่รู้” อมตะชางเหม่ยกล่าว

“จริงเหรอ? คุณอ้างว่ารู้ทุกอย่างตั้งแต่บนลงล่าง แต่คุณกลับจำงูตรงหน้าไม่ได้เลย?”

“เต๋าแก่ คุณจงใจพยายามโต้แย้งฉันหรือ?”

ชงซวีเต้าเหรินยิ้ม ดวงตาของเขายังคงจับจ้องไปที่งู และพูดว่า “ร่างกายของพวกมันมีขนาดเล็ก แต่พวกมันทำให้ฉันรู้สึกถึงอันตราย”

“ฉันก็มีความรู้สึกแบบเดียวกัน” อมตะชางเหม่ยถอนหายใจ “ดูเหมือนว่ามันไม่ง่ายเลยที่จะได้ดอกบัวหิมะหมื่นปีนี้!”

ชงซวีเต้าเหรินกล่าวว่า “เราควรขอความช่วยเหลือจากเยี่ยชิวหรือไม่?”

“ไม่ได้อย่างแน่นอน!” อมตะชางเหม่ยกระซิบ “ทันทีที่เจ้าหนูคนนั้นเคลื่อนไหว ดอกบัวหิมะหมื่นปีนี้ก็จะอยู่ไกลเกินเอื้อมของเรา”

“แล้วเราควรทำอย่างไร?” ชงซวีเต้าเหรินขมวดคิ้ว

“มันก็แค่สัตว์เพียงไม่กี่ชนิด เราทุกคนต่างก็เป็นผู้เชี่ยวชาญ เรากลัวพวกมัน?”

อมตะชางเหม่ยกล่าว “เต๋าแก่ นางฟ้าไป๋ฮวา เรามาร่วมกัน”

“เราจะเอางูพวกนั้นออกไปก่อน แล้วค่อยเลือกดอกบัวหิมะ”

“ฉันเพิ่งนับไป ดอกบัวหิมะหมื่นปีนี้มีทั้งหมดสิบแปดกลีบ เมื่อเราได้รับดอกบัวหิมะ เราแต่ละคนจะได้หกกลีบ คุณคิดอย่างไร?”

นางฟ้าไป๋ฮวาพยักหน้า “ฉันเห็นด้วย”

ชงซวีเต้าเหรินตามมา “ฉันก็เห็นด้วยเช่นกัน”