วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1367

เมื่อฉางเหม่ยได้ยินฉงซูดุเขา เขาก็พูดทันทีว่า "ไอนี่ บรรพบุรุษของข้านอนอยู่ในโลงศพกันหมดแล้ว หากคุณอยากจะมีงงานอดิเรกแบบนั้น ฉันจะพาคุณไปขุดหลุมศพก็ได้"

ฉงซู”…..."

ในขณะนี้ มีบางอย่างเกิดขึ้นอีกครั้งบนภูเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะ

“ ฉ่า ฉ่า ฉ่า — —"

แสงสีขาวพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า

บรรจุอย่างหนาแน่น

ยกเว้นบันไดสีทอง ภูเขาหิมะทั้งหมดเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าที่น่าสะพรึงกลัวตั้งแต่บนลงล่าง

“นี่คือ... พลังสังหารที่ไม่มีใครเทียบได้!”

ฉางเหม่ยตกใจในตอนแรก แล้วพูดด้วยความโกรธ "ในที่สุดฉันก็มาถึงที่นี่ แต่ขึ้นภูเขาไม่ได้ ฉันโกรธมาก"

นางฟ้าไป๋ฮวายังแสดงความไม่เต็มใจบนใบหน้าที่สวยงามของเธอ ตราบใดที่เธอมีเส้นเลือดมังกร การฝึกฝนของเธอก็จะฟื้นคืน และเธอสามารถกลับไปสู่โลกแห่งการฝึกฝนได้ แต่เธอไม่สามารถขึ้นไปบนภูเขาได้

“นี่คือชีวิตเหรอ?”

นางฟ้าไป๋ฮวาเงยหน้าขึ้นมองและเห็นว่าเย่ชิวเดินไปหลายพันขั้นตามขั้นบันไดสีทอง การเดินทางราบรื่นและเขาไม่พบอันตรายใด ๆ

“เป็นไปได้ไหมว่าบันไดนี้เตรียมไว้สำหรับเยี่ยชิวเพียงคนเดียว?”

“อีกนัยหนึ่ง เส้นเลือดมังกรทั้งสิบกำลังรอเยี่ยชิวอยู่เหรอ?”

หัวใจของนางฟ้าเต้นรัวเมื่อเธอคิดถึงสิ่งนี้ "เป็นไปไม่ได้! แม้ว่าเยี่ยชิวจะมีความพิเศษ แต่เส้นเลือดมังกรก็เป็นสิ่งมีชีวิตทางจิตวิญญาณของสวรรค์และโลก เขาจะรอเขาได้อย่างไร"

“แต่ทำไมเราจะขึ้นไปบนภูเขาไม่ได้ แต่เขาสามารถขึ้นไปได้อย่างง่ายดาย”

นางฟ้าไป๋ฮวาขมวดคิ้วงงงวย

หลงเหม่ยมองไปที่แผ่นหลังของเยี่ยชิวดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความอิจฉา จากนั้นเขาก็นั่งลงบนพื้นและพูดอย่างเศร้าๆว่า "ช่างเป็นความผิดพลาดจริงๆ ข้าไม่ควรเรียกเด็กเหลือขอตัวน้อยที่นี่เพื่อคว้าเส้นเลือดของมังกร"

“ข้าน่าจะคิดเรื่องนี้มานานแล้ว ตราบใดที่เขาอยู่ที่นี่ ข้าก็คงไม่มีส่วนในสมบัตินี้”

"น่าเกลียดเสียจริง!"

ฉงซูมองไปที่ฉางเหม่ยแล้วถาม "ให้ตายเถอะ คุณรู้อะไรไหม"

ฉงซูถอนหายใจยาวแล้วพูดว่า “ไอเด็กน้อยนี่ถูกกำหนดด้วยโชคชะตา ... "

หลังจากพูดแบบนี้ ฉางเหม่ยก็หยุดพูดทันที

“มันคืออะไร?” ฉงซูถาม

ฉางเหม่ยกล่าว "ไอเจ้าเด็กน้อยนี่โชคลาภมากและเป็นที่โปรดปรานของสวรรค์"

ฉงซูต้องการโต้เถียง แต่หลังจากคิดถึงเรื่องนี้แล้ว เขารู้สึกว่าสิ่งที่ฉางเหม่ยพูดนั้นสมเหตุสมผล

ไม่อย่างนั้นทำไมคนพวกนี้ถึงปีนภูเขาไม่ได้ล่ะ?

…

เยี่ยชิวเหยียบบันไดสีทองและเดินขึ้นไปทีละขั้น

แม้ว่าเขาจะไม่พบอันตรายใด ๆ ระหว่างทาง แต่เขาก็ระมัดระวังและระวังตัวอยู่เสมอ

ภูเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะนั้นสูงมากและมีขั้นบันไดที่ยาวมาก

เยี่ยชิวเดินครบห้าพันก้าว และเมื่อเขาเงยหน้าขึ้น เขายังอยู่ครึ่งทางขึ้นภูเขา

“ดูเหมือนฉันต้องรีบหน่อยแล้ว”

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้เยี่ยชิวก็ปล่อยความกล้าของเขาออกไปและรีบวิ่งออกไปราวกับสายฟ้า

หลังจากนั้นไม่นาน

เยี่ยชิวก็มาถึงบนยอดเขาหิมะ

ในเวลานี้ เส้นเลือดมังกรสิบเส้นลอยอยู่ข้างหน้า โดยมีดวงตามังกรขนาดใหญ่เปิดขึ้น และมองไปที่เยี่ยชิวพร้อมๆ กัน

เยี่ยชิวรู้สึกกดดันอย่างมาก

ออร่าที่เล็ดลอดออกมาจากเส้นเลือดมังกรแต่ละเส้นนั้นน่ากลัวมาก แม้กระทั่งปรมาจารย์ที่มีพลังถึงขีดสุดก็ยังถูกพวกมันฉีกออกเป็นชิ้นๆ ได้อย่างง่ายดาย

เยี่ยชิวไม่กล้าที่จะประมาทและเสียสละหม้อเฉียนคุนสี่อัน

"บูม!"

หม้อเฉียนคุนสี่ใบแขวนอยู่เหนือหัวของเยี่ยชิวโดยมีแสงสีทองห้อยลงมา ทำให้เยี่ยชิวดูเหมือนพระเจ้า

จากนั้นเยี่ยชิวก็ก้าวไปทางเส้นเลือดมังกรทั้งสิบเส้น

ความเร็วของเขาช้ามาก ท้ายที่สุด เขามีเส้นเลือดมังกรสิบเส้น หากเขาทำให้พวกมันโกรธโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาอาจประสบปัญหาใหญ่

เยี่ยชิวค่อยๆ เข้าใกล้เส้นมังกรทั้งสิบเส้น เมื่อเขายังคงอยู่ห่างจากเส้นมังกรทั้งสิบเส้นเพียงห้าสิบเมตร มีบางอย่างที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น

"พ่าง — —"

เส้นเลือดมังกรส่งเสียงคำรามของมังกรขนาดใหญ่

หลังจากนั้นทันที เส้นเลือดมังกรตัวที่สองก็ส่งเสียงคำรามของมังกรออกมา ตัวที่สาม ตัวที่สี่...