วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1369

หม้อเฉียนคุนทั้งสี่ลอยอยู่เหนือศีรษะของเยี่ยชิว โดยมีแสงสีทองตกลงมาเพื่อปกป้องเยี่ยชิวไว้

ทว่าขณะนี้เอง สายฟ้าสีดำสี่สิบแปดลูกที่เดิมตกลงมาจากที่สูงดูเหมือนจะหวาดกลัวอย่างมาก และถอยกลับเข้าไปในเมฆฝนฟ้าคะนองด้วยความเร็วดุจสายฟ้า

หายไปในชั่วพริบตา

"อะไรกัน!"

ผู้คนที่อยู่บริเวณเชิงเขาต่างพากันเบิกตากว้างเหมือนเห็นผียังไงยังงั้น

พวกเขาคิดไม่ถึงเลยว่าการลงโทษของสวรรค์ที่ร้ายกาจเช่นนี้จะหดตัวกลับไปหลังจากที่มันเห็นหม้อเฉียนคุนปรากฏตัวขึ้น

พวกแกคือการลงโทษของสวรรค์เชียวนะ เป็นตัวแทนของเจตจำนงของสวรรค์ แต่ทำไมถึงขี้ขลาดได้ขนาดนี้?

ไม่รู้สึกอับอายบ้างหรือไงกัน?

"ไม่แปลกเลยที่เป็นของวิเศษ มันไม่เพียงระงับความเปลี่ยนแปลงได้เท่านั้น แต่ยังทำให้การลงโทษของสวรรค์หวาดกลัวได้ด้วย สุดยอดไปเลย!"

ชงซวีเต้าเหรินแสดงสีหน้าอิจฉาและแอบพึมพำในใจ หากข้ามีของวิเศษแบบนี้บ้าง ข้าจะกักขังเจ้าหมอนี่สักร้อยปีเลย

แววตาของนางฟ้าไป๋ฮวาเต็มไปด้วยความสวยงาม เธอมองไปที่หม้อเฉียนคุนและมองไปที่เยี่ยชิวและจากนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างแจ่มใส ซึ่งดูแล้วสวยงามสะดุดตาอย่างมาก

ตั้งแต่ที่เยี่ยชิวเริ่มถูกการลงโทษจากสวรรค์ ลู่หลัวก็เริ่มเป็นกังวลเกรงว่าเยี่ยชิวจะได้รับบาดเจ็บและเป็นห่วงว่าเขาจะรับมือกับการลงโทษของสวรรค์ไม่ได้

ขณะนี้เอง เมื่อเห็นว่าการลงโทษของสวรรค์หดตัวกลับไปก็ร้องอุทานด้วยความดีใจ "คุณชายเยี่ยสุดยอดไปเลย!"

หู่จื่อทำสีหน้าภาคภูมิใจ "เขาคืออาจารย์ของผม!"

อมตะชางเหม่ยกล่าวด้วยความตกใจ "น่าอิจฉาเยี่ยชิวจริงๆ ไม่เพียงมีชีพจรมังกรมาเสริม แถมยังมีของวิเศษคอยคุ้มกันอีกด้วย โชคดีเหลือเกิน"

หู่จื่อรู้สึกพึงพอใจอย่างมาก "เขาคืออาจารย์ของผม!"

เซียวจ้านกล่าว "ลูกพี่โคตรเจ๋งเลย!"

หู่จื่อกล่าว "แหงอยู่แล้ว นั่นคืออาจารย์ของผม!"

ทันใดนั้นเอง อมตะชางเหม่ยและลู่หลัวพร้อมกับเซียวจ้านก็หันไปมองหู่จื่อด้วยแววตาที่ไม่เป็นมิตร

ทำไมพวกเขาจะไม่รู้ว่าเยี่ยชิวเป็นอาจารย์ของเขา ทำไมนายต้องคอยพูดย้ำไปมาอยู่นั่นว่าเขาคืออาจารย์ของเจ้า?

ต้องการอะไรกันแน่?

อวด? ทำให้อิจฉา?

ต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ?

"ทำไม? ผมปิดตรงไหนเหรอ?" หู่จื่อกล่าว "เขาคืออาจารย์ของผมจริงนี่นา!"

ปัดโธ่ ยังพูดไม่หยุดอีก!

"ฮึ....." ทั้งสามต่างถอนหายใจพร้อมกันและหันหน้าไปทางอื่นโดยไม่สนใจหู่จื่ออีก

.........

บนยอดเขาหิมะ

เยี่ยชิวเองก็ประหลาดใจและคิดไม่ถึงว่าหลังจากที่ตัวเองหยิบหม้อเฉียนคุนขึ้นมาจะทำให้การลงโทษของสวรรค์ต้องหดตัวลงเหมือนเต่าหดเข้ากระดอง

"ถ้ารู้ว่าการลงโทษของสวรรค์ขี้ขลาดมากขนาดนี้ ฉันก็ควรจะเอาหม้อเฉียนคุนออกมาตั้งนานแล้ว เช่นนี้ก็ไม่ต้องเผชิญหน้ากับการลงโทษของสวรรค์แล้ว"

เพียงชั่วพริบตาก็มีลมพัดจนเมฆแตกตัวกระจายออกไป

เมฆหมอกฟ้าร้องหายไปและทุกสิ่งก็กลับสู่ภาวะปกติ

เยี่ยชิวนั่งขัดสมาธิอีกครั้งและหลับตาลงเพื่อใช้จิตสัมผัสถึงความเปลี่ยนแปลงไปของวรยุทธ์

เวลาผ่านไป

"ฟรึ่บ!"

พลังปราณมังกรสีทองก็พุ่งออกมาจากแผ่นหลังของเยี่ยชิวจำนวนมาก และลอยขึ้นกลางอากาศอย่างน่าตกตะลึง

"หนึ่ง สอง สาม........เก้าสิบเก้า!"

"เยี่ยชิวพัฒนาบรรลุไปถึงระดับขั้นราชาสูงสุดแล้ว"

อมตะชางเหม่ยร้องอุทานเสียงดังและจากนั้นก็พูดอย่างเศร้าโศก "ข้าฝึกฝนมาหลายสิบปี แต่กลับไม่มีวรยุทธ์ที่สูงส่งเหมือนเยี่ยชิว น่าอิจฉาชะมัดเลย"

"พระเจ้าช่างไม่ยุติธรรมกับข้าเอาเสียเลย"

"อะไรๆ ก็เยี่ยชิว ทำไมถึงไม่เป็นข้าบ้าง!"

ลู่หลัวกล่าว "อมตะชางเหม่ย ท่านจะว่าพระเจ้าก็ไม่ถูก ที่ท่านไม่มีวรยุทธ์สูงส่งเหมือนคุณชายเยี่ยนั่นก็เป็นเพราะตัวของท่านเอง"

อมตะชางเหม่ยเลิกคิ้ว "ข้ามีปัญหาอะไร?"