วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1412

ปล่อยเขาไป?

เมื่อได้ยินคำพูดของเยี่ยชิว เฉียนเว่ยตงก็เบิกตากว้างและจ้องมองเยี่ยชิวอย่างไม่ละสายตาเหมือนกำลังพูดว่านายยังเป็นคนในครอบครัวเดียวกันอยู่ไหม?

กัวอวี้ถิงเองก็มองไปที่เยี่ยชิวอย่างเหลือเชื่อและรู้สึกโกรธในใจ ใครเขาพูดเกลี้ยกล่อมคนอื่นแบบนี้กัน?

แม้แต่ผู้อาวุโสเฉียนเองก็มองไปที่เยี่ยชิวด้วยสายตาที่แปลกไปพร้อมกับพูดเสียงสั่น "เยี่ยชิว......"

เยี่ยชิวถอนหายใจและกล่าวออกไป "บนโลกนี้มีโรคภัยไข้เจ็บมากมายกว่าสามพันชนิด และมีเพียงอาการอกหักเท่านั้นที่ยากจะรักษาให้หายได้"

"แม้ว่าผมจะเป็นหมอนักปราชญ์ที่สามารถรักษาโรคประหลาดมากมายได้เป็นจำนวนมาก แต่อาการอกหักเช่นนั้นกลับเป็นโรคระยะสุดท้าย"

เฉียนเว่ยตงปฏิเสธ "ฉันไม่เชื่อ"

"อาการอกหักอะไรกัน ก็แค่ไปตกหลุมรักผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้นและจีบไม่ติดไม่ใช่เหรอ?"

"บนโลกนี้มีผู้หญิงตั้งมากมาย ทำไมต้องเอาตัวเองไปผูกอยู่กับผู้หญิงคนนั้นคนเดียวด้วย?"

"ถึงยังไงฉันก็ไม่มีทางยอมให้ตัวตัวไปบวชเป็นพระหรอก ต่อให้ต้องมัดเขา ฉันก็จะจับเขามัดไว้อยู่ที่บ้านนี่แหละ"

"ไม่ให้ผมไป งั้นผมจะตายให้ทุกคนดู" เฉียนตัวตัวพูดจบก็หยิบมีดปอกผลไม้ออกมาจากระเป๋าและจากนั้นก็เอามาจี้ที่คอของตัวเอง

เฉียนเว่ยตงตกใจ "ลูกไม่รักดี แกคิดจะทำอะไร!"

กัวอวี้ถิงร้องไห้กล่าว "ตัวตัว รีบวางมีดลงเดี๋ยวนี้ มีอะไรเรามาพูดกันดีๆ นะลูก"

ผู้อาวุโสเฉียนตกใจมาก เขาเห็นแววตาที่แน่วแน่ของเฉียนตัวตัว

"ผมได้ตัดสินใจไปแล้ว หากทุกคนไม่เห็นด้วย งั้นผมก็จะตายไปเลย"

เฉียนตัวตัวพูดและขณะเดียวกันก็กดมีดลงไปที่คอ ทันใดนั้นเองก็มีเลือดไหลออกมาจากคอของเขา

"แก...... แก......" เฉียนเว่ยตงทั้งโกรธทั้งโมโหจนพูดไม่ออก

เยี่ยชิวกล่าว "อาการอกหักเป็นสิ่งที่น่าบอบช้ำทางจิตใจมากที่สุด สิ่งที่น่ากลัวที่สุดของมนุษย์คือจิตใจที่ตายไปแล้ว"

"ความทุกข์ทรมานในเรื่องความรักทำให้ตัวตัวเกลียดชังความรักและความเกลียดชังทั้งหมดในโลก แม้ว่าเขาจะหันหน้าเข้าสู่ทางธรรมะ แต่เขาก็จะเป็นเหมือนศพที่เดินได้เท่านั้น"

"อีกอย่าง ตอนนี้ตัวตัวก็คิดได้แล้วว่าการเดินเข้าสู่เส้นทางธรรมะอาจจะไม่ใช่เรื่องแย่ก็ได้"

"ถึงยังไงก็ไม่ได้" เฉียนเว่ยตงกล่าว "ตระกูลเฉียนของเราเป็นตระกูลชื่อดังที่มีเกียรติมีการศึกษา หากเขาไปบวชเป็นพระ เช่นนั้นตระกูลของเราต้องถูกผู้คนหัวเราะเยาะอย่างแน่นอน"

"แล้วต่อไปฉันและอวี้ถิงจะเอาหน้าที่ไหนไปพบเจอผู้คน?"

"แล้วก็ผู้อาวุโสเฉียนด้วย เขาเป็นถึงผู้นำตระกูล หากหลานชายไปบวชเป็นพระขึ้นมา แบบนี้จะให้เขาเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?"

เยี่ยชิวกล่าว "คุณลุง หรือคุณลุงจะยอมให้ตัวตัวตายลงต่อหน้าอย่างนั้นเหรอ?"

"ฉัน......" เฉียนเว่ยตงพูดไม่ออก

กัวอวี้ถิงร้องไห้ฟูมฟาย "ตัวตัว แม่ขอร้องล่ะ แค่ลูกไม่เป็นพระ ไม่ว่าลูกต้องการอะไร แม่ยอมทุกอย่างเลยลูก"

เฉียนตัวตัวกลับไม่คิดแบบนั้น "ผมได้ตัดสินใจแล้ว ทางที่ดีทุกคนควรเห็นด้วยกับผม แต่ถ้าไม่เห็นด้วยผมก็จะตายเดี๋ยวนี้เลย"

ผู้อาวุโสเฉียนกล่าว "ก็ได้ๆ ปล่อยให้เขาไปแล้วกัน!"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉียนเว่ยตงก็รีบพูดขึ้นมา "คุณพ่อ ไม่ได้นะครับ! ตระกูลเฉียนรุ่นที่สามของเรามีผู้ชายแค่คนเดียว หากปล่อยเขาไปแล้วใครจะมาสืบทอดตระกูลของเราละครับ?"

ผู้อาวุโสเฉียนเงยหน้าขึ้นมองด้วยแววตาที่โศกเศร้าและมีน้ำตาไหลอาบแก้ม "ฉันทำผิดอะไร ทำไมฉันถึงมีหลานชายแบบนี้? ช่างโชคร้ายเหลือเกิน!"

ผู้อาวุโสเฉียนรู้สึกย่ำแย่ทางจิตใจอย่างมาก เยี่ยชิวกังวลและกลัวว่าเขาจะโมโหจนเป็นลมหมดสติไปจึงได้แอบผลักชี่แท้เข้าไปในร่างกายของเขา

ผู้อาวุโสเฉียนเริ่มกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง "เป็นเหมือนอย่างราชวงศ์กษัตริย์ที่สุดท้ายก็หนีไม่พ้นจุดจบของการทำลายล้าง"

"ตระกูลเฉียนของเรามีการสืบทอดกันมานับร้อยปีแล้ว ถือว่าไม่ง่ายเลยและวันนี้ถ้ามันจะจบลงก็ช่างมันเถอะ"

"รอให้ฉันตาย ฉันค่อยไปขอโทษบรรพบุรุษด้วยตัวของฉันเอง....."

เยี่ยชิวพูดขึ้นมา "ผมเข้าใจแล้ว ไม่ว่าคุณตาหรือคุณลุง พวกคุณต่างก็ไม่ต้องการให้ตัวตัวไปบวชเป็นพระ และสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือการไม่มีทายาทสืบสกุล"

"อันที่จริง ปัญหานี้แก้ได้ง่ายมาก"