วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1430

เยี่ยชิวไม่เคยคาดหวังว่ายาเม็ดหนึ่งจะมีมูลค่าหนึ่งล้านหินวิญญาณ

เหลือเชื่อมาก!

จนกระทั่งตอนนี้เขาตระหนักว่า ยาวิญญาณมีค่าเพียงใด

“ขอบคุณ” เยี่ยชิวพูดอย่างจริงจังขณะที่เขามองไปที่นางฟ้าไป๋ฮวา

นางฟ้าไป๋ฮวายิ้มและตอบอย่างสบายๆ ว่า “มันเป็นแค่ยาเม็ด ไม่จำเป็นต้องสุภาพ”

เมื่อได้ยินการสนทนาของพวกเขา อมตะชางเหม่ยรู้สึกทึ่งและพูดว่า “เจ้าหนู ฉันคิดหาวิธีที่จะรวยได้แล้ว”

“คุณหมายถึงยาวิญญาณ?” เยี่ยชิวถาม

“ถูกต้องแล้ว” อมตะชางเหม่ยกล่าว “เนื่องจากยาวิญญาณมีคุณค่ามาก คุณจึงสามารถปรับแต่งมันได้! คุณเป็นปราชญ์แพทย์ ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องง่ายสำหรับคุณที่จะปรับแต่งยาวิญญาณระดับเหลืองใช่ไหม?”

ก่อนที่เยี่ยชิวจะตอบสนอง นางฟ้าไป๋ฮวาก็พูดขึ้น

“ผู้อาวุโส คุณกำลังคิดง่ายเกินไป มันไม่ง่ายเลยที่จะปรับแต่งยาวิญญาณระดับเหลือง”

“ในโลกฝึกเซียน ปรมาจารย์ยายังถูกจำแนกออกเป็นระดับต่างๆ เช่นเดียวกับยาเม็ด ตั้งแต่ระดับจักรพรรดิ ระดับนักบุญ ระดับสวรรค์ ระดับโลก ระดับลับ ไปจนถึงระดับเหลือง”

“อย่างไรก็ตาม การเล่นแร่แปรธาตุ นอกจากความสามารถแล้ว ยังต้องใช้ความเพียรพยายามอีกด้วย”

“ดังนั้น ปรมาจารย์ยาในโลกฝึกเซียนจึงหายากมาก”

“แม้แต่ในเมืองหมิงเย่ว์ ก็อาจเป็นเรื่องยากที่จะหาปรมาจารย์ยาระดับเหลือง"

เยี่ยชิวถามว่า “เมื่อฉันออกจากโลกมนุษย์ ฉันได้สกัดเม็ดยาติ้งเหยียนแล้ว มันเกรดเท่าไหร่?”

นางฟ้าไป๋ฮวากล่าวว่า “นั่นเป็นเพียงยาสามัญ ไม่มีเกรดใดๆ”

ห่ะ

เยี่ยชิวรู้สึกเขินอาย

“ถ้าคุณต้องการปรับแต่งยาพลังระดับเหลือง คุณต้องเป็นปรมาจารย์ยาระดับเหลือง ซึ่งหมายความว่าคุณมีหนทางอีกยาวไกล...…”

ก่อนที่นางฟ้าไป๋ฮวาจะพูดจบประโยค ออร่าปราบปรามก็ปกคลุมท้องฟ้า และเมฆฝนฟ้าคะนองก็ปั่นป่วนเหนือสวรรค์ทั้งเก้า

“สวรรค์ลงโทษของฉันกำลังมา ฉันต้องไปเผชิญมัน”

หลังจากนางฟ้าไป๋ฮวาพูดเช่นนี้ ก็ก้าวไปปรากฏตัวเหนือห้องใต้หลังคา

สักครู่ต่อมา

“บูมปัง!”

สวรรค์ลงโทษมาถึง พร้อมกับพลังอันยิ่งใหญ่

นางฟ้าไป๋ฮวาถูกสายฟ้ากลืนหายไปอย่างรวดเร็ว

“เจ้าหนู นางฟ้าไป๋ฮวาเป็นคนดี คุณต้องคว้าโอกาสนี้ไว้” อมตะชางเหม่ยกล่าวด้วยเสียงต่ำ

เยี่ยชิวเหลือบมองอมตะชางเหม่ย และสังเกตเห็นว่ารัศมีของเขาแข็งแกร่งขึ้น โดยถามว่า “คุณจะเผชิญกับความยากลำบากแล้ว?”

อมตะชางเหม่ยตอบว่า “ฉันสามารถทะลุผ่านได้ตลอดเวลา แต่ตอนนี้ ฉันไม่มีความตั้งใจที่จะเผชิญกับความยากลำบาก”

“ทำไม?” เยี่ยชิวถามด้วยความสับสน

อมตะชางเหม่ยโต้กลับว่า “เจ้าหนู ทำไมคุณไม่เผชิญกับความทุกข์ยากล่ะ?"

“เมื่อถึงเวลา ฉันจะเผชิญกับความทุกข์ยาก” เยี่ยชิวกล่าว

“เมื่อคุณพูดว่าเวลา คุณหมายถึงเมืองหมิงเย่ว์หรือเปล่า?” อมตะชางเหม่ยถาม

เยี่ยชิวมองไปที่อมตะชางเหม่ยและยิ้ม “ผู้เฒ่า กลายเป็นว่าพวกเราก็คิดเหมือนกัน!”

อมตะชางเหม่ยยิ้ม “นั่นเรียกว่าผู้มีจิตใจดีคิดเหมือนกัน”

ครึ่งชั่วโมงต่อมา นางฟ้าไป๋ฮวาสามารถข้ามความทุกข์ยากและบุกทะลวงไปสู่ขั้นแก่นทองได้สำเร็จ

หลังจากนั้น พวกเขาก็ออกจากวังร้อยดอกไม้และมุ่งหน้าตรงไปยังเมืองหมิงเย่ว์

...…

ในตอนเย็น

เยี่ยชิวและสหายกลับไปยังเมืองหมิงเย่ว์

พวกเขาเพิ่งออกมาจากเทเลพอร์ต ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงกลองดังลั่น หลังจากนั้น ทหารในชุดเกราะที่ถือหอกยาวก็ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหน้าของเทเลพอร์ต

มีอย่างน้อยสองสามพันคน!

“เจ้าหนู เป็นไปได้ไหมที่เราถูกค้นพบแล้ว เราควรทำอย่างไรดี?” ใบหน้าของอมตะชางเหม่ยซีดเซียวเมื่อเห็นขบวนที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา

เยี่ยชิวยังคงสงบและกระซิบ “อย่าตกใจ มาดูกันก่อน”

ทันใดนั้น ผู้นำทหารก็ก้าวไปข้างหน้าและตะโกนว่า “ลูกของของเจ้าเมืองกำลังจะกลับมา หากไม่มีปัญหาถอยออกไป ไม่เช่นนั้นจะต้องเผชิญกับความตาย”