วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1434

ทหารหลายสิบคนถูกสวรรค์ลงโทษก่อนที่พวกเขาจะเข้าใกล้เยี่ยชิวด้วยซ้ำ

สีหน้าของเจียงเฟิงก็เปลี่ยนไปอย่างมาก และเขาก็ออกคำสั่งอีกครั้ง: "ไป!"

"ฆ่า——"ทหารหลายร้อยคนถือดาบที่คมกริบ และรีบวิ่งไปหาเยี่ยชิวอย่างไม่เอาชีวิต

เยี่ยชิวไม่เพียงแต่ไม่ล่าถอย แต่เขาก็รีบวิ่งเข้าไปในกลุ่มผู้คนพร้อมกับเสียงฟ้าร้อง

"อ้า……"

เสียงกรีดร้องไม่มีที่สิ้นสุด และร่างของทหารหลายร้อยคนถูกสวรรค์ลงโทษจนร่างกายแตกสลายเป็นชิ้นๆ เนื้อและเลือดของพวกเขาปะปนกับเศษกระดูกและกระเด็นไปทั่ว ช่างน่าสังเวชอย่างยิ่ง

บนใบหน้าของเยี่ยชิวมีรอยยิ้มจางๆ ร่างกายของเขาอาบไปด้วยฟ้าร้อง และเขาก็เดินเหมือนผู้พิพากษาที่รับผิดชอบชีวิตและความตาย

“เจียงเฟิง เห็นแก่คุณเป็นเจ้าเมืองแห่งนี้ ฉันสามารถให้วิธีการตายที่ดีแก่คุณได้ ฆ่าตัวตายด้วยตัวเองซะ!”

“ไม่อย่างนั้น คุณจะตายแบบไร้กระดูด”

แม้ว่าเวลาที่เยี่ยชิวพูดจะมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา แต่คำพูดของเขาก็มีเจตนาฆ่าอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

“อยากให้ฉันตาย? มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นเหรอ”

เจียงเฟิงตะโกนบอกทหารหลายพันคนที่อยู่ตรงนั้น:" ไปฆ่ามันซะ"

“ใครก็ตามที่สามารถเอาหัวของมันมาได้ จะได้รับรางวัลจากข้าเจ้าเมืองด้วยหนึ่งหมื่นหลิงซือ และตำแหน่งรองเจ้าเมือง”

"นอกจากนี้ จะได้รับคฤหาสน์อีกด้วย!"

รางวัลมากมายขนาดนี้ ถ้าเป็นช่วงปกติแล้วทหารพวกนี้คงจะลองดู แต่ตอนนี้พวกเขากลัว

ไม่มีใครกล้าฆ่าเยี่ยชิว

ไม่เพียงเท่านั้น พวกเขายังคงล่าถอยเมื่อเห็นเยี่ยชิวก้าวไปข้างหน้า

เมื่อกี้ พวกเขาได้เห็นกับตาตัวเองทหารร้อยกว่าคนถูกสวรรค์ลงโทษจนตาย เหตุการณ์ที่โศกนาฏกรรมครั้งนี้น่าตกใจมากจนพวกเขารู้สึกหนาวไปทั่วทั้งร่างกาย

“ห้ามถอยเด็ดขาด!”

เมื่อเจียงเฟิงเห็นพวกทหารกำลังล่าถอย เขาก็โกรธมาก เขาก็ยกมือขึ้นตบไปที่ทหารนับสิบคนจนตาย จากนั้นเขาก็ตะโกนบอกทหารที่เหลือว่า:"หากใครล่าถอยก่อนการสู้รบ จะถูกฆ่าอย่างไร้ความปรานี!"

ทันใดนั้น ทหารหลายพันคนที่เหลือก็หยุดและตกอยู่ในภาวะที่ลำบากใจ

หากพวกเขาฆ่าเยี่ยชิว ก็จะเห็นได้ชัดว่าพวกเขาจะถูกสวรรค์ลงโทษจนตาย

หากพวกเขาล่าถอย เจียงเฟิงก็จะฆ่าพวกเขาเช่นกัน

ควรทำอย่างไรดี?

พวกทหารยืนอยู่ที่นั่นด้วยความหวาดกลัว

เจียงเฟิงกล่าวต่อว่า:"เหตุผลที่พวกแกติดตามข้าเจ้าเมือง ไม่ใช่เพราะต้องการมีโอกาสก้าวไปข้างหน้าไม่ใช่หรือ?"

“ตอนนี้โอกาสอยู่ตรงหน้าพวกแกแล้ว หรือว่าพวกแกจะยอมแพ้หรือไง?”

“ใช่ แม้ว่าสวรรค์ลงโทษจะรุนแรง แต่พวกแกอย่าลืมว่าเจ้าหนูคนนั้นมีเพียงแค่ความแข็งแกร่งของขั้นราชาที่สูงสุดเท่านั้น”

“ดังคำกล่าวที่ว่า สองหมัดไม่สามารถเอาชนะสี่มือได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงพวกแกมีตั้งหลายพันคน ตราบใดที่เราทุกคนโจมตีไปด้วยกัน เจ้าหนูคนนั้นจะไม่สามารถรับมือได้อย่างแน่นอน”

“พวกแกยังลังเลอะไรอยู่?”

"คนที่กล้าเสี่ยงเท่านั้นจึงสามารถสร้างความมั่งคั่งได้!"

“หากไม่ต่อสู้ในตอนนี้ แล้วจะรอถึงเมื่อไร?”

ทันทีที่เจียงเฟิงพูดคำเหล่านี้ออกไป พวกทหารคึกคักราวกับว่าพวกเขาถูกฉีดเลือดไก่ ดวงตาของพวกเขาแดงก่ำ พลังการต่อสู้ของพวกเขานั้นสูง ในมือของพวกเขาถือดาบคมๆและพร้อมที่จะต่อสู้

เยี่ยชิวเยาะเย้ยอยู่ในใจของเขา

ปลุกใจคนใช่ไหม?

ฉันก็สามารถทำได้เหมือนกัน

เยี่ยชิวมองไปที่พวกทหารและพูดเสียงดังว่า:"เจียงเฟิงพูดถูก ถ้าฆ่าฉัน พวกแกก็จะได้รับรางวัลมากมาย"

“แต่พวกแกลองถามใจตัวเองว่าพวกแกสามารถฆ่าฉันได้ไหม?”

“ถึงแม้ฉันจะเป็นเพียงตัวคนเดียว แต่สวรรค์ลงโทษใครสามารถจะหยุดฉันได้?”

“ฉันคิดว่าคุณต่างก็มีพ่อแม่ ภรรยา และลูกๆที่รอพวกแกอยู่ที่บ้านเหมือนกัน พวกแกไม่นึกถึงพวกเขาบ้างเหรอ?”

“พ่อแม่สูญเสียลูกชายไป พอตอนแก่เฒ่าไร้ที่พึ่งพิง”

“ภรรยาที่สูญเสียสามีไป เป็นแม่ม่ายไปตลอดชีวิต หรือไม่ก็ไปแต่งงานกับคนอื่น”