วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1441

อมตะชางเหม่ยอาจารย์ฉางเหม่ยหยิบแผ่นหินครึ่งหนึ่งออกมาแล้วมอบให้กับนางฟ้าไป๋ฮวา

นางฟ้าไป่ฮวาหยิบขึ้นมาดู ใบหน้าของเธอเปลี่ยนไป และเธอก็อุทานขึ้น：“ลายเส้นของนักบุญ!”

ลายเส้นของนักบุญ?

เยี่ยชิวกับและอมตะชางเหม่ยมองหน้ากัน ทั้งสองได้แต่ตกตะลึงอยู่ในใจ ไม่ว่าสิ่งใดในโลกแห่งการเพาะปลูกจะเป็นเช่นไรตราบใดที่มันสัมผัสนักบุญมันก็ต้องเป็นสมบัติอันยิ่งใหญ่

“นางฟ้า คุณอ่านไม่ผิดใช่ไหม นี่เป็นลายเส้นของนักบุญจริงๆเหรอ?” อมตะชางเหม่ยถาม

นางฟ้าไป่ฮวาตอบว่า：“ไม่ ไม่ผิดแน่ นี้คือลายเส้นของนักบุญแน่ๆ”

“ท่านอาจารย์ของฉันเคยมีลายเส้นของนักบุญที่สมบูรณ์อยู่ในมือ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เมื่อวังร้อยดอกไม้พบกับศัตรูที่ทรงพลังลายเส้นของนักบุญที่สมบูรณ์ก็พังทลายไป”

“น่าเสียดายที่ลายเส้นของนักบุญนี้มีเพียงครึ่งเดียว”

เยี่ยชิวถามต่อว่า：“แล้วมันมีไว้ทำอะไรหรอ?”

นางฟ้าไป๋ฮวาตอบว่า：“นี่คือแผงเคลื่อนย้ายมวลสารที่นักบุญแกะสลักไว้ หากเป็นแผงมวลสารที่สมบูรณ์ ก็สามารถเคลื่อนย้ายออกไปได้หลายพันไมล์ในทันที”

อะไรนะ!

และทันใดนั้นเองเยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยก็ต้องตกใจอีกครั้ง

นางฟ้าไป๋ฮวายังกล่าวเพิ่มอีกว่า：“นักบุญคือสิ่งมีชีวิตที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของโลกแห่งการฝึกฝน พวกเขาสามารถเคลื่อนภูเขาและทะเล ระเบิดดวงดาว และเดินทางหลายพันไมล์ได้ในทันที”

อมตะชางเหม่ยตกตะลึงและพูดว่า：“นี่ไม่ใช่นักบุญ เขาเป็นพระเจ้าอย่างชัดเจนๆ!”

“ท่านจะคิดอย่างนั้นได้” นางฟ้าไป๋ฮวายังกล่าวต่อว่า：“วิธีการของนักบุญนั้นเทียบได้กับวิธีการของเทพเจ้า”

จากนั้น นางฟ้าไป่ฮวามองไปที่แผ่นหินในมือของเธอแล้วพูดว่า：“น่าเสียดายที่ลายเส้นของนักบุญมีเพียงครึ่งชิ้นเท่านั้น และระยะการส่งสัญญาณจะลดลงอย่างมาก”

“มันสามารถเคลื่อนย้ายได้ไกลแค่ไหน?” เยี่ยชิวถาม

นางฟ้าไป่ฮวากล่าวว่า: “มันควรจะสามารถได้เป็นล้านไมล์เลยล่ะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นดวงตาของเยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยเปร่งประกายขึ้นมาพร้อมกัน

มันไม่ได้หมายความว่าการก่อตัวของนักบุญครึ่งหนึ่งนี้เป็นสิ่งประดิษฐ์สำหรับการหลบหนีใช่ไหม?

“เยี่ยมมาก” อมตะชางเหม่ยยิ้มและกล่าวว่า：“เมื่อเราเผชิญหน้ากับศัตรูที่ทรงพลังในอนาคตและไม่สามารถเอาชนะมันได้ เราสามารถใช้ลายเส้นของนักบุญเพื่อหลบหนีได้”

“เมื่อพูดไปแล้ว เราต้องเชี่ยวชาญพิกัดการเคลื่อนย้ายมวลสาร”นางฟ้าไป๋ฮวากล่าวต่อว่า: “วิธีการใช้ลายเส้นของนักบุญนั้นลึกลับและคาดเดาไม่ได้ หากคุณไม่สามารถเชี่ยวชาญอาร์เรย์การเคลื่อนย้ายมวลสารได้ คุณอาจเข้าสู่ความวุ่นวายของเวลาและอวกาศและพบกับเส้นทางนิรันดร์”

“คุณหมายถึงอะไร?” เยี่ยชิวไม่เข้าใจ

อมตะชางเหม่ยก็รู้สึกสับสนเช่นกัน

นางฟ้าไป๋ฮวากล่าวต่อว่า：“มันก็เหมือนกับเครื่องบินในโลกของคุณ การบินจากเมืองหนึ่งไปอีกเมืองหนึ่งต้องใช้เส้นทางในการบิน”

“รูปแบบเดียวกับการขับรถ”

“ตัวอย่างเช่น ถ้าเราอยู่ในวังร้อยดอกไม้ตอนนี้และต้องการไปที่สำนักงานใหญ่ของนิกายหยิน-หยาง เราจำเป็นต้องทราบพิกัดของสำนักงานใหญ่ของนิกายหยิน-หยาง”

“ด้วยวิธีนี้ ขบวนการสามารถพาเราไปที่นั่นได้ มิฉะนั้น เราจะถูกนำเข้าสู่ความวุ่นวายของเวลาและสถานที่ และพบกับความเป็นนิรันดร์แห่งนิรันดร”

เมื่อฟังนางฟ้าไป๋ฮวาอธิบายเช่นนี้แล้ว เยี่ยชิวก็เข้าใจขึ้นมาในทันที

กล่าวอีกนัยหนึ่ง หากคุณไม่มีพิกัดและใช้รูปแบบการก่อตัวเพื่อเทเลพอร์ตอย่างไร้จุดหมาย คุณจะเข้าสู่พื้นที่แปลก ๆ และไม่มีวันออกไปได้

“นักบุญที่แข็งแกร่งจำเป็นต้องเชี่ยวชาญพิกัดเพื่อไปยังสถานที่อื่นด้วยหรือไม่?” เยี่ยชิวถาม

นางฟ้าไป๋ฮวากล่าวว่า：“คุณดูถูกพวกนักบุญเกินไปนะ นักบุญสามารถเทเลพอร์ตไปทุกที่ที่เขาต้องการ เขาไม่กลัวอุปสรรคใด ๆ และไม่ต้องการพิกัด”

อมตะชางเหม่ยจึงถามต่อว่า：“ดังนั้น หากเราต้องการใช้ลายนักบุญครึ่งหนึ่งนี้ เราจะต้องเชี่ยวชาญพิกัดใช่ไหม?”

นางฟ้าไป่ฮวาพยักหน้า：“ใช่”

อมตะชางเหม่ยขมวดคิ้ว：“เจ้าเด็กเหลือขอ ข้ามาโลกนี้ได้ไม่นานยังไม่คุ้นเคยกับทุกสิ่งที่นี่ เราจะหาพิกัดได้ที่ไหนดีล่ะ?”

“ในวังร้อยดอกไม้มีนะ”นางฟ้าไป่ฮวากล่าวว่า：“แม้ว่าวังร้อยดอกไม้ของเราจะประสบภัยพิบัติ แต่มีหลายสิ่งหลายอย่างที่นี่ยังคงมีอยู่ ท่านอาจารย์รวบรวมหนังสือในช่วงชีวิตของเขาซึ่งบันทึกพิกัดของสถานที่ต่าง ๆ ในโลกแห่งการเพาะปลูก”