วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1447

คืนนั้นหลงผูซ่าฝันดี

เขาฝันว่าเขาสามารถเอาชนะผู้เชี่ยวชาญทั้งหมดในโลกฝึกเซียน ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นบุตรนักบุญของนิกายหลักหรืออัจฉริยะที่มีความสามารถ ทุกคนล้วนถูกเหยียบย่ำอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเขา

ในท้ายที่สุด ชื่อของเขาก้องกังวานไปทั่วโลกฝึกเซียน

“ถ้าสวรรค์ไม่ให้กำเนิดหลงผูซ่า โลกฝึกเซียนก็คงจะเหมือนค่ำคืนที่ยาวนาน!”

ฮัม

ทันใดนั้น ออร่าอันเยือกเย็นก็แผ่ขยายออกไปอย่างท่วมท้น และหลงผูซ่าผู้หลับลึกก็ลืมตาขึ้นทันที

“บุตรนักบุญของสำหนักหยินหยางมาถึงแล้วหรือ?”

หลงผูซ่ารู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยขณะเดินไปที่หน้าต่างเพื่อดู และพบชายหนุ่มสวมชุดสีขาวยืนอยู่ด้านล่าง

ชายหนุ่มถือดาบยาวไว้บนหลังของเขา ด้วยท่าทางที่ประณีตและมีเกียรติ ข้างหลังเขามีผู้เชี่ยวชาญสามคนในขั้นต้งเทียนแรก และลูกศิษย์หยินหยางหลายร้อยคน ซึ่งเป็นกลุ่มเดียวกันจากเมื่อคืนนี้

ชายหนุ่มดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่างและเงยหน้าขึ้นมองหลงผูซ่า ดวงตาของเขาเย็นชาราวกับน้ำแข็งโบราณ

หลงผูซ่าผู้เย่อหยิ่งเช่นเคยตะโกนว่า “ใครมา? บอกชื่อของคุณ!”

ชายหนุ่มกล่าวว่า “ฉันเป็นบุตรนักบุญลำดับที่สิบแปด ของสำหนักหยินหยาง ซูโมเนียน"

ขณะนี้ หนึ่งในผู้เชี่ยวชาญของขั้นต้งเทียนแรก ที่อยู่เบื้องหลังซูโมเนียนตะโกนว่า “หลงผูซ่า บุตรนักบุญองค์ที่สิบแปดมาถึงแล้ว คุณควรยอมแพ้ตอนนี้ดีกว่า”

เมื่อมองไปยังผู้เชี่ยวชาญในขั้นต้งเทียน หลงผูซ่าก็พูดอย่างเหยียดหยามว่า “คุณก็แค่ขยะ กล้าที่จะพูดพล่ามต่อหน้าฉัน ระวังฉันจะฉีกปากคุณเป็นชิ้นๆ”

“คุณ” ผู้เชี่ยวชาญของขั้นต้งเทียนแรกโกรธมาก ใบหน้าของเขาซีดลงด้วยความโกรธ กำลังจะพูดอีกครั้ง แต่ถูกขัดจังหวะโดยซูโมเนียน

ซูโมเนียนมองดูหลงผูซ่าอย่างเย็นชาและพูดว่า “เช่นนั้น คุณคือหลงผูซ่า? หยิ่งผยองอย่างแท้จริง”

“คุณเต็มใจที่จะต่อสู้นอกเมืองหรือไม่”

หลงผูซ่าตอบว่า “ทำไมไม่สู้ที่นี่ ทำไมออกไปนอกเมือง?”

ซูโมเนียนกล่าวว่า “ฉันกลัวว่าเมื่อพลังปราณดาบของฉันถูกปลดปล่อยออกมา เมืองนี้จะถูกทำลาย”

“โอ้ย หยิ่งมากกว่าฉันเหรอ?” หลงผูซ่าเริ่มสนใจและพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นเรามาทำศึกนอกเมืองกันเถอะ ให้ฉันดูว่าพลังดาบของคุณมีพลังแค่ไหน”

ซูโมเนียนหันหลังกลับและเหาะไปทางชานเมือง โดยมีหลงผูซ่าติดตามอย่างใกล้ชิด

สำหรับลูกศิษย์ของสำหนักหยินหยาง พวกเขาก็ปฏิบัติตามเช่นกัน

เมื่อไปถึงชานเมือง

ทั้งสองไม่ได้แลกเปลี่ยนคำพูดใดๆ และลงมือทันที

ซูโมเนียนกลายเป็นกระแสแสงและพุ่งออกไป หมัดของเขาโจมตีอย่างดุเดือดต่อหลงผูซ่า

พลังช่างน่ากลัว

“บูม!”

หลงผูซ่าก็ชกด้วยพลังอันน่าสะพรึงกลัว กวาดไปทั่วแผ่นดินและชนเข้ากับหมัดของซูโมเนียน

“ปัง!”

หมัดทั้งสอง เหมือนกับสายฟ้า คลื่นกระแทกที่เล็ดลอดออกมาจากร่างกายของพวกเขาทำให้พื้นที่โดยรอบกลายเป็นพื้นราบ

ต้นไม้ที่ห่างออกไปหนึ่งร้อยเมตรแตกสลาย และหินที่อยู่รอบๆ ต้นไม้ก็กลายเป็นผุยผง

การชนกันครั้งแรก เป็นเพียงการทดสอบ

“รีบถอยไป” ลูกศิษย์ของสำหนักหยินหยางรู้สึกหวาดกลัวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและรีบถอยกลับไปหนึ่งพันเมตร

“ความแข็งแกร่งไม่เลวเลย” หลงผูซ่ามองซูโมเนียน ยิ้มแล้วพูดว่า “แต่คุณยังมีหนทางอีกยาวไกลเมื่อเทียบกับฉัน”

ฮึ่ม!

ซูโมเนียนตะคอกอย่างเย็นชาและขว้างหมัดอีกครั้ง ซึ่งเป็นพลังอันทรงพลังที่ดูเหมือนว่าจะนำมาซึ่งจุดจบของโลก แผ่ออกไปและเขย่าอากาศโดยรอบอย่างรุนแรง

หมัดนี้ เพียงพอที่จะทำให้ยอดเขาแตก

“เอาเลย!”

หลงผูซ่าคำราม เขย่าท้องฟ้า และร่างของเขากลายเป็นลมกระโชกแรง ปะทะเข้ากับหมัดของซูโมเนียนอย่างดุเดือด

“บูม!”

ทันใดนั้น การชนกันอย่างรุนแรงทำให้เกิดการพังทลายของความว่างเปล่า และคลื่นกระแทกก็แผ่กระจายออกไป ทำให้ยอดเขาสามลูกราบเรียบ แม้จะอยู่ห่างออกไปหลายร้อยเมตร

“มาอีก!”

หลงผูซ่าออกมาท้าทายอัจฉริยภาพของนิกายต่างๆ ในที่สุดก็ได้พบกับบุตรนักบุญแห่งสำหนักหยินหยาง จิตวิญญาณการต่อสู้ของเขาก็อยู่ในระดับสูง

“บูม!”