วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1450

หญิงชราถึงจะดูแก่มาก แต่เมื่อเธอลงมือ กลับมีความน่าเกรงขามมาก

"บูม!"

ฝ่ามือของเธอฟาดหลงผูซ่าอย่างรวดเร็วและรุนแรงด้วยความแค้นอย่างมาก

หลงผูซ่าไม่กล้าต่อสู้กับเขาเลย สุดท้ายแล้วนี่คือผู้ที่อยู่บนจุดสูงสุด เขามีชีวิตอยู่มาหลายปีแล้ว เขาเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวสุดๆแน่นอน

สิ่งที่แย่ที่สุดคือมีมหาอำนาจสองคนคอยเฝ้าดูอยู่ข้างๆเขาตลอดเวลา

หลงผูซ่าก้าวเข้าสู่การรวมตัวอย่างรวดเร็ว และวินาทีต่อมา ร่างของเขาก็หายไปจากสถานที่นั้น

"พ่าง!"

ฝ่ามือของหญิงชราล้มลงและกระแทกพื้น ทันใดนั้น หลุมลึกหลายสิบเมตรก็เกิดขึ้นบนพื้น

เป็นไปได้ว่าถ้าฝ่ามือตกลงบนหลงผูซ่า หลงผูซ่าคงจะแหลกเป็นชิ้นๆ

"ไอ้เวรนี่!"

หญิงชราใช้ฝ่ามือฟาดอากาศและแช่งด้วยความโกรธ "วิญญาณที่ทรงพลังสามตนอยู่ที่นี่ และพวกเขาก็ปล่อยให้หลบหนีไป มันเป็นความอัปยศอย่างยิ่ง!"

ชายวัยกลางคนที่มีดาบอยู่ข้างหลังพูดกับหญิงชราว่า "ท่านไม่จำเป็นต้องโกรธ เด็กชายมีรูปแบบการก่อตัวนักบุญเพียงครึ่งเดียวในมือของเขา เขาทำไม่ได้หรอก"

“พี่หลี่พูดถูก เด็กคนนั้นหนีไม่พ้น” ชายชราอีกคนเห็นด้วย

หญิงชราระงับความโกรธของเธอ แล้วมองไปที่ซูโมเหนียน แล้วถามว่า "ลูกชายคนที่สิบแปด อาการบาดเจ็บของคุณเป็นอย่างไร"

ซูโมเนียนกล่าวด้วยความเคารพ "ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วงของคุณ ผู้อาวุโส อาการบาดเจ็บของรุ่นน้องของฉันสบายดี เขาเพิ่งใช้รหัสเก้าดาบใต้พิภพ ฉันเกรงว่าจะใช้เวลาสักครู่เพื่อให้ความแข็งแกร่งของเขาฟื้นตัว"

หญิงชราหยิบยาสำหรับทุกโรคออกมา สะบัดนิ้วแล้วส่งยาไปตรงหน้าซูโมเนียน

“หลังจากกินยานี้ ความแข็งแกร่งของลูกชายที่สิบแปดนักบุญจะถูกฟื้นฟูทันที จากนั้นคุณสามารถติดตามเราเพื่อตามล่าหลงผูซ่า”

หญิงชราพูดอย่างหนักแน่น "ไม่ว่ายังไงก็ตาม คราวนี้เราต้องจับหลงผูซ่าทั้งเป็น"

ซูโมเนียนหยิบยาขึ้นมาทันทีและมีแสงสีขาวพุ่งออกมาจากร่างกายของเขา ทันใดนั้น ความแข็งแกร่งของเขาก็กลับคืนสู่จุดสูงสุด

ซูโมเหนียนรีบเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าแล้วพูดว่า "ท่าน เราออกเดินทางกันได้แล้ว"

หญิงชรากล่าว "หลงผูซ่าคิดว่าเขาจะสามารถหลบหนีไปได้โดยมีรูปขบวนของนักบุญครึ่งหนึ่งอยู่ในมือ เขาไม่รู้เลยว่าเขามีรูปแบบรูปขบวนและฉันก็มีอาวุธวิเศษด้วย"

หลังจากสิ้นคำพูด หญิงชราก็ยื่นมือขวาออก และด้วยแสงจ้า เรือไม้ก็ปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของเธอ

เรือมีความยาวเพียงฟุตเดียวและดูธรรมดา

อย่างไรก็ตาม ซูโมเหนียนและชายผู้ทรงพลังอีกสองคนในอาณาจักรวิญญาณแรกเริ่มจำต้นกำเนิดของมู่โจวได้ในพริบตา และมีสีหน้าตกตะลึงบนใบหน้าของพวกเขา

"เรือลม !"

“นี่คืออาวุธเวทย์มนตร์ที่ได้รับการขัดเกลาโดยผู้เฒ่าลิ่วจางเอง!”

ชายผู้แข็งแกร่งสองคนพูดทีละคน

“ผู้เฒ่าลิ่วจางมอบเรือให้ฉันเพื่อป้องกันไม่ให้หลงผูซ่าหลบหนี ด้วยวัตถุวิเศษนี้ในมือ หลงผูซ่าไม่สามารถหลบหนีได้”

หลังจากที่หญิงชราพูดจบเธอก็เทพลังอันสง่างามลงในเรือลม ทันใดนั้น เรือไม้ที่มีความยาวเพียงหนึ่งฟุตก็กลายเป็นเรือไม้ที่ยาวประมาณสามฟุต

รอบๆเรือ มีแสงสองดวง แสงหนึ่งดวงสีดำและสีขาวไหลอมาอย่างไม่คาดคิด

"ขึ้นมานี่!"

หลังจากที่หญิงชราพูดจบ ซูโมเนียนและปรมาจารย์ทั้งสองก็ลอยเข้าไปในเรือไม้

วินาทีต่อมา เรือไม้ก็พุ่งขึ้นจากท้องฟ้าและหายไปในทันที

“นักบุญลิ่วจางอยู่ที่ไหน พวกเขาไปไหนแล้ว?” ศิษย์ของนิกายหยินหยางถามด้วยความประหลาดใจเมื่อเห็นฉากนี้

"พวกเขากำลังไล่ตามหลงผูซ่า" ชายผู้แข็งแกร่งในอาณาจักรถ้ำสวรรค์กล่าว "เรือลมเป็นอาวุธวิเศษที่สร้างโดยผู้เฒ่าลิ่วจางสามารถเดินทางผ่านอวกาศได้ แม้ว่ามันจะไม่ดีเท่ากับรูปแบบนักบุญที่สมบูรณ์ หลงผูซ่ามีเพียงครึ่งหนึ่งของรูปแบบนักบุญเท่านั้น ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะหลบหนี”

“การฝึกฝนของหลงผูซ่าแข็งแกร่งมากจนแม้แต่บุตรสิบแปดเซียนก็ไม่อาจเทียบได้ ชายคนนี้ต้องถูกกำจัด”

“ไม่เช่นนั้น เขาจะกลายเป็นศัตรูของนิกายหยินหยางของเราอย่างแน่นอนในอนาคต”