วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1452

ทันใดนั้นฉางเหม่ยก็ถูกชายคนนั้นจับมือไว้ทำให้รู้สึกจะอ้วก

เพราะมือของชายคนนั้นเหมือนเพิ่งเอาออกมาจากถ่านหิน มันจึง...

สกปรกมาก!

ฉางเหม่ยอยากจะตบมือของเขา แต่ชายคนนั้นจับแน่นเกินไป ซึ่งทำให้เขาโกรธและอดไม่ได้ที่จะถามว่า "คุณเป็นใคร"

“คุณคือหลงผูซ่าเหรอ?” เยี่ยชิวพูดขึ้นทันที

ฉางเหม่ยตะลึง

ผู้ชายคนนี้คือหลงผูซ่าหรือเปล่า?

ชายคนนั้นมองไปที่เยี่ยชิว "คุณรู้จักฉันไหม"

คือหลงผูซ่าจริงๆด้วย!

เยี่ยชิวรู้สึกขำในใจ เขาไม่คาดคิดว่าผู้พิทักษ์เมืองตอนนี้จะเหมือนขอทาน

ความคิดของเยี่ยชิวเริ่มคิดขึ้นและกล่าว "แม้ว่าฉันจะไม่รู้จักผู้อาวุโส แต่ฉันได้ยินเกี่ยวกับชื่อเสียงของผู้อาวุโส ฉันก็รู้ด้วยว่าคุณเป็นปรมาจารย์อันดับหนึ่งในเมืองต้องห้ามและเป็นศัตรูของผู้คนนับหมื่นในโลกฆราวาส "

“การได้ยินเพียงครั้งเดียวยังดีกว่าการได้เห็นสักครั้ง ผู้อาวุโสเป็นวีรบุรุษและสง่างามอย่างแท้จริง”

"อีกไม่นานคุณจะกลายเป็นบุคคลที่มีอำนาจมากที่สุดในโลก"

ชายผู้สวมเสื้อผ้าได้มากมายแต่ไม่เคยยกยอใครเลย หลงผูซ่า ได้รับการยกย่องจากเยี่ยชิวและรอยยิ้มอันภาคภูมิใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

“เมื่ออายุยังน้อย คุณเป็นผู้ฝึกฝนแกนทองคำจริงๆ ทำไมฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นคนในโลกฆราวาสมาก่อน”

ดวงตาของหลงผูซ่าดูอันตรายมาก และเขาสามารถมองเห็นระดับพลังยุทธ์ของเยี่ยชิวได้อย่างรวดเร็ว

เยี่ยชิวกล่าว "เหตุผลที่การฝึกฝนของคนนี้ดีขึ้นไวมาก ไม่เพียงเพราะโอกาสบางอย่างเท่านั้น แต่ยังรวมถึงคำแนะนำของผู้อาวุโสหลงอี ด้วย"

“คุณรู้จักหลงอีไหม?” หลงผูซ่าประหลาดใจเล็กน้อย

"อืม" เยี่ยชิวโกหกและพูดโดยเก็บอาการ "ผู้อาวุโสหลงอี ชื่นชมคนนี้มาก"

“จริงเหรอ?” หลงผูซ่าประหลาดใจเล็กน้อยและถามว่า “คุณรู้จักหลงอีได้อย่างไร”

เห็นได้ชัดว่าหลงผูซ่ายังคงมีข้อควรกังวลต่อเยี่ยชิว

“ฉันชื่อ ไป๋หยู่จิง … ” เยี่ยชิวกำลังจะแกล้งทำเป็นไป๋หยู่จิง แต่แล้วเขาก็คิดว่าไป๋หยู่จิง อยู่ในเมืองหลวงมาเป็นเวลานานแล้วตอนที่เขายังมีชีวิตอยู่ หลงผูซ่าน่าจะเคยเห็นเขามาก ดังนั้น เขากล่าว "ฉันเป็นพี่ชายของไป๋หยู่จิงผู้อาวุโสหลงอีเป็นคนที่เขาพาฉันมาพบ"

“ฉันเข้าใจแล้วล่ะ” หลงผูซ่าถาม “ตอนนี้หลงอีและคนอื่นๆ เป็นอย่างไรบ้าง?”

“ค่อนข้างดี” เยี่ยชิวกล่าว "หลังจากที่ผู้อาวุโสหลงอีออกมา เดิมทีเขาจะต้องต่อสู้กับเยี่ยหวู่ซวงจนตาย แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เยี่ยหวู่ซวงก็หายตัวไป"

“ บางคนบอกว่าเยี่ยหวู่ซวงกำลังซ่อนตัวอยู่ด้วยความกลัวต่อเมืองต้องห้าม คนอื่น ๆ บอกว่าเยี่ยหวู่ซวงได้มาถึงโลกแห่งการฝึกฝนแล้ว ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องจริงไหม”

“แต่เมื่อฉันเข้าไปในเมือง ฉันเห็นประกาศที่ต้องการจากหยินหยางเขียนบนกำแพงเมือง พวกเขากำลังมองหาชายที่ชื่อเยี่ยหวู่ซวง ฉันแค่ไม่รู้ว่าเยี่ยหวู่ซวงคนนี้คือเยี่ยหวู่ซวงในนั้นหรือไม่ โลกฆราวาส”

คำพูดของเยี่ยชิวนั้นจริงครึ่งหนึ่งและเท็จครึ่งหนึ่ง ซึ่งทำให้หลงผูซ่าสงบลง

เยี่ยชิวกล่าวอีกว่า "ผู้อาวุโส บางทีคุณอาจยังไม่รู้ แต่ตอนนี้ผู้อาวุโสหลงอี ได้ทะลุทะลวงไปสู่อาณาจักรแห่งราชาแล้ว และจะใช้เวลาไม่นานก่อนที่เขาจะเข้าสู่โลกแห่งการฝึกฝน"

หลงผูซ่ากล่าว "เมื่อฉันออกจากโลกฆราวาส ผู้คนที่ฉันกังวลมากที่สุดคือหลงอีและคนอื่น ๆ ตอนนี้เมื่อได้ยินสิ่งที่คุณพูดฉันก็รู้สึกโล่งใจ"

ต่อมาหลงผูซ่าได้ถามฉางเหม่ยว่า “ท่านมาจากภูเขาหลงหูหรือ?”

“ใช่แล้ว ข้ามาจากภูเขาหลงหู” ฉางเหม่ยเหลือบมองเยี่ยชิว เห็นคนหลังขยิบตาให้เขา และพูดอย่างตื่นเต้น “ฉันไม่ได้คาดหวังว่าเมื่อเรามาถึงโลกแห่งการฝึกฝนครั้งแรก เราจะได้พบกับ รุ่นพี่จริงๆนะ เมื่อเพื่อนชาวบ้านเห็นเพื่อนชาวบ้านก็น้ำตาไหล"

ทักษะการแสดงในชีวิตจริงของฉางเหม่ยพัฒนาขึ้น และเขาต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้ เขาดูตื่นเต้นมาก