วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1462

มรดกของนักบุญ?

เมื่อหลินเทียนได้ยินคำนี้ รู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงและพูดว่า “อาจารย์ ถ้าคุณได้รับมรดกของนักบุญ คุณก็จะบรรลุถึงนักบุญ”

ผู้อาวุโสลิ่วอยู่ห่างจากการเป็นนักบุญเพียงไม่กี่ก้าว และเมื่อเขาได้รับมรดกของนักบุญ เขาก็จะต้องทะยานขึ้นสู่ระดับใหม่อย่างแน่นอน

ในเวลานั้น หลินเทียนก็จะได้รับประโยชน์เช่นกัน

“ใช่แล้ว ฉันติดอยู่ที่ขั้นต้งเทียนสูงมาหลายปีแล้ว ฉันอยู่ห่างจากการเข้าสู่เส้นทางของนักบุญเพียงก้าวเดียว แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันไม่สามารถก้าวต่อไปได้ การปรากฏตัวของ สุสานนักบุญในครั้งนี้ เป็นโอกาสที่สวรรค์ส่งมาให้ฉันอย่างแท้จริง”

ผู้อาวุโสลิ่วก็ตื่นเต้นมากเช่นกัน จากนั้นเขาก็เปลี่ยนเรื่องและพูดว่า “อย่างไรก็ตาม การได้รับมรดกของนักบุญอาจไม่ง่ายเลย ฉันเพิ่งได้รับข่าวว่าผู้คนจากนิกายอื่นก็ส่งตัวแทนไปที่ทุ่งน้ำแข็งเพื่อแข่งขันชิงมรดกของนักบุญเช่นกัน”

“เทียนเอ๋อร์ เราไม่สามารถล่าช้าได้อีกต่อไป”

“เริ่มออกเดินทางตอนนี้เลย”

หลังจากที่ผู้อาวุโสลิ่วพูดจบ เขาก็เปิดฝ่ามือและหยิบเรือเล็กสีบรอนซ์ยาวครึ่งนิ้วออกมา ซึ่งดูคล้ายกับเรือล่องลมในมือของ ยายหยินหัว

ผู้อาวุโสลิ่วโยนเรือลำเล็กสีบรอนซ์ขึ้นไปในอากาศ และด้วยเสียงหึ่งๆ เรือลำเล็กก็กลายเป็นเรือขนาดใหญ่ที่มีความยาวประมาณสิบฟุต พร้อมอักษรรูนไหล รูปลักษณ์ช่างงดงาม

“ไปกันเถอะ!”

ผู้อาวุโสลิ่วคว้าไหล่ของหลินเทียน แล้วกระโดด และทั้งคู่ก็ปรากฏตัวบนเรือพร้อมกัน

“อาจารย์ เราจะใช้เวลานานเท่าไหร่ถึงจะถึงทุ่งน้ำแข็ง?” หลินเทียนถาม

ผู้อาวุโสลิ่วตอบว่า “ฉันสร้างเรือล่องลมนี้ขึ้นมาเอง และฉันก็จารึกอักษรรูนไว้บนตัวของมัน ด้วยความเร็วปกติ มันจะใช้เวลาวันครึ่งกว่าจะถึงทุ่งน้ำแข็ง”

“อย่างไรก็ตาม เพื่อป้องกันไม่ให้ผู้อื่นไปถึงที่นั่นก่อน ฉันจะเร่งการเดินทางของเรา”

หลังจากที่ผู้อาวุโสลิ่วพูดจบ เขาก็ผนึกมือ และในไม่ช้า ลำแสงสีขาวก็พุ่งออกมาจากฝ่ามือและแทรกซึมเข้าไปในเรือล่องลม

หลังจากจุดเครื่องแล้ว

“ออกเดินทาง!”

ผู้อาวุโสลิ่วตะโกนเสียงดัง ทันใดนั้น เรือล่องลมก็ยิงออกไปราวกับลูกศร และหายไปในอากาศ

……

ที่ยอดเขา

ตั้งแต่ผู้อาวุโสลิ่วพาหลินเทียนออกไป นักทำนายเทพก็กระอักเลือดอย่างบ้าคลั่ง ดูราวกับว่าเขาอายุนับพันปี

“อาจารย์ มีอะไรผิดปกติกับคุณ?” ใบหน้าของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความกลัว

“ฉันได้คำนวณชะตากรรมของคนที่ฉันไม่ควร เวลาของฉันมาถึงแล้ว” นักทำนายเทพสัมผัสใบหน้าของชายหนุ่มแล้วพูดว่า “ทุกคนมีความตาย ไม่จำเป็นต้องโศกเศร้า”

เมื่อชายหนุ่มได้ยิน ก็ร้องไห้และจับแขนของนักทำนายเทพแล้วพูดว่า “อาจารย์ ผมไม่อยากให้คุณตาย……”

“ศิษย์โง่เขลา ชีวิตและความตายไม่ใช่สิ่งที่เจ้าสามารถควบคุมได้ เจ้าต้องเข้าใจ ฉันไม่สามารถติดตามเจ้าได้ตลอดไป เส้นทางข้างหน้า เจ้าต้องเดินด้วยตัวเอง”

นักทำนายเทพกล่าวแล้วยื่นรูปให้ชายหนุ่ม พูดว่า “หลังจากที่ฉันตายแล้ว ให้นำรูปนี้ไปที่ภูเขาอมตะ แล้วเจ้าจะพบกับบุคคลในรูปนี้”

“ข้างๆ เขา มีนักบวชลัทธิเต๋าคนหนึ่ง ไปเป็นศิษย์เขา เรียกคนนั้นว่าเป็นศิษย์พี่ แล้วส่งต่อหนังสือแห่งโชคชะตาให้เขา เขาจะดูแลเจ้าในอนาคต”

ชายหนุ่มร้องไห้และพูดว่า “อาจารย์ ผมจะไม่ไปไหน ผมแค่อยากอยู่กับคุณ”

“เป็นเด็กโง่อะไรเช่นนี้” นักทำนายเทพเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของชายหนุ่ม ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรัก จากนั้นก็โบกมือให้ชายหนุ่มก็เหาะห่างออกไปหนึ่งร้อยเมตร

นักทำนายเทพก็โบกมือไปในอากาศ และวงล้อแห่งโชคชะตาขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้น

นักทำนายเทพสร้างผนึกมืออย่างต่อเนื่อง เลือดที่มุมปากของเขาไหลมากขึ้นเรื่อยๆ

“อาจารย์.…..” ชายหนุ่มอยากจะรีบเข้าไป แต่นักทำนายเทพก็หยุดไว้

“อย่ามามากกว่า” นักทำนายเทพกล่าวเสียงดังว่า “ลูกศิษย์ความสัมพันธ์ระหว่างอาจารย์กับลูกศิษย์ของเราในชีวิตนี้สิ้นสุดลงแล้ว หากมีการกลับชาติมาเกิด เราจะได้พบกันอีกในร้อยชาติ”

“บอกคนในรูปว่า ความขัดแย้งครั้งใหญ่ของโลกกำลังจะมาถึง หากจะครองทุกยุคทุกสมัย ต้องคว้าโชคลาภทั้งหกอาณาจักร...…”

บูมปัง!

ก่อนที่นักทำนายเทพจะพูดจบ สายฟ้าฟาดลงมาจากท้องฟ้าหนาเท่ากับภูเขา พุ่งเข้าใส่หัวของนักทำนายเทพทันที

“พัฟ!”

ร่างกายของผู้ทำนายเทพกลายเป็นผง

“อาจารย์”