วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1528

หลินต้าเหนี่ยวกล่าวว่า “ฉันได้ยินมาว่า หอหยงเป่าจะเป็นเจ้าภาพการประมูลที่ตึกว่างชุนคืนพรุ่งนี้ และบุตรธิดานักบุญแห่งสำนักหยินหยางจะอยู่ที่นั่น”

เยี่ยชิวถามว่า “หอหยงเป่า คืออะไร?”

“ไม่มีทาง คุณไม่รู้เกี่ยวกับหอหยงเป่าด้วยซ้ำ?” หลินต้าเหนี่ยวรู้สึกประหลาดใจมาก เมื่อเห็นสีหน้าสับสนของเยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ย เขาจึงอธิบายว่า “หอหยงเป่าเป็นองค์กรประมูล”

“การประมูลของพวกเขาแพร่กระจายไปทั่วโลกฝึกเซียน ตั้งแต่ตงฮวง หนานหลิ่ง ซีมั่ว เป่ยอวี้ ไปจนถึงจงโจว หอหยงเป่าสามารถพบได้ทุกที่”

“คุณสองคนไปดูกันไหม?”

“หากคุณสนใจ ฉันสามารถพาคุณไปขยายขอบเขตอันไกลโพ้นของคุณได้”

เยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยสบตากันแล้วพูดว่า “เอาล่ะ เราจะไปดูพรุ่งนี้”

“ถ้าอย่างนั้นก็พักผ่อนซะ ฉันจะกลับไปนอน” หลังจากพูดอย่างนั้น หลินต้าเหนี่ยวก็หันหลังและจากไป

ขณะที่เขากำลังจะออกจากห้อง หลินต้าเหนี่ยวก็หันกลับมาและถามเยี่ยชิวว่า “พี่ชาย ฉันยังไม่รู้ชื่อของคุณเลย?”

“ฉันชื่อเยี่ยฉังเซิง” เยี่ยชิวกล่าว

“พี่ฉังเซิง พักผ่อนก่อนเถอะ ฉันจะไม่รบกวนพวกคุณอีกต่อไป” หลินต้าเหนี่ยวออกจากห้องไป

เมื่อเขาจากไป อมตะชางเหม่ยก็ถามว่า “เจ้าหนู ฉันเห็นว่าคุณไม่สนใจการประมูล แต่สนใจในหอหยงเป่ามากกว่าใช่ไหม?”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “หอหยงเป่าไม่ง่ายเลย การทำธุรกิจขนาดใหญ่เช่นนี้ ต้องมีมหาอำนาจอยู่เบื้องหลังพวกเขา”

“หลินต้าเหนี่ยวพึ่งกล่าวว่า หอหยงเป่ามีอยู่ทุกแห่งในโลกฝึกเซียน ซึ่งบ่งชี้ว่า เครือข่ายข้อมูลของพวกเขาดีมาก”

“ฉันอยากจะขอความช่วยเหลือจากพวกเขาในการตามหาที่อยู่ของพ่อฉัน”

อมตะชางเหม่ยตาเป็นประกายและพูดว่า “นี่เป็นความคิดที่ดี เราสามารถขอให้พวกเขาค้นหาที่อยู่ของหู่จื่อได้ด้วย”

“ไม่ได้” เยี่ยชิวกล่าว “หู่จื่อน่าจะเกี่ยวข้องกับเผ่าอสูร และเราไม่คุ้นเคยกับผู้คนจากหอหยงเป่า จึงไม่ควรพูดถึงสถานการณ์ของ หู่จื่อในตอนนี้ เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาแทรกซ้อน”

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “เจ้าหนู ฉันเห็นว่าคุณมีความคิดในการกระทำของคุณมากขึ้นเรื่อยๆ ฉันชื่นชมสิ่งนั้น”

“อย่าประชดฉันนะ ไปนอนซะ” เยี่ยชิวกล่าวแล้วนอนลง

ค่ำคืนผ่านไป

วันรุ่งขึ้น เยี่ยชิวใช้เวลาทั้งวันอยู่ในห้องเพื่อศึกษาวิธีการเล่นแร่แปรธาตุจากหนังสือ

อมตะชางเหม่ยผูกมิตรกับหลินต้าเหนี่ยว พูดคุย กินเนื้อ ดื่มและสนุกสนาน

ในเวลาพลบค่ำ

ภายใต้ความมืดมิดที่ปกคลุม

หลินต้าเหนี่ยวพร้อมด้วยเยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ย ออกจากโรงแรมและมุ่งหน้าไปยังตึกว่างชุน

ตึกว่างชุนถูกสร้างขึ้นอย่างหรูหราราวกับพระราชวัง และในเวลานี้มันถูกตกแต่งด้วยแสงไฟและของประดับหลากสีสันพร้อมทั้งร้องเพลงและเต้นรำอย่างเต็มกำลัง

ก่อนที่เยี่ยชิวและคนอื่นๆ จะเข้าไปได้ พวกเขาก็ถูกยามหยุดที่ทางเข้า

“กรุณาแสดงคำเชิญของคุณ”

“เราไม่มี” หลินต้าเหนี่ยวตอบอย่างมั่นใจ

ยามขมวดคิ้วและพูดว่า “คืนนี้ หอหยงเป่ากำลังจัดประมูลที่นี่ เนื่องจากคุณไม่มีคำเชิญ โปรดออกไปโดยเร็วที่สุด”

โดยไม่ลังเล หลินต้าเหนี่ยวหยิบป้ายหยกออกมาจากกระเป๋าแล้วโยนให้ยาม

เมื่อเห็นป้ายหยก ทัศนคติของยามก็เปลี่ยนไปทันที เขายื่นป้ายหยกคืนให้หลินต้าเหนี่ยวด้วยความเคารพและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณเป็นแขกคนหนึ่งของครอบครัวสัตวแพทย์ ฉันตาบอดและจำภูเขาไท่ไม่ได้ โปรดยกโทษให้ฉันด้วย”

“ตอนนี้ฉันเข้าไปได้แล้วใช่ไหม?” หลินต้าเหนี่ยวถาม

“แน่นอน คุณชาย เชิญ” ยามแสดงท่าทางอย่างสุภาพ

“พี่ฉังเซิง นักพรต ไปกันเถอะ” หลินต้าเหนี่ยวกล่าวและนำเยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยเข้าไปในตึกว่างชุน