วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1551

“เพี๊ยะ ! ”

เยี่ยชิวตบหน้าชายหนุ่ม ทันใดนั้น ชายหนุ่มก็ถูกเหวี่ยงออกไป ล้มลงกับพื้นและกระอักเลือดออกมาเต็มปาก

ทุกคนเห็นได้อย่างชัดเจนว่า มีฟันสองซี่ปะปนอยู่ในเลือด

ทันใดนั้น ผู้ชมทั้งหมดก็ได้ยินเสียงเข็มหล่น

ทุกคนคาดไม่ถึงว่า เยี่ยชิวจะกล้าโจมตีเด็กชายจริง ๆ ท้ายที่สุดนี่คือคุณชายของสำนักจักรพรรดิอสูร และปู่ของเขาเป็นนักปราชญ์ที่แข็งแกร่ง !

หลินต้าเหนี่ยวเหลือบมองเยี่ยชิว และรู้สึกถึงความอบอุ่นในหัวใจ ดวงตาของเขาแสดงความขอบคุณ

เยี่ยชิวมองไปที่ชายหนุ่ม แล้วพูดอย่างเย็นชา : “ถ้าในอนาคตกล้าที่จะยโสโอหังขนาดนี้อีก ฉันจะเอาชีวิตแกซะ”

ชายหนุ่มลุกขึ้นจากพื้น จ้องมองเยี่ยชิวด้วยสายตาที่แสดงความเกลียดชัง จนเกือบจะลุกเป็นไฟและตะโกน : “ แกกล้าตบฉัน ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่”

“แกรอก่อนเถอะ”

“เมื่อพี่ชายของฉันมาแล้ว เขาจะสับแกเป็นชิ้น ๆ แน่”

เขาเป็นคุณชายของสำนักจักรพรรดิอสูร ตั้งแต่วินาทีแรกที่เขาเกิด เขาก็สูงส่งแล้ว

ปู่ของเขาเป็นนักปราชญ์ที่แข็งแกร่ง พ่อของเขาเป็นหัวหน้าของสำนักจักรพรรดิอสูร และพี่ชายของเขาเป็นอัจฉริยะที่ไม่มีใครเทียบได้ ด้วยภูมิหลังเช่นนี้ ใครจะกล้ายั่วยุเขา ?

แต่วันนี้ เขากลับถูกตบต่อหน้าทุกคน ซึ่งถือเป็นความอัปยศอดสูอย่างยิ่ง

ใบหน้าของอู๋ลู่เปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธ และมีความดุร้ายบนใบหน้าที่อ่อนเยาว์ของเขา ซึ่งไม่สอดคล้องกับอายุของเขา เขาต้องการที่จะกินเยี่ยชิวทั้งเป็น

เยี่ยชิวไม่กลัวภัยคุกคามเลย และพูดว่า : “ฉันดูถูกคนเช่นแกมากที่สุดในชีวิต”

“ตัวเองไม่มีความสามารถใด ๆ อาศัยแค่ภูมิหลังในการแสดงท่าทางหยิ่งยโสโอหัง และสร้างปัญหาไปทั่ว”

“ถ้าไม่คิดว่าแกยังอายุน้อย เมื่อครู่ฉันคงฆ่าแกไปแล้ว”

“เด็กน้อย ฟังคำแนะนำของฉัน ต่อไปควรยับยั้งตัวเองบ้าง ไม่เช่นนั้นระวังจะตายโดยไม่รู้ตัว”

อู๋ลู่ด่า : “แกเป็นใครกัน คุณมีคุณสมบัติอะไรที่จะสอนฉัน？”

“แกรอก่อนเถอะ”

“ในไม่ช้าพี่ชายขอฉันก็จะมาถึงแล้ว……”

ยังพูดไม่จบ

“ฮึ_____”

ทันใดนั้น เสียงคำรามของมังกร ดังก้องไปไกลหลายพันไมล์

เสียงคำรามของมังกรนั้นยิ่งใหญ่ และไม่มีที่สิ้นสุด จนอสูรวิญญาณและพาหนะของนักพรตบางตัวตกใจ และหอนอย่างไม่สบายใจ

หลังจากนั้นทันใด เสียงคำรามครั้งที่สองของมังกรก็ดังขึ้น ตามมาด้วยครั้งที่สาม ครั้งที่สี่……

หลังจากมังกรคำรามครั้งที่สี่ รัศมีอันน่าสะพรึงกลัวก็เข้ามาปกคลุมเขา

เมื่อมองไปรอบ ๆ ก็เห็นรถม้าศึกมาจากท้องฟ้า

รถม้าแกะสลักด้วยหัวอสูรที่อัดแน่นไปด้วยปากที่เปิดกว้าง มันดูดุร้ายมากจนทำให้หนังศีรษะของผู้คนชา

ส่วนรถม้าศึกนั้น เป็นมังกรเจียวสี่หัว

ร่างของมังกรเจียวแต่ละตัวมีความยาวประมาณสิบฟุต มันคำรามในอากาศ และปล่อยเสียงคำรามของมังกรออกมา ภาพนั้นช่างน่าสะพรึงกลัว และนักพรตบางตนก็ตื่นตกใจมากจนต้องล่าถอยไปอย่างรวดเร็ว

เยี่ยชิวเงยหน้าขึ้นมอง และพบชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ในรถม้า

ชายคนนี้มีผมสีดำเรียบราวกับน้ำตก ใบหน้าของเขาคมราวกับมีด หลับตา และร่างกายของเขาเปล่งประกายออร่าที่ครอบงำ

“อัจฉริยะอีกคนมาแล้ว ! ”

ในขณะนี้ มีเสียงอุทานจากฝูงชนในบริเวณใกล้เคียง

“ฉันรู้จักเขา เขาคืออู๋โยวจากสำนักจักรพรรดิอสูร! ”

“อะไรนะ เขาก็คืออู๋โยว ? ”

“พวกคุณเห็นมังกรเจียวสี่หัวเหล่านั้นไหม ? พวกมันทั้งหมดอยู่ที่จุดสูงสุดของขั้นถ้ำสวรรค์ และมีข่าวลือว่าอู๋โยว จับพวกมันเพียงลำพัง”

“อู๋โยวแข็งแกร่งขนาดนั้นเลยเหรอ ? ”

“แล้วไม่จริงเหรอ ว่ากันว่าอู๋โยวมีพลังมหาศาล และแม้แต่นักบุญจากสำนักชั้นนำก็อาจจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา”

“ผู้ชายคนนั้นทุบตีน้องชายของอู๋โยว เกรงว่าเขาจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน”

“……”

”พี่ชาย ! ”

อู๋ลู่ตะโกนขึ้นไปบนฟ้า

ทันใดนั้น มังกรเจียวก็หยุดลง และชายในรถม้าก็ลืมตาขึ้น มองลงไปและเห็นอู๋ลู่ ด้วยรอยยิ้มอันอ่อนโยนบนใบหน้าของเขาและพูดว่า : “พี่บอกแล้วไม่ใช่หรือว่าให้รอพี่ก่อน ทำไมนายมาที่นี่คนเดียวเหรอ？”