วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1561

อมตะชางเหม่ยได้ยินคำพูดของหลินต้าเหนี่ยว ดวงตาของเขาก็เบิกโพลง และแทบอยากจะตบไปที่หน้าของหลินต้าเหนี่ยวทันที

แม่งเอ้ย กูบอกให้มึงพูดความจริง แต่มึงไม่ให้เกียรติกันเลยจริงๆ!

อีคิวต่ำขนาดนี้ ก็สมควรแล้วแหละที่จะเล็ก

อีกอย่างหนึ่ง แกอ้วนเป็นหมูขนาดนี้ ยังไม่ละอายใจมาบอกว่าฉันอัปลักษณ์อีกเหรอ?

หลินต้าเหนี่ยวเห็นว่ารูปร่างหน้าตาอมตะชางเหม่ยมีสีหน้าไม่สู้ดี จึงยิ้มและกล่าวว่า : "เต้าจ่าง คุณอย่าโกรธไปเลย อันที่จริงคุณก็ไม่ได้หน้าตาอัปลักษณ์ขนาดนั้น เพียงแต่เมื่อเทียบกับสหายฉังเซิงแล้ว ยังแย่กว่าเล็กน้อย"

ยังจะโกหกกูอีก

มึงคิดว่ากูโง่หรือไง!

อมตะชางเหม่ยกล่าวอย่างไม่พอใจ : "ถ้าไม่ติดตามฉัน แกคิดว่าฉันจะหวงแหนเหรอ? แกยังเด็กขนาดนั้น ถึงแม้จะยอมรับว่าฉันเป็นพี่ใหญ่ ฉันก็ไม่ได้ต้องการแกอยู่ดี"

หลินต้าเหนี่ยวโต้แย้งว่า : "เต้าจ่าง อายุฉันไม่น้อยแล้วนะ....."

"ฉันไม่ได้หมายถึงอายุแก แต่เป็น....." อมตะชางเหม่ยจ้องมองไปที่เป้ากางเกงของหลินต้าเหนี่ยว และกล่าวอย่างดูถูกดูแคลน : "เจ้านกน้อย"

ทันใดนั้น หลินต้าเหนี่ยวก็มีสีหน้าแดงก่ำ แทบอยากจะมุดลงไปในพื้นดิน

"เอาล่ะ อย่าทะเลาะกันเลย" เยี่ยชิวกล่าว : "ได้เห็ดหลิงจือโลหิตม่วงมาอยู่ในกำมือแล้ว เราจะต้องรีบลงมือ เพื่อไปค้นหาของล้ำค่าอื่นๆ อีก"

"ไปกันเถอะ" หลินต้าเหนี่ยวไม่อยากอยู่ที่นี่นาน จึงเดินนำหน้าไปก่อนเลย

เยี่ยชิวกล่าวกระซิบอมตะชางเหม่ย : "คุณทำอะไรลงไป ฉันเคยเตือนคุณแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าอย่าเอ่ยถึงเรื่องนี้ ทำไมถึงได้โรยเกลือลงบนแผลของต้าเหนี่ยวอีก?"

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า : "ใครบอกให้เจ้าหมอนี่พูดจาไม่เข้าหูล่ะ น่าโมโหจริงๆ เลย"

เยี่ยชิวกล่าวเตือน : "ต้าเหนี่ยวแค่พูดเล่น คุณอย่าเอาจริงเอาจังไปเลย"

"ไอ้เด็กเปรต จอถามแกเรื่องหนึ่งสิ" อมตะชางเหม่ยเอ่ยถามด้วยสีหน้าจริงจัง : "ฉันอัปลักษณ์จริงๆ เหรอ?"

เยี่ยชิวกล่าวด้วยสีหน้าปกติ : "ไม่อัปลักษณ์"

อมตะชางเหม่ยได้ยินก็มีสีหน้ายิ้มแย้ม : "ฉันรู้อยู่แล้ว ว่าแกจะไม่เมินเฉยต่อฉัน....."

เยี่ยชิวเปลี่ยนน้ำเสียง : "เพียงแต่ว่าถ้าจะหาคนที่อัปลักษณ์กว่าคุณ ก็จะยากนิดหนึ่ง"

แม่งเอ้ย!

อมตะชางเหม่ยโกรธจนปากบูดเบี้ยว

"หึ นึกไม่ถึงว่าแกจะตื้นเขินขนาดนี้" อมตะชางเหม่ยทำเสียงไม่พอใจ และเดินไปข้างหน้า

เยี่ยชิวยิ้ม และเตรียมจะตามไป แต่ทันใดนั้น อมตะชางเหม่ยก็หันกลับมา

"คุณจะทำอะไร?" ใบหน้าของเยี่ยชิวเต็มไปด้วยความงุนงง

อมตะชางเหม่ยยังคงโกรธอยู่ จึงไม่สนใจเยี่ยชิว จากนั้นเขาก็มองค้นหาบนพื้นโดยรอบ จนเจอวงแหวนอากาศวงหนึ่ง

"ตายไปตั้งกี่คน คาดไม่ถึงว่าจะมีวงแหวนอากาศแค่วงเดียว ดูเหมือนว่าสำนักต้าเตาจะยากจนอย่างมาก!"

อมตะชางเหม่ยเหลือบมองวงแหวนอากาศ จากนั้นก็นำวงแหวนอากาศโยนลงบนพื้น และใช้สองเท้ากระทืบจนแหลกละเอียด

"หินวิญญาณสักก้อนก็ไม่มี ช่างยากจนเหลือเกิน!"

เยี่ยชิวเห็นการกระทำของอมตะชางเหม่ย ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมา

"หัวเราะอะไร!"

"ฉันน่าขบขันขนาดนั้นเลยเหรอ?"

อมตะชางเหม่ยถลึงตามใส่เยี่ยชิว : "หึ ปกป้องน้องเล็ก แต่หัวเราะเยาะฉัน ฉันดูถูกแกจริงๆ"

พูดจบ ก็สาวเท้าเดินไปข้างหน้าทันที

.....

หลังจากอู๋โยวแห่งสำนักจักรพรรดิอสูรได้เข้าไปยังภูเขาอมตะ ไม่นาน ก็ได้เจอศพของอู๋ลู่

"น้องชาย——"

อู๋โยวร้องเสียงดัง และล้มลงอยู่ตรงหน้าศพของอู๋ลู่ พร้อมกล่าวอย่างเจ็บปวดใจ : "น้องชาย ทำไมคุณถึงได้ตายอย่างน่าเวทนาเช่นนี้?"

"ก่อนหน้านี้ฉันบอกให้คุณมาด้วยกันกับฉัน แต่แกไม่ฟัง ไม่อย่างนั้นจะเกิดเหตุการณ์เลวร้ายเช่นนี้ขึ้นเหรอ?"

"ใครเป็นคนฆ่าคุณ?"

ทันใดนั้น อู๋โยวก็นึกถึงพวกเยี่ยชิวขึ้นมา จึงกัดฟันกล่าวว่า : "ไอ้พวกนั้นต้องเป็นคนทำอย่างแน่นอน"