วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1607

เยี่ยชิวใช้ทั้งสามกระบวนท่าแรกของวิชาดาบอักษรหญ้าในลมหายใจเดียว ในชั่วพริบตาพลังปราณดาบทั้งสามสายควบแน่นเป็นหนึ่ง พลังร้ายกาจน่าหวาดหวั่น!

นี่คือท่าไม้ตายสุดทรงพลัง!

เฉาเม่าสัมผัสถึงอันตรายร้ายแรง สองมือประสานกันรวดเร็ว ทันใดนั้นร่างกายของเขาก็ถูกปกคลุมด้วยเกราะหนา

เกราะนี้หล่อด้วยสำริดโบราณ เต็มไปด้วยอักขระลึกลับ สัมผัสได้ถึงพลังเย็นยะเยือก

ฝูงชนที่เฝ้ามองต่างร้องอุทานด้วยความตกตะลึง

“เกราะเทพสงคราม!”

“นี่คือวัตถุศักดิ์สิทธิ์ปกป้องร่างกาย!”

“เล่าขานกันว่า สมัยนั้นผู้นำตระกูลเทพสงครามได้นำทัพทหารนับล้านออกศึกทางตะวันออก ปราบปรามพวกกบฏในต้าเฉียนจนสิ้นซาก สนับสนุนให้ฮ่องเต้ต้าเฉียนองค์ปัจจุบันขึ้นครองบัลลังก์ ต่อมา ฮ่องเต้ต้าเฉียนทรงมีพระบัญชาให้ช่างตีเหล็กชั้นยอดหล่อหลอมสร้างวัตถุศักดิ์สิทธิ์ และประทานแก่ผู้นำตระกูลเทพสงคราม วัตถุศักดิ์สิทธิ์นั้นมีนามว่าเกราะเทพสงคราม!”

“ใครจะคาดคิด ว่าเกราะเทพสงครามชิ้นนี้กลับปรากฏอยู่บนร่างกายของเฉาเม่า”

“เกราะชิ้นนี้ไม่เพียงเป็นวัตถุศักดิ์สิทธิ์ แต่ยังเป็นสัญลักษณ์แห่งสถานะอันสูงส่งอีกด้วย!”

“นั่นหมายความว่าเฉาเม่าไม่ใช่แค่ทายาทตระกูลเทพสงคราม แต่ยังเป็นว่าที่ผู้นำคนต่อไปอีกด้วย!”

หลังจากเฉาเม่าสวมใส่เกราะเทพสงคราม เขาก็บีบปลายนิ้วจนเลือดไหลออกมาหนึ่งหยด แล้วปล่อยให้หยดเลือดนั้นหยดลงบนปลายหอก

จากนั้น เขาจึงเริ่มท่องคาถาอย่างเงียบงัน

เพียงชั่วพริบตา หอกในมือของเขาก็ส่งเสียงคำรามก้องกังวานสะเทือนเลื่อนลั่นไปทั่วท้องฟ้า ราวกับจะปลุกวิญญาณร้ายจากนรก ปลายหอกเปล่งประกายสีแดงฉานราวกับถูกชโลมด้วยเลือดสด พร้อมกันนั้น หมอกควันสีดำมืดมิดก็พวยพุ่งออกมาจากตัวหอก เผยให้เห็นเจตนาสังหารอันรุนแรงราวกับเทพเจ้าแห่งความตายจุติลงสู่โลกมนุษย์

ผู้คนต่างตกตะลึงจนต้องร้องอุทาน

“สวรรค์! ในมือเขาถือหอกเทพศาสตราวุธ!”

“ครั้งหนึ่งหอกเทพศาสตราวุธเคยเคียงข้างผู้นำตระกูลเทพสงคราม ผ่านสมรภูมิรบทั้งเหนือและใต้ และมียอดฝีมือมากมายสิ้นชีพใต้คมหอกนี้”

“ได้ยินมาว่าครั้งหนึ่งผู้นำตระกูลเทพสงครามเคยใช้หอกพิฆาตนี้สังหารปราชญ์ของเผ่ามารมาแล้ว!”

“หอกเทพศาสตราวุธและชุดเกราะเทพสงครามล้วนอยู่ในมือของเฉาเม่า ดูท่าเขาคงจะเป็นผู้นำคนต่อไปของตระกูลเทพสงครามอย่างไม่ต้องสงสัย!”

“......”

เฉาเม่าพุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า เขาแทงหอกออกไปนับหมื่นครั้งในชั่วพริบตา

ในไม่ช้า เงาของหอกเทพศาสตราวุธนับแสนก็ปรากฏขึ้นในอากาศ

แต่ละเงามีความยาวประมาณสามวา ประหนึ่งมีตัวตนจริง เรียงแถวอย่างเป็นระเบียบ

ปลายหอกทั้งหมดหันตรงไปยังพลังดาบของเยี่ยชิว

ท้องฟ้าพลันเปลี่ยนสี

“ช่างเป็นท่าโจมตีที่ทรงพลังยิ่ง!” ดวงตาของเยี่ยชิวหรี่ลง เขาสามารถสัมผัสได้ทันทีว่าเฉาเม่ากำลังใช้ทักษะลับที่อันตรายยิ่ง

แต่เขาได้ชักดาบออกแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะเก็บดาบกลับคืน

“ฆ่า!”

วิชาดาบอักษรหญ้าพุ่งตรงไปข้างหน้า ราวกับดาวหางที่พุ่งชนเฉาเม่า

“แตกไปซะ!”

เฉาเม่าตะโกนเสียงดัง เงาหอกเทพศาสตราวุธนับหมื่นที่เรียงรายอยู่กลางอากาศพุ่งออกไปพร้อมกัน

“วูบ วูบ วูบ!”

เงาหอกเทพศาสตราวุธเหล่านี้ดั่งสายฝน ถี่หนา พุ่งเข้าใส่กระบวนท่าดาบอักษรหญ้า

“ตูม!”

วิชาดาบอักษรหญ้าดุจมังกรยาว พุ่งทะยานดั่งสายฟ้า ฟาดฟันเงาหอกนับหมื่นกระจายสิ้นในพริบตา ก่อนจะมุ่งตรงสู่เป้าหมายอย่างรุนแรง

คมดาบนี้ราวกับจะผ่าพิภพ แยกสวรรค์ แผ่นดิน สร้างความหวาดหวั่นสะพรึง

ทว่า เงาหอกเทพศาสตราวุธที่เหลืออยู่ ก็พุ่งเข้าปะทะดาบอักษรหญ้าอย่างรวดเร็ว

“สลายไปเสีย!”

เสียงคำรามดังก้องจากปากของเฉาเม่าทันใดนั้น เงาหอกเทพศาสตราวุธที่เหลืออยู่ก็ระเบิดเกลื่อนกลาดท้องฟ้า

ดาบอักษรหญ้าเองก็ถูกพลังระเบิดกลืนกิน