วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1610

"พรึ่บ!"

อันลั่วซีก้าวออกไปก้าวเดียว และในวินาทีถัดมาร่างของอันลั่วซีก็หายไปจากสายตาของทุกคน

ไม่ใช่ว่าอันลั่วซีมีวิธีการลอบเร้น แต่ความเร็วของเขานั้นเร็วมาก

เยี่ยชิวรู้สึกเพียงว่าทันทีที่เขากะพริบตา อันลั่วซีก็ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านข้างของเขา และก่อนที่จะมีเวลาตอบสนองอะไร อันลั่วซีก็ตบไหล่เขาแล้ว

"อึ๊บ!"

เยี่ยชิวสูดลมหายใจและลอยออกมาในแนวทแยง จากนั้นพ่นเลือดออกมาเต็มปาก

ร่างของเยี่ยชิวยังไม่มันได้ร่วงถึงดิน และทันใดนั้นอันลั่วซีก็ปรากฏตัวขึ้นข้างๆเขาอีกครั้ง

"เยี่ยฉังเซิง นายไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน"

เสียงของลั่วซีเปล่งออกมา และกระแทกกําปั้นที่น่าสะพรึงกลัวเหมือนภูเขาแห่งท้องทะเลเข้าไปในร่างของเยี่ยชิวอย่างแรง

"ปัง!"

ร่างกายของเยี่ยชิวลอยสูงขึ้นอีกครั้ง แม้ว่าเขาจะมีชุดเกราะของเทพสงครามเพื่อปกป้องร่างกายของเขา เยี่ยชิวก็ยังถูกถล่มเข้ามายิง เลือดมุมปากไหลออกมาและได้รับบาดเจ็บภายในมากมาย

"ช่างเป็นเร็วอะไรอย่างนี้!"

เยี่ยชิวตกใจ ในใจเขาเคยเห็นปรมาจารย์หลายคนที่เก่งเรื่องความเร็ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบกับคนที่แข็งแกร่งอย่างอันลั่วซี

ความเร็วของอันลั่วซี สามารถอธิบายได้เพียงแปดคําเท่านั้น

น่ากลัวอย่างหาที่เปรียบไม่ได้!

ร่างของเยี่ยชิวล้มลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว และในเวลานี้อันลั่วซีก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างเงียบๆที่ข้างหลังเยี่ยชิว

"ปัง!"

เยี่ยชิวถูกเตะเข้าที่ด้านหลัง ร่างกายของเขาเหมือนพาราโบลาลอยขึ้นไปในอากาศ และในที่สุดก็ร่วงลงพื้นที่ห่างออกไปสามร้อยเมตร

"ตูม!"

ทันทีที่เยี่ยชิวร่วงลง เขารู้สึกเพียงว่าอวัยวะภายในกลับที่กลับทางไปหมด ร่างกายของเขาเจ็บปวดอย่างรุนแรงและมีเลือดพุ่งออกมาจากปาก

หลังจากการโจมตีสามครั้ง อันลั่วซียืนอยู่ในอากาศ คิ้วของเขาราวกับดาบ เหมือนเทพเจ้าที่สูงส่ง จากนั้นเอามือไขว้หลังและพูด:" เยี่ยฉังเซิง นายก็ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านี้เลยนะ!" ”

คนที่อยู่ตรงนั้นตกใจมาก

"บุตรนักบุญแห่งสำนักปู่เทียนนี้แข็งแกร่งเกินไปแล้ว"

"เยี่ยฉังเซิงสามารถฆ่าเฉาเม่าได้ แต่เขาไม่สามารถแม้แต่จะขัดขาวงการโจมตีของอันลั่วซีได้ มันเหลือเชื่อมาก!"

"ลั่วซีเป็นอัจฉริยะที่ไม่มีใครเทียบได้อย่างแท้จริง!"

“……”

"ศิษย์น้อง เกิดอะไรขึ้น?" อมตะชางเหม่ยถาม โม่เทียนจกี้

เมื่อกี้ตอนที่อันลั่วซีเคลื่อนไหว อมตะชางเหม่ยเห็นเงาของเขาไม่ชัดเจนด้วยซ้ํา

"ความเร็วของอันลั่วซีเร็วมาก และก่อนที่พี่ใหญ่จะตอบสนองได้ เขาก็ถูกโจมตีแล้ว"

ใบหน้าที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะของโม่เทียนจีเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม และเขากล่าวว่า: "ความเร็วของลั่วซีนั้นอยู่ไร้ที่เปรียบในขั้นพลังเดียวกันอย่างแน่นอน ฉันกล้ายืนยันว่า แม้ว่าจะเป็นผู้ฝึกขั้นหยวนอิงความเร็วอาจไม่เร็วขนาดนี้”

อมตะชางเหม่ยตกใจ: "เป็นไปได้ไหมว่า ไอ้คนนี้ได้ปลูกฝังพลังเหนือธรรมชาติความเร็วบางอย่าง?" ”

โม่เทียนจีกล่าวว่า: "ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ใช้พลังเหนือธรรมชาติ ”

อะไรกัน ไม่มีพลังเหนือธรรมชาติ?

นี่ไม่ได้หมายความว่าความเร็วของอันลั่วซีนั้นเร็วมากขนาดนั้นเลยเหรอ?

เป็นไปได้อย่างไร!

อมตะชางเหม่ยอดไม่ได้ที่จะกังวลเกี่ยวกับเยี่ยชิวและพูดว่า "เจ้าเด็กเหลือขอเชี่ยวชาญความสามารถด้านความเร็วเหนือธรรมชาติ แต่ก็ไม่รู้ว่ามันจะสามารถแข่งขันกับอันลั่วซีได้หรือไม่" ”

"ถ้าในแง่ของความเร็วอันลั่วซีปราบปรามเจ้าเด็กเหลือขอได้ แม้ว่าเจ้าเด็กเหลือขอจะมีแส้อยู่ในมือ การต่อสู้ครั้งนี้เห็นที น่าจะยากมาก"

"ท้ายที่สุดแล้ว ศิลปะการต่อสู้เพียงอย่างเดียวในโลกที่ไม่สามารถเอาชนะได้ นั่นคือความเร็ว"

หลินต้าเหนี่ยวยังพูดอย่างกังวล:" ถ้าพี่ใหญ่ไม่สามารถหยุดอันลั่วซีได้ ถ้าอย่างนั้นเราก็ตกอยู่ในอันตรายเช่นกัน" ”

อีกด้านหนึ่ง

เว่ยอู๋จี้เห็นว่าอันลั่วซีทําให้เยี่ยชิวล้มลงได้ ในที่สุดใบหน้าที่เคร่งขรึมของเขาก็ผ่อนคลายลง และเขาพูดอย่างลับๆว่า:" ไม่น่าแปลกใจที่อันลั่วซี มั่นใจมาก ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขามีพลังที่จะสามารถฆ่าเยี่ยฉังเซิงได้จริง ”

เยี่ยชิวล้มลงจนพื้นเต็มไปด้วยฝุ่น แม้ว่าเขาจะสวมชุดเกราะของเทพสงคราม แต่เขาก็ยังดูทุลักทุเล

เมื่อมองไปที่อันลั่วซีอีกครั้งเ ขายืนอยู่ในอากาศ บนร่างกายมองไม่เห็นความผันผวนของลมหายใจแม้แต่น้อย เสื้อคลุมของเขาพลิ้วไหวไปตามสายลม มือสองข้างไว้กัน และราศรีที่เหนือธรรมชาติและเหนือโลก

"มานี่ เดี๋ยวจะส่งนายไปตามทาง"

อันลั่วซีมองลงไปที่เยี่ยชิวและ กวักนิ้วด้วยท่าทางยั่วยุ

"ไอ้บ้า ฉันไม่เชื่อว่าฉันไม่เร็วเท่านาย" เมื่อนึกได้เช่นนี้ เยี่ยชิววางมือขวาไว้ด้านหลัง วาดยันต์สายฟ้าร้อยสายอย่างเงียบๆ จากนั้นก็ใช้หนึ่งก้าวสิบลี้

"พรึ่บ!"

เยี่ยชิวพุ่งออกมา ราวกับแรงอันมหาศาลพุ่งชนไปหาอันลั่วซี

โดยไม่คาดคิด ก่อนที่เขาจะเข้าใกล้อันลั่วซี ร่างของอันลั่วซีก็แวบออกไปราวกับสายฟ้า

"นายช้าเกินไป"

จากนั้นเสียงของอันลั่วซีก็ดังออกมาจากข้างหูของเขา เยี่ยชิวพึ่งจะหันกลับมาก็ถูกตบออกไปอีกครั้ง

ปัง!

เยี่ยชิวล้มลงต่อหน้าอมตะชางเหม่ย ร่างกายของเขาเหมือนแตกสลาย และมุมปากมีเลือดไหลออกมา

"เจ้าเด็กเหลือขอ นายเป็นอย่างไร?" อมตะชางเหม่ยรีบช่วยเยี่ยชิวขึ้นมา

"ความเร็วของผู้ชายคนนี้เร็วเกินไป" เยี่ยชิวกล่าว

"พี่ใหญ่ ฉันจะช่วยพี่" หลังจากโม่เทียนจีพูดจบ เขาก็หยิบเครื่องรางของขลังออกมา

"เครื่องรางของขลังนี้มีประโยชน์อะไร?" เยี่ยชิวถาม

โม่เทียนจีตอบว่า "ยันต์นี้สามารถช่วยให้คุณเพิ่มความเร็วได้ ”

ดวงตาของเยี่ยชิวสว่างขึ้น เหตุผลที่เขาทุลักทุเลอย่างนี้เป็นเพราะความเร็วของอันลั่วซีเร็วเกินไป หากความเร็วของเขาเร็วขึ้นอีกเล็กน้อย เขาก็สามารถเผชิญหน้ากับอันลั่วซีแบบตัวต่อตัวได้

"ใช้เครื่องรางนี้ยังไง" เยี่ยชิวถาม

"ฉันจะช่วยพี่เอง" โม่เทียนจีวางยันต์ไว้บนหลังของเยี่ยชิว จากนั้นปิดผนึกด้วยมือทั้งสองข้าง แล้วใส่แสงสีขาวลงในเครื่องราง จากนั้นตะโกน

ขึ้นมา: "เพิ่มความเร็วเป็นสองเท่า!"