วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1610

"พรึ่บ!"

อันลั่วซีก้าวออกไปก้าวเดียว และในวินาทีถัดมาร่างของอันลั่วซีก็หายไปจากสายตาของทุกคน

ไม่ใช่ว่าอันลั่วซีมีวิธีการลอบเร้น แต่ความเร็วของเขานั้นเร็วมาก

เยี่ยชิวรู้สึกเพียงว่าทันทีที่เขากะพริบตา อันลั่วซีก็ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านข้างของเขา และก่อนที่จะมีเวลาตอบสนองอะไร อันลั่วซีก็ตบไหล่เขาแล้ว

"อึ๊บ!"

เยี่ยชิวสูดลมหายใจและลอยออกมาในแนวทแยง จากนั้นพ่นเลือดออกมาเต็มปาก

ร่างของเยี่ยชิวยังไม่มันได้ร่วงถึงดิน และทันใดนั้นอันลั่วซีก็ปรากฏตัวขึ้นข้างๆเขาอีกครั้ง

"เยี่ยฉังเซิง นายไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน"

เสียงของลั่วซีเปล่งออกมา และกระแทกกําปั้นที่น่าสะพรึงกลัวเหมือนภูเขาแห่งท้องทะเลเข้าไปในร่างของเยี่ยชิวอย่างแรง

"ปัง!"

ร่างกายของเยี่ยชิวลอยสูงขึ้นอีกครั้ง แม้ว่าเขาจะมีชุดเกราะของเทพสงครามเพื่อปกป้องร่างกายของเขา เยี่ยชิวก็ยังถูกถล่มเข้ามายิง เลือดมุมปากไหลออกมาและได้รับบาดเจ็บภายในมากมาย

"ช่างเป็นเร็วอะไรอย่างนี้!"

เยี่ยชิวตกใจ ในใจเขาเคยเห็นปรมาจารย์หลายคนที่เก่งเรื่องความเร็ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบกับคนที่แข็งแกร่งอย่างอันลั่วซี

ความเร็วของอันลั่วซี สามารถอธิบายได้เพียงแปดคําเท่านั้น

น่ากลัวอย่างหาที่เปรียบไม่ได้!

ร่างของเยี่ยชิวล้มลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว และในเวลานี้อันลั่วซีก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างเงียบๆที่ข้างหลังเยี่ยชิว

"ปัง!"

เยี่ยชิวถูกเตะเข้าที่ด้านหลัง ร่างกายของเขาเหมือนพาราโบลาลอยขึ้นไปในอากาศ และในที่สุดก็ร่วงลงพื้นที่ห่างออกไปสามร้อยเมตร

"ตูม!"

ทันทีที่เยี่ยชิวร่วงลง เขารู้สึกเพียงว่าอวัยวะภายในกลับที่กลับทางไปหมด ร่างกายของเขาเจ็บปวดอย่างรุนแรงและมีเลือดพุ่งออกมาจากปาก

หลังจากการโจมตีสามครั้ง อันลั่วซียืนอยู่ในอากาศ คิ้วของเขาราวกับดาบ เหมือนเทพเจ้าที่สูงส่ง จากนั้นเอามือไขว้หลังและพูด:" เยี่ยฉังเซิง นายก็ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านี้เลยนะ!" ”

คนที่อยู่ตรงนั้นตกใจมาก

"บุตรนักบุญแห่งสำนักปู่เทียนนี้แข็งแกร่งเกินไปแล้ว"

"เยี่ยฉังเซิงสามารถฆ่าเฉาเม่าได้ แต่เขาไม่สามารถแม้แต่จะขัดขาวงการโจมตีของอันลั่วซีได้ มันเหลือเชื่อมาก!"

"ลั่วซีเป็นอัจฉริยะที่ไม่มีใครเทียบได้อย่างแท้จริง!"

“……”

"ศิษย์น้อง เกิดอะไรขึ้น?" อมตะชางเหม่ยถาม โม่เทียนจกี้

เมื่อกี้ตอนที่อันลั่วซีเคลื่อนไหว อมตะชางเหม่ยเห็นเงาของเขาไม่ชัดเจนด้วยซ้ํา

"ความเร็วของอันลั่วซีเร็วมาก และก่อนที่พี่ใหญ่จะตอบสนองได้ เขาก็ถูกโจมตีแล้ว"

ใบหน้าที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะของโม่เทียนจีเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม และเขากล่าวว่า: "ความเร็วของลั่วซีนั้นอยู่ไร้ที่เปรียบในขั้นพลังเดียวกันอย่างแน่นอน ฉันกล้ายืนยันว่า แม้ว่าจะเป็นผู้ฝึกขั้นหยวนอิงความเร็วอาจไม่เร็วขนาดนี้”

อมตะชางเหม่ยตกใจ: "เป็นไปได้ไหมว่า ไอ้คนนี้ได้ปลูกฝังพลังเหนือธรรมชาติความเร็วบางอย่าง?" ”

โม่เทียนจีกล่าวว่า: "ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ใช้พลังเหนือธรรมชาติ ”

อะไรกัน ไม่มีพลังเหนือธรรมชาติ?

นี่ไม่ได้หมายความว่าความเร็วของอันลั่วซีนั้นเร็วมากขนาดนั้นเลยเหรอ?

เป็นไปได้อย่างไร!

อมตะชางเหม่ยอดไม่ได้ที่จะกังวลเกี่ยวกับเยี่ยชิวและพูดว่า "เจ้าเด็กเหลือขอเชี่ยวชาญความสามารถด้านความเร็วเหนือธรรมชาติ แต่ก็ไม่รู้ว่ามันจะสามารถแข่งขันกับอันลั่วซีได้หรือไม่" ”

"ถ้าในแง่ของความเร็วอันลั่วซีปราบปรามเจ้าเด็กเหลือขอได้ แม้ว่าเจ้าเด็กเหลือขอจะมีแส้อยู่ในมือ การต่อสู้ครั้งนี้เห็นที น่าจะยากมาก"

"ท้ายที่สุดแล้ว ศิลปะการต่อสู้เพียงอย่างเดียวในโลกที่ไม่สามารถเอาชนะได้ นั่นคือความเร็ว"

หลินต้าเหนี่ยวยังพูดอย่างกังวล:" ถ้าพี่ใหญ่ไม่สามารถหยุดอันลั่วซีได้ ถ้าอย่างนั้นเราก็ตกอยู่ในอันตรายเช่นกัน" ”

อีกด้านหนึ่ง

เว่ยอู๋จี้เห็นว่าอันลั่วซีทําให้เยี่ยชิวล้มลงได้ ในที่สุดใบหน้าที่เคร่งขรึมของเขาก็ผ่อนคลายลง และเขาพูดอย่างลับๆว่า:" ไม่น่าแปลกใจที่อันลั่วซี มั่นใจมาก ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขามีพลังที่จะสามารถฆ่าเยี่ยฉังเซิงได้จริง ”