วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1629

เกือบจะพร้อมกัน เสียงของอู๋ฮวาก็ดังขึ้น

“ให้อภัยผู้อื่นเหมือนอย่างที่คุณอยากจะได้รับการอภัย!”

ขณะที่เสียงของอู๋ฮวาหายไป พลังที่มองไม่เห็นก็ยับยั้งการเคลื่อนไหวของเยี่ยชิว

ทันใดนั้น เยี่ยชิวรู้สึกว่าตัวเองถูกจำคุก

“พลังเหนือธรรมชาติของชาวพุทธมีอานุภาพมาก” เยี่ยชิวพ่นลมอย่างเย็นชา แสงสีทองส่องออกมาจากร่างกายของเขา หลุดออกจากความยับยั้งชั่งใจ

“คุณจะหยุดฉันจริงๆ เหรอ?” เยี่ยชิวมองไปที่อู๋ฮวาด้วยสีหน้าไม่เป็นมิตร

อู๋ฮวายิ้มและพูดว่า “โยมเยี่ย โปรดไว้ชีวิตเจ้าชายเว่ยด้วย”

“ฉันพูดไปแล้ว วันนี้ฉันจะฆ่าเขา” ทัศนคติของเยี่ยชิวแน่วแน่ และเขาก็กระทืบเท้าขวาอย่างแรง

ในขณะนี้ อู๋ฮวาขยายนิ้วออก และเส้นแสงสีขาวก็พุ่งออกมา ปิดกั้นเท้าของเยี่ยชิวเหมือนแผ่นเหล็ก ป้องกันไม่ให้เท้าขวาของเขาหล่นลงไป

“อู๋ฮวา ฉันเคารพคุณในฐานะบุคคลในนิกายพุทธ นั่นคือเหตุผลที่ฉันไม่ได้โต้เถียงกับคุณ หากคุณขัดขวางฉันซ้ำแล้วซ้ำอีก อย่าตำหนิฉันที่ไร้ความปรานี” เยี่ยชิวโกรธ

อู๋ฮวากล่าวว่า “อมิตาภะ นิกายพุทธห้ามฆ่า โยมเยี่ย เหตุใดจึงยืนกรานเช่นนี้?”

เยี่ยชิวหัวเราะเยาะ “ฉันไม่ใช่คนในนิกายพุทธ ฉันไม่ละเว้นจากการฆ่า ใครก็ตามที่ต่อต้านฉัน ฉันจะส่งพวกเขาลงนรก”

อู๋ฮวากล่าวว่า “โยมเยี่ย การฆ่ามากเกินไปนั้นไม่ดี โปรดฟังคำแนะนำของพระท่านนี้ ววางมีดเขียงลงแล้ว กลายเป็นพระพุทธเจ้าทันที”

“ฉันบอกไปแล้วว่า ฉันไม่ใช่คนในนิกายพุทธ ฉันจะไม่ฟังคำสอนของคุณ อู๋ฮวา เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ อย่าเข้าไปยุ่งอีก ไม่อย่างนั้น ระวังฉันจะไม่เกรงใจคุณ”

เยี่ยชิวได้ตัดสินใจแล้ว หากอู๋ฮวายังคงขัดขวางเขาต่อไป เขาจะพาอู๋ฮวาออกไปพร้อมกับคนอื่นๆ

ท้ายที่สุดแล้ว เขาได้ฆ่าคนไปมากมายแล้ว เขาไม่รังเกียจที่จะฆ่าอีก

“โยมเยี่ย เอาแบบนี้ไหม ถ้าคุณไว้ชีวิตเจ้าชายเว่ย ฉันจะเป็นหนี้บุญคุณคุณ คุณจะว่าอย่างไร?” อู๋ฮวากล่าวเสริม

“ฉันไม่ต้องการให้คุณเป็นหนี้บุญคุณฉัน ฉันแค่ต้องการชีวิตของเขา” เยี่ยชิวพูดขณะที่เขายกเท้าขวาขึ้น ถ่ายทอดพลังอย่างลับๆ จากนั้นกระทืบลงอย่างรวดเร็ว

“บูม!”

แสงสีขาวที่ปล่อยออกมาจากอู๋ฮวา แตกสลายทันที ขณะที่เท้าขวาของเยี่ยชิวมุ่งตรงไปที่หัวของเว่ยอู๋จี้

“โล่ระฆังทอง!” อู๋ฮวาชี้นิ้ว และแสงพุทธก็พุ่งออกมาจากปลายนิ้วของเขา กลายเป็นระฆังสีทองที่ห่อหุ้ม เว่ยอู๋จี้

เท้าขวาของเยี่ยชิวตกลงบนโล่ระฆังทอง

“ปัง!”

เสียงอึกทึกดังขึ้น

โล่ระฆังทองยังคงนิ่งอยู่

“ฉันอยากรู้ว่าคุณจะขัดขวางฉันได้นานแค่ไหน?” เยี่ยชิวไม่รั้งรออีกต่อไป ส่งหมัดอันทรงพลัง

แสงอันเข้มข้นพุ่งออกมาจากหมัดของเขาราวกับภูเขาสูงตระหง่าน กระแทกเข้ากับโล่ระฆังทองอย่างดุเดือด ทำให้มันสั่นสะเทือนและกระเพื่อมเหมือนก้อนหินขนาดยักษ์ที่ถูกโยนลงไปในทะเลสาบ

อย่างไรก็ตาม แม้จะมีแรงสั่นสะเทือน แต่โล่ระฆังทองก็ไม่แตก และเว่ยอู๋จี้ซึ่งได้รับการปกป้องด้วยโล่ยังคงไม่ได้รับอันตราย

“ช่างเป็นป้องกันที่แข็งแกร่ง”

เยี่ยชิวค่อนข้างตกใจ

หมัดของเขาตอนนี้ทรงพลังพอที่จะระเบิดผ่านผู้ฝึกฝนในช่วงแรกของขั้นต้งเทียน แต่มันก็ไม่สามารถทะลุเกราะระฆังสีทองได้ ไม่ทำให้เกิดรอยแตกแม้แต่น้อย การป้องกันนั้นน่าทึ่งมาก

“ดูเหมือนว่าเพื่อที่จะฆ่าเว่ยอู๋จี้ ฉันจะต้องจัดการกับพระคนนี้ก่อน”

เยี่ยชิวคิดกับตัวเอง แล้วจู่ๆ ก็หันกลับมา จ้องมองไปที่อู๋ฮวาด้วยเจตนาฆ่าในดวงตา

“ปัง! ปัง! ปัง!”

ทุกครั้งที่หมัดของพวกเขาปะทะกัน ประกายไฟก็ลอยไปราวกับดวงดาวปะทะกัน ด้วยพลังที่น่าเกรงขาม

“พระท่านนี้น่าทึ่งมาก สามารถสกัดกั้นหมัดของเจ้าหนูได้จริงๆ” อมตะชางเหม่ยอุทาน

ใบหน้าของโม่เทียนจีเริ่มจริงจัง โดยพูดว่า “พี่ใหญ่ต้องการฆ่าเขา ฉันเกรงว่ามันจะไม่ง่ายขนาดนั้น”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้หลินต้าเหนี่ยวก็ประหลาดใจ “ไม้จิ้มฟัน คุณกำลังบอกว่าพี่ใหญ่ไม่สามารถฆ่าอู๋ฮวาได้?”

“มันยากที่จะพูด” โม่เทียนจีกล่าว “อู๋ฮวาเป็นลูกศิษย์ของพระภิกษุศักดิ์สิทธิ์แห่งภูเขาหลิง แม้ว่าเขาจะอายุยังน้อย แต่เขาก็มีพรสวรรค์ที่โดดเด่นและเชี่ยวชาญเทคนิคทางพุทธมากมาย แม้ว่าพี่ใหญ่จะโค่นเขาลงได้ แต่อาจจะต้องจ่ายราคาอันมหาศาล”

หลินต้าเหนี่ยวกังวลและพูดว่า “ทำไมเราไม่คิดหาทางช่วยพี่ใหญ่ล่ะ?”

“คุณอย่าก่อปัญหา” อมตะชางเหม่ยกล่าว “ระดับการต่อสู้ของพวกเขาอยู่นอกเหนือการควบคุมของเรา การเข้าไปแทรกแซงอย่างไม่ระมัดระวังจะทำให้เจ้าหนูเสียสมาธิเท่านั้น”

“ให้เจ้าหนูจัดการเองเถอะ ฉันเชื่อเขา”

“ตราบใดที่พวกเขาอยู่ในระดับเดียวกัน ไม่ว่าจะเป็นร่างสายฟ้า ร่างดาบโดยกำเนิด หรือสาวกของวัดสายฟ้าใหญ่ พวกเขาก็ล้วนเป็นขยะ”

อีกด้านหนึ่ง

หยุนซีจ้องมองท้องฟ้าด้วยดวงตาที่สวยงาม ใบหน้าที่น่ารักของเธอเต็มไปด้วยความกังวล

เธอตระหนักดีว่าเมื่อเปรียบเทียบกับ เว่ยอู๋จี้ อันลั่วซีและคนอื่นๆ แล้ว อู๋ฮวานั้นแข็งแกร่งกว่ามากและยังมีเทคนิคทางพุทธมากมาย ทำให้เขายากที่จะรับมือ

เมื่อได้เห็นเยี่ยชิวและอู๋ฮวาแลกเปลี่ยนกันมากกว่าร้อยกระบวนท่าในช่วงเวลาสั้นๆ ทั้งสองก็เข้ากันได้อย่างเท่าเทียมกัน ไม่สามารถได้เปรียบซึ่งกันและกัน

“อู๋ฮวาเป็นคู่ต่อสู้ที่น่าเกรงขาม มันอาจเป็นเรื่องยากสำหรับฉังเซิงที่จะชนะในระยะสั้น ฉันควรช่วยเขาไหม?”

เมื่อคิดเช่นนี้ หยุนซีก็กระชับดาบยาวในมือของเธอแน่นขึ้น และเฝ้าดูทั้งสองต่อสู้กันในอากาศอยู่พักหนึ่ง ทันใดนั้นดวงตาที่สวยงามก็เย็นชา และเธอก็ดึงดาบเพลิงตะวัดเจ็ดสีออกจากมือ