วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1629

เกือบจะพร้อมกัน เสียงของอู๋ฮวาก็ดังขึ้น

“ให้อภัยผู้อื่นเหมือนอย่างที่คุณอยากจะได้รับการอภัย!”

ขณะที่เสียงของอู๋ฮวาหายไป พลังที่มองไม่เห็นก็ยับยั้งการเคลื่อนไหวของเยี่ยชิว

ทันใดนั้น เยี่ยชิวรู้สึกว่าตัวเองถูกจำคุก

“พลังเหนือธรรมชาติของชาวพุทธมีอานุภาพมาก” เยี่ยชิวพ่นลมอย่างเย็นชา แสงสีทองส่องออกมาจากร่างกายของเขา หลุดออกจากความยับยั้งชั่งใจ

“คุณจะหยุดฉันจริงๆ เหรอ?” เยี่ยชิวมองไปที่อู๋ฮวาด้วยสีหน้าไม่เป็นมิตร

อู๋ฮวายิ้มและพูดว่า “โยมเยี่ย โปรดไว้ชีวิตเจ้าชายเว่ยด้วย”

“ฉันพูดไปแล้ว วันนี้ฉันจะฆ่าเขา” ทัศนคติของเยี่ยชิวแน่วแน่ และเขาก็กระทืบเท้าขวาอย่างแรง

ในขณะนี้ อู๋ฮวาขยายนิ้วออก และเส้นแสงสีขาวก็พุ่งออกมา ปิดกั้นเท้าของเยี่ยชิวเหมือนแผ่นเหล็ก ป้องกันไม่ให้เท้าขวาของเขาหล่นลงไป

“อู๋ฮวา ฉันเคารพคุณในฐานะบุคคลในนิกายพุทธ นั่นคือเหตุผลที่ฉันไม่ได้โต้เถียงกับคุณ หากคุณขัดขวางฉันซ้ำแล้วซ้ำอีก อย่าตำหนิฉันที่ไร้ความปรานี” เยี่ยชิวโกรธ

อู๋ฮวากล่าวว่า “อมิตาภะ นิกายพุทธห้ามฆ่า โยมเยี่ย เหตุใดจึงยืนกรานเช่นนี้?”

เยี่ยชิวหัวเราะเยาะ “ฉันไม่ใช่คนในนิกายพุทธ ฉันไม่ละเว้นจากการฆ่า ใครก็ตามที่ต่อต้านฉัน ฉันจะส่งพวกเขาลงนรก”

อู๋ฮวากล่าวว่า “โยมเยี่ย การฆ่ามากเกินไปนั้นไม่ดี โปรดฟังคำแนะนำของพระท่านนี้ ววางมีดเขียงลงแล้ว กลายเป็นพระพุทธเจ้าทันที”

“ฉันบอกไปแล้วว่า ฉันไม่ใช่คนในนิกายพุทธ ฉันจะไม่ฟังคำสอนของคุณ อู๋ฮวา เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ อย่าเข้าไปยุ่งอีก ไม่อย่างนั้น ระวังฉันจะไม่เกรงใจคุณ”

เยี่ยชิวได้ตัดสินใจแล้ว หากอู๋ฮวายังคงขัดขวางเขาต่อไป เขาจะพาอู๋ฮวาออกไปพร้อมกับคนอื่นๆ

ท้ายที่สุดแล้ว เขาได้ฆ่าคนไปมากมายแล้ว เขาไม่รังเกียจที่จะฆ่าอีก

“โยมเยี่ย เอาแบบนี้ไหม ถ้าคุณไว้ชีวิตเจ้าชายเว่ย ฉันจะเป็นหนี้บุญคุณคุณ คุณจะว่าอย่างไร?” อู๋ฮวากล่าวเสริม

“ฉันไม่ต้องการให้คุณเป็นหนี้บุญคุณฉัน ฉันแค่ต้องการชีวิตของเขา” เยี่ยชิวพูดขณะที่เขายกเท้าขวาขึ้น ถ่ายทอดพลังอย่างลับๆ จากนั้นกระทืบลงอย่างรวดเร็ว

“บูม!”

แสงสีขาวที่ปล่อยออกมาจากอู๋ฮวา แตกสลายทันที ขณะที่เท้าขวาของเยี่ยชิวมุ่งตรงไปที่หัวของเว่ยอู๋จี้

“โล่ระฆังทอง!” อู๋ฮวาชี้นิ้ว และแสงพุทธก็พุ่งออกมาจากปลายนิ้วของเขา กลายเป็นระฆังสีทองที่ห่อหุ้ม เว่ยอู๋จี้

เท้าขวาของเยี่ยชิวตกลงบนโล่ระฆังทอง

“ปัง!”

เสียงอึกทึกดังขึ้น

โล่ระฆังทองยังคงนิ่งอยู่

“ฉันอยากรู้ว่าคุณจะขัดขวางฉันได้นานแค่ไหน?” เยี่ยชิวไม่รั้งรออีกต่อไป ส่งหมัดอันทรงพลัง

แสงอันเข้มข้นพุ่งออกมาจากหมัดของเขาราวกับภูเขาสูงตระหง่าน กระแทกเข้ากับโล่ระฆังทองอย่างดุเดือด ทำให้มันสั่นสะเทือนและกระเพื่อมเหมือนก้อนหินขนาดยักษ์ที่ถูกโยนลงไปในทะเลสาบ

อย่างไรก็ตาม แม้จะมีแรงสั่นสะเทือน แต่โล่ระฆังทองก็ไม่แตก และเว่ยอู๋จี้ซึ่งได้รับการปกป้องด้วยโล่ยังคงไม่ได้รับอันตราย

“ช่างเป็นป้องกันที่แข็งแกร่ง”

เยี่ยชิวค่อนข้างตกใจ

หมัดของเขาตอนนี้ทรงพลังพอที่จะระเบิดผ่านผู้ฝึกฝนในช่วงแรกของขั้นต้งเทียน แต่มันก็ไม่สามารถทะลุเกราะระฆังสีทองได้ ไม่ทำให้เกิดรอยแตกแม้แต่น้อย การป้องกันนั้นน่าทึ่งมาก

“ดูเหมือนว่าเพื่อที่จะฆ่าเว่ยอู๋จี้ ฉันจะต้องจัดการกับพระคนนี้ก่อน”

เยี่ยชิวคิดกับตัวเอง แล้วจู่ๆ ก็หันกลับมา จ้องมองไปที่อู๋ฮวาด้วยเจตนาฆ่าในดวงตา