วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 163

เพี๊ยะ!

เสียงตบดังสนั่นขึ้น และใบหน้าด้านซ้ายของหลินจวินก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที

ผู้คนทั้งหมดล้วนต่างตกใจ

ไม่มีใครคาดหวังว่าเยี่ยชิวจะทำร้ายคนอื่นจริง ๆ

พ่อของหลินจิงจื้อกำลังนั่งอยู่บนโซฟา เมื่อเขาเห็นการกระทำของเยี่ยชิว ดวงตาของเขาก็ตกตะลึง

เขาได้ยินหลินจิงจื้อพูดคุยเกี่ยวกับภูมิหลังของเยี่ยชิว และเขาก็อดไม่ได้ที่จะแปลกใจ หมอหนุ่มจะกล้าตบหลินจวินได้อย่างไร?

เขาไม่รู้ตัวตนของหลินจวินเหรอ?

เห็นได้ชัดว่าไม่

แม้ว่าเยี่ยชิวจะรู้จักตัวตนของหลินจวิน แต่เขาก็ยังกล้าที่จะตบเขา ไม่ว่าจะเป็นการประมาทหรือหุนหันพลันแล่น ก็แสดงให้เห็นว่าเยี่ยชิวมีความกล้าหาญอย่างยิ่ง

คำใบ้ของความซาบซึ้ง ปรากฏขึ้นในดวงตาของพ่อของหลินจิงจื้อ

ผู้สำเร็จสิ่งยิ่งใหญ่ตั้งแต่สมัยโบราณ ต้องมีความกล้าหาญเป็นพื้นฐาน

เขาเห็นสิ่งนี้จากเยี่ยชิว

หลี่มู่ชิงแม่ขอหลินจิงจื้อก็ประหลาดใจเช่นกัน เธอไม่คิดว่าเยี่ยชิว ซึ่งเคยสุภาพต่อหน้าเธอมาก่อน จะลงมือของเขาอย่างหนักแน่นขนาดนี้

สำหรับหลินจวินที่ถูกตบ เขาปิดหน้าและมองเยี่ยชิวด้วยความไม่เชื่อ "แกกล้าตบฉันเหรอ?"

"หลังจากถูกตบ แกยังถามฉันว่าฉันกล้าตบแกอีกงั้นเหรอ?" เยี่ยชิวหัวเราะและพูดว่า "พี่หลินพูดถูกจริง ๆ แกนี่มันมีแต่ขี้เลื่อยในสมอง"

"แม่งเอ๊ย ถ้าแกกล้าตบฉัน ฉันก็จะฆ่าแก!"

หลินจวินโกรธมาก และเตะเยี่ยชิวที่เป้า

เยี่ยชิวสังเกตเห็นอย่างดีว่าการเคลื่อนไหวของหลินจวินนั้นมีทักษะมาก และเขาใช้ลูกเตะนี้บ่อยครั้ง

ถ้าเขาเป็นคนธรรมดา เขาจะถูกเตะด้วยลูกเตะนี้ และลูกหลานของเขาจะถูกกำจัดออกไป

น่าเสียดาย ที่เยี่ยชิวไม่ใช่คนธรรมดา

เขาหันเล็กน้อยเพื่อหลีกเลี่ยงเท้าของหลินจวิน จากนั้นคว้าคอของหลินจวินไว้

ทันใดนั้น หลินจวินสูญเสียกำลังทั้งหมด และแม้แต่การหายใจก็ยากมาก

ในขณะนี้ เยี่ยชิวยกฝ่ามือขึ้น เห็นได้ชัดว่าตั้งใจจะตบหลินจวินอีกครั้ง

หลินลี่เปิ่นตะโกนอย่างเร่งรีบ "หยุด"

เพี๊ยะ!

มีการตบหน้าชัด ๆ อีกครั้ง

ทันใดนั้น หลินลี่เปิ่นก็หน้าซีด และตะโกนใส่เยี่ยชิว "ฉันบอกให้แกหยุดเมื่อกี้ แกไม่ได้ยินฉันเหรอ?"

"ขอโทษที ฉันไม่ได้ยินเรื่องนั้นจริง ๆ"

เมื่อได้ยินเยี่ยชิวพูดเรื่องไร้สาระ หลินลี่เปิ่นจึงโกรธมาก จนไขมันบนใบหน้าของเขาสั่นกระเพื่อม จากนั้นเขาก็ได้ยินเยี่ยชิวพูดอีกครั้ง "พี่หลิน ชายแก่คนนี้คือใคร ทำไมใบหน้าของเขาจึงดูคล้ายไตหมูมาก หรือตอนเด็ก ๆ เขาเคยเป็นโปลิโอหรือเปล่า?"

ฮ่า ๆ

หลินจิงจื้อไม่สามารถกลั้นไว้ได้ และระเบิดเสียงหัวเราะ

แม้แต่พ่อแม่ของเธอก็ยังหันหน้าหนีอย่างเงียบ ๆ พยายามไม่หัวเราะ

เดิมทีหลินลี่เปิ่นต้องการก้าวไปข้างหน้า และบ้องหูของเยี่ยชิว แต่หลินจวินยังคงอยู่ในมือของเยี่ยชิว เขาไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม และทำได้เพียงสบถในใจเท่านั้น

แกสิไอ้แก่!

แกนั่นแหละมีหน้าเหมือนไตหมู!

แกนั่นแหละเพิ่งเป็นโรคโปลิโอ!

ไอ้สารเลว ถ้ากล้าดูถูกฉัน แกจะต้องตายอย่างสาหัส!

หลินลี่เปิ่นระงับความโกรธของเขา และพูดด้วยเสียงทุ้ม "ฉันชื่อหลินลี่เปิ่น และคนที่แกกำลังอุ้มอยู่คือลูกชายของฉัน ตอนนี้แกรู้ว่าฉันเป็นใครใช่ไหม?"

"โอ้ อาสามของพี่หลินนี่เอง คุณน่าจะบอกผมก่อนหน้านี้นะ!"

เยี่ยชิวก้าวไปข้างหน้าจับมือหลินลี่เปิ่นด้วยมือทั้งสองข้าง แล้วพูดอย่างกระตือรือร้น "ผมได้ยินจากพี่หลินมานานแล้วว่า อาสามเป็นคนที่มีความสามารถเหมือนต้นหยกที่หันหน้าไปทางสายลม เมื่อผมเห็นคุณวันนี้ มันกลายเป็นเรื่องจริง"