วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1712

ยินดีที่ได้รู้จักฉัน?

อู่เชียนฟานมองไปที่หนานกงจิงหยุน และคิดกับตัวเองว่า “เห็นคุณแล้วฉันไม่รู้สึกยินดีเลย”

หนานกงจิงหยุนกล่าวว่า “เจ้าชายต้าโจว ฉันอยากถามคุณ คุณรู้ไหมว่าใครเป็นคนฆ่าเหยาเมิ่งจากพื้นที่เทพฮุ่นตุ้นของเรา?”

อู่เชียนฟานยังคงนิ่งเงียบ

เวลานี้ นักบุญหลายคนเช่น ท่าป๋าอวิ๋นเฮ่อเริ่มใจร้อนเล็กน้อยและพูดกันทีละคน

“เจ้าหนู บอกฉันหน่อยว่าใครฆ่าท่อป๋าซง?”

“อันลั่วซีหลานชายของฉันเสียชีวิตได้อย่างไร?”

“เกิดอะไรขึ้นในภูเขาอมตะ? ใครฆ่าหลี่เป่ยไห่?”

“เจียงอู๋ต่าวเป็นบุตรชายคนที่สามของสำนักหยินหยาง ซึ่งอยู่ยงคงกระพันในขั้นต้งเทียน ใครกันแน่ที่ซุ่มโจมตีเขา?”

ทีละคำเหมือนฟ้าร้องระเบิด

อากาศสั่นไหวอย่างไม่หยุดหย่อน

บนพื้น ผู้ฝึกฝนเหล่านั้นกลัวจนหมดปัญญา โดยกลัวว่านักบุญผู้มีอำนาจจะกวาดล้างพวกเขาอย่างไร้ความปรานีด้วยความโกรธ

“ฉันบอกว่าพวกคุณแก่แล้ว คุณมีชีวิตอยู่มาหลายปีแล้ว ทำไมการฝึกฝนของคุณถึงได้แย่มากขนาดนี้”

“อดทนรอหน่อยได้ไหม?”

“พวกคุณช่างดุร้ายมาก ระวังอย่าทำให้เด็กกลัว”

หนานกงจิงหยุนเหลือบมองนักบุญผู้ทรงพลังหลายคน จากนั้นเดินด้วยบันไดดอกบัว และปรากฏตัวต่อหน้าอู่เชียนฟานพร้อมกับ “หวือ”

ทันใดนั้น อู่เชียนฟานก็มองเห็นหุบเขาสีขาว

“ลึกมาก!”

อู่เชียนฟานรู้สึกประหลาดใจที่พบว่าร่างกายของเขาดูผิดปกติเล็กน้อย และเขาก็อดไม่ได้ที่จะสาปแช่งตัวเองในใจ “อู่เชียนฟาน คุณไม่มีความละอายเลย! ผู้หญิงคนนี้อายุมากกว่าคุณยายของคุณ คุณจะมีท่าทางเช่นนี้ได้อย่างไร?”

แม้ว่าเขาจะสาปแช่งตัวเองอยู่ในใจ แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะมองดูและมันก็...…

น่าทึ่ง

“สวยมั้ย?” หนานกงจิงหยุนถามเบาๆ ด้วยรอยยิ้มที่มีเสน่ห์

ขณะนั้น อู่เชียนฟานรู้สึกว่ากระดูกของเขากลายเป็นเยลลี่

เขาเคยเห็นผู้หญิงหลายคนมาก่อน ในฐานะเจ้าชายต้าโจว เขาได้เห็นความงามอันน่าทึ่งนับไม่ถ้วน แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง หญิงชราที่อยู่ตรงหน้าเขาดูเหมือนจะกระตุ้นจินตนาการในตัวเขาอยู่เสมอ

อันที่จริง อู่เชียนฟานไม่เข้าใจว่าผู้หญิงอย่างหนานกงจิงหยุน ยังคงมีเสน่ห์ดึงดูดใจผู้ชาย

หนานกงจิงหยุนสังเกตเห็นการจ้องมองของอู่เชียนฟาน เธอไม่โกรธ แต่แอบมีความสุข โดยคิดว่าเมื่ออายุเท่าเธอ เธอยังสามารถดึงดูดเด็กอย่างอู่เชียนฟานได้ มันรู้สึกดีจริงๆ

แน่นอนว่า อู่เชียนฟานแตกต่างจากผู้ฝึกฝนคนก่อน เขาไม่เพียงแต่ยังเด็กเท่านั้น แต่ยังหล่อเหลาและเปล่งประกายออร่าที่น่าดึงดูด ทำให้หนานกงจิงหยุนชอบเขาอย่างแท้จริงจากก้นบึ้งของหัวใจ

หนานกงจิงหยุนโน้มตัวไปข้างหน้า ทำให้หุบเขาลึกมากอยู่แล้วดูไร้ก้นบึ้งและแทบจะมองเห็นได้ชัดเจน

ดวงตาของอู่เชียนฟานเบิกกว้าง

“สวยมั้ย?” หนานกงจิงหยุนยิ้มเล็กน้อย

อู่เชียนฟานรีบหลบสายตา ใบหน้าของเขาแดงก่ำ รู้สึกเขินอายเล็กน้อย

“อ้าว เขินเหรอ?” หนานกงจิงหยุนหัวเราะคิกคัก “ไม่คิดว่าคุณจะน่ารักขนาดนี้”

ในอากาศ

อู่จี๋เทียนจุนพูดอย่างเย็นชา “หนานกงจิงหยุน หยุดเจ้าชู้แล้วรีบถามเขา”

“เทียนจุน ทำไมคุณถึงรีบขนาดนั้นล่ะ? ยังไงซะเขาก็หนีไม่พ้นอยู่แล้ว” หนานกงจิงหยุนกลอกตาไปที่อู่จี๋เทียนจุน แล้วพูดกับอู่เชียนฟานว่า “เด็กน่ารัก คุณก็เห็น พวกเขาดูดุร้าย”

อู่เชียนฟานถอนหายใจหนักๆ “เห้อ..….”

“ทำไมคุณถึงถอนหายใจ?” อันไจ้เทียนถาม

อู่เชียนฟานกล่าวว่า “ฉันถอนหายใจเพราะการตายของอันลั่วซี และท่อป๋าซงเป็นเรื่องน่าเศร้าจริงๆ”

ใบหน้าของอันไจ้เทียนและท่าป๋าอวิ๋นเฮ่อเปลี่ยนไปอย่างมาก และพวกเขาก็ถามว่า “เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

อู่เชียนฟานอธิบายว่า “เว่ยอู๋จี้เจ้าชายแห่งต้าเว่ย เฉาเม่าตระกูลเทพสงครามต้าเฉียน และเผยกังสำนักหลีหุน เข้าร่วมกองกำลังเพื่อสังหาร อันลั่วซีและท่อป๋าซง”

“ท่อป๋าซงถูกทำลายอย่างสิ้นเชิงโดยเฉาเม่า ในขณะที่อันลั่วซี แม้จะมีพลังการต่อสู้ที่แข็งแกร่ง ก็สังหารเผยกังได้ แต่ไม่สามารถต้านทานเว่ยอู๋จี้และเฉาเม่าได้”

“หลังจากฆ่าอันลั่วซีแล้ว เว่ยอู๋จี้และเฉาเม่าถึงกับย่างและกินงูปีศาจที่อันลั่วซีเลี้ยงไว้”

อะไรนะ!

ท่าป๋าอวิ๋นเฮ่อและอันไจ้เทียนตัวสั่นด้วยความโกรธ แสดงออกถึงเจตนาฆ่าอันรุนแรง ทันใดนั้น บรรยากาศก็เริ่มตึงเครียด อุณหภูมิลดลงอย่างรวดเร็ว และรู้สึกเหมือนทุกคนอยู่ในห้องใต้ดินน้ำแข็งขนาดยักษ์

“ช่างเป็นเจ้าชายผู้กล้าหาญแห่งต้าเว่ย ที่กล้าฆ่าหลานชายของฉัน ฉันจะไม่พักจนกว่าราชวงศ์ต้าเว้ยจะถูกทำลาย” อันไจ้เทียนคำราม

ท่าป๋าอวิ๋นเฮ่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วพูดว่า “ซงเอ๋อร์ มั่นใจได้เลยว่า ปู่จะล้างแค้นให้หลานแน่นอน จะฆ่าเว่ยอู๋จี้และเฉาเม่า และทำลายราชวงศ์ต้าเว่ยและราชวงศ์ต้าเฉียน”

เจตนาฆ่าที่เล็ดลอดออกมาจากนักบุญทั้งสองนั้นช่างน่าสะพรึงกลัวอย่างแท้จริง ทำให้กระดูกของอู่เชียนฟานแทบจะหัก และร่างกายของเขาก็สั่นสะท้านอย่างอดไม่ได้

เมื่อเห็นเช่นนี้ หนานกงจิงหยุนก็ก้าวไปข้างหน้า พยุงแขนของอู่เชียนฟานแล้วถามว่า “รู้สึกดีขึ้นไหม?”

ในทันที อู่เชียนฟานไม่สามารถสัมผัสได้ถึงร่องรอยของเจตนาฆ่าอีกต่อไป รู้สึกราวกับว่ามีภูเขาขนาดใหญ่กดลงบนแขนของเขา

เต็มไปด้วยความยืดหยุ่น

หนานกงจิงหยุนลูบแขนของอู่เชียนฟานเบาๆ แล้วถามด้วยรอยยิ้มว่า “ชอบไหม?”