วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1712

ยินดีที่ได้รู้จักฉัน?

อู่เชียนฟานมองไปที่หนานกงจิงหยุน และคิดกับตัวเองว่า “เห็นคุณแล้วฉันไม่รู้สึกยินดีเลย”

หนานกงจิงหยุนกล่าวว่า “เจ้าชายต้าโจว ฉันอยากถามคุณ คุณรู้ไหมว่าใครเป็นคนฆ่าเหยาเมิ่งจากพื้นที่เทพฮุ่นตุ้นของเรา?”

อู่เชียนฟานยังคงนิ่งเงียบ

เวลานี้ นักบุญหลายคนเช่น ท่าป๋าอวิ๋นเฮ่อเริ่มใจร้อนเล็กน้อยและพูดกันทีละคน

“เจ้าหนู บอกฉันหน่อยว่าใครฆ่าท่อป๋าซง?”

“อันลั่วซีหลานชายของฉันเสียชีวิตได้อย่างไร?”

“เกิดอะไรขึ้นในภูเขาอมตะ? ใครฆ่าหลี่เป่ยไห่?”

“เจียงอู๋ต่าวเป็นบุตรชายคนที่สามของสำนักหยินหยาง ซึ่งอยู่ยงคงกระพันในขั้นต้งเทียน ใครกันแน่ที่ซุ่มโจมตีเขา?”

ทีละคำเหมือนฟ้าร้องระเบิด

อากาศสั่นไหวอย่างไม่หยุดหย่อน

บนพื้น ผู้ฝึกฝนเหล่านั้นกลัวจนหมดปัญญา โดยกลัวว่านักบุญผู้มีอำนาจจะกวาดล้างพวกเขาอย่างไร้ความปรานีด้วยความโกรธ

“ฉันบอกว่าพวกคุณแก่แล้ว คุณมีชีวิตอยู่มาหลายปีแล้ว ทำไมการฝึกฝนของคุณถึงได้แย่มากขนาดนี้”

“อดทนรอหน่อยได้ไหม?”

“พวกคุณช่างดุร้ายมาก ระวังอย่าทำให้เด็กกลัว”

หนานกงจิงหยุนเหลือบมองนักบุญผู้ทรงพลังหลายคน จากนั้นเดินด้วยบันไดดอกบัว และปรากฏตัวต่อหน้าอู่เชียนฟานพร้อมกับ “หวือ”

ทันใดนั้น อู่เชียนฟานก็มองเห็นหุบเขาสีขาว

“ลึกมาก!”

อู่เชียนฟานรู้สึกประหลาดใจที่พบว่าร่างกายของเขาดูผิดปกติเล็กน้อย และเขาก็อดไม่ได้ที่จะสาปแช่งตัวเองในใจ “อู่เชียนฟาน คุณไม่มีความละอายเลย! ผู้หญิงคนนี้อายุมากกว่าคุณยายของคุณ คุณจะมีท่าทางเช่นนี้ได้อย่างไร?”

แม้ว่าเขาจะสาปแช่งตัวเองอยู่ในใจ แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะมองดูและมันก็...…

น่าทึ่ง

“สวยมั้ย?” หนานกงจิงหยุนถามเบาๆ ด้วยรอยยิ้มที่มีเสน่ห์

ขณะนั้น อู่เชียนฟานรู้สึกว่ากระดูกของเขากลายเป็นเยลลี่

เขาเคยเห็นผู้หญิงหลายคนมาก่อน ในฐานะเจ้าชายต้าโจว เขาได้เห็นความงามอันน่าทึ่งนับไม่ถ้วน แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง หญิงชราที่อยู่ตรงหน้าเขาดูเหมือนจะกระตุ้นจินตนาการในตัวเขาอยู่เสมอ

อันที่จริง อู่เชียนฟานไม่เข้าใจว่าผู้หญิงอย่างหนานกงจิงหยุน ยังคงมีเสน่ห์ดึงดูดใจผู้ชาย

หนานกงจิงหยุนสังเกตเห็นการจ้องมองของอู่เชียนฟาน เธอไม่โกรธ แต่แอบมีความสุข โดยคิดว่าเมื่ออายุเท่าเธอ เธอยังสามารถดึงดูดเด็กอย่างอู่เชียนฟานได้ มันรู้สึกดีจริงๆ

แน่นอนว่า อู่เชียนฟานแตกต่างจากผู้ฝึกฝนคนก่อน เขาไม่เพียงแต่ยังเด็กเท่านั้น แต่ยังหล่อเหลาและเปล่งประกายออร่าที่น่าดึงดูด ทำให้หนานกงจิงหยุนชอบเขาอย่างแท้จริงจากก้นบึ้งของหัวใจ

หนานกงจิงหยุนโน้มตัวไปข้างหน้า ทำให้หุบเขาลึกมากอยู่แล้วดูไร้ก้นบึ้งและแทบจะมองเห็นได้ชัดเจน

ดวงตาของอู่เชียนฟานเบิกกว้าง

“สวยมั้ย?” หนานกงจิงหยุนยิ้มเล็กน้อย

อู่เชียนฟานรีบหลบสายตา ใบหน้าของเขาแดงก่ำ รู้สึกเขินอายเล็กน้อย

“อ้าว เขินเหรอ?” หนานกงจิงหยุนหัวเราะคิกคัก “ไม่คิดว่าคุณจะน่ารักขนาดนี้”

ในอากาศ

อู่จี๋เทียนจุนพูดอย่างเย็นชา “หนานกงจิงหยุน หยุดเจ้าชู้แล้วรีบถามเขา”

“เทียนจุน ทำไมคุณถึงรีบขนาดนั้นล่ะ? ยังไงซะเขาก็หนีไม่พ้นอยู่แล้ว” หนานกงจิงหยุนกลอกตาไปที่อู่จี๋เทียนจุน แล้วพูดกับอู่เชียนฟานว่า “เด็กน่ารัก คุณก็เห็น พวกเขาดูดุร้าย”