วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1741

เวลาผ่านไปอย่างเงียบๆ

ลายเส้นนักบุญถูกเปิดใช้งานมากกว่าสิบครั้ง เยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยไม่รู้ว่าพวกเขาหนีไปกี่พันไมล์แล้ว

“ผู้เฒ่า ไกลแค่ไหนถึงหนานหลิ่ง?” เยี่ยชิวถาม

“เกือบจะถึงแล้ว” อมตะชางเหม่ยยิ้ม “หลังจากเปิดใช้งานลายเส้นนักบุญอีกสองสามครั้ง เราก็ควรจะสามารถไปถึงหนานหลิ่งได้”

เวร นี่แค่เกือบถึงเหรอ?

เยี่ยชิวแทบจะกระอักเลือดออกมา

“ขอบคุณพระเจ้าที่เรามีหินวิญญาณติดตัวอยู่มากมาย ไม่อย่างนั้นวันนี้เราคงตายไปแล้ว”

อมตะชางเหม่ยกล่าวต่อ “เจ้าหนู พวกเรามาไกลพอสมควรแล้ว ฉันเหนื่อยนิดหน่อย แล้วเราจะหยุดพักสักหน่อยดีไหม?”

“คุณอยากตายเหรอ?” เยี่ยชิวกล่าวว่า “เมื่อผู้เชี่ยวชาญนักบุญตามเรามา เราก็แย่แล้ว หยุดพูดเรื่องไร้สาระ รีบวิ่งหนีเพื่อเอาชีวิตรอด”

อมตะชางเหม่ยยักไหล่ “เจ้าหนู อย่าตกใจ เราวิ่งมาไกลขนาดนี้แล้ว แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญนักบุญจะตาม การไล่ตามเราก็ไม่ใช่เรื่องง่าย”

“ฉันเหนื่อย ฉันไม่ไปต่อแล้ว”

อมตะชางเหม่ยพูดเสร็จ เก็บลายเส้นนักบุญออกไป

“คุณ” เยี่ยชิวกำลังจะพูด แต่อมตะชางเหม่ยขัดจังหวะ “เจ้าหนู รีบส่งนมอุ่นหนึ่งขวดมาให้ฉันเพื่อเติมพลัง จากนั้นเราจะดำเนินการต่อ”

เยี่ยชิวพูดไม่ออกและทำได้เพียงนำโยเกิร์ตออกจากถุงเฉียนคุนเท่านั้น ทันใดนั้น เขาก็สังเกตเห็นว่า สุนัขจิ้งจอกสีขาวตัวน้อยกำลังแอบเอาขนมอยู่ในกระเป๋า

มือข้างหนึ่งถือโคล่า อีกมือถือมันฝรั่งทอด และมีถุงขนมหลายสิบถุงอยู่ข้างหน้า

เยี่ยชิวรู้สึกโกรธเคืองอีกครั้ง

เขาและอมตะชางเหม่ยเหน็ดเหนื่อยจากการหลบหนีเพื่อเอาชีวิตรอด แต่สุนัขจิ้งจอกสีขาวตัวน้อยก็สบายตัวและไร้กังวลมาก ซึ่งทำให้โกรธมาก

“เจ้าคนตะกละ!”

เยี่ยชิวสาปแช่งในใจ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขาต้องการจิ้งจอกขาวตัวน้อยเพื่อนำทางเขาไปยังเผ่าปีศาจ เขาคงจะดุด่ามันแน่นอน

“คุณกินน้อยๆหน่อย” เยี่ยชิวอดไม่ได้ที่จะพูด

“เยี่ยฉังเซิง มั่นใจได้เลยว่า...… ฉัน สุนัขจิ้งจอกตัวนี้จะไม่กินอาหารของคุณโดยเปล่าประโยชน์ เมื่อคุณประสบปัญหา ฉันจะยื่นมือช่วยเหลือคุณ” จิ้งจอกขาวตัวน้อยพูดอย่างเย่อหยิ่ง

“ด้วยการฝึกฝนที่น้อยนิดของคุณ คุณคิดว่าสามารถช่วยฉันให้พ้นจากปัญหาได้หรือไม่ อย่าไร้สาระเลย” เยี่ยชิวไม่สามารถใส่ใจกับจิ้งจอกขาวตัวน้อยได้ ดังนั้นเขาจึงหยิบโยเกิร์ตออกมาหนึ่งขวดแล้วโยนให้อมตะชางเหม่ย

อมตะชางเหม่ยบิดฝาขวดโยเกิร์ตออก แล้วโยนมันออกไป ก่อนที่เขาจะกินโยเกิร์ตเสร็จ แรงกดดันอันน่าสะพรึงกลัวก็ปกคลุมพวกเขาไว้ทันที

“แย่แล้ว ผู้เชี่ยวชาญนักบุญกำลังไล่ตามพวกเราอยู่”

อมตะชางเหม่ยเปิดใช้งานลายเส้นนักบุญอย่างรวดเร็วและหนีไปพร้อมกับเยี่ยชิว

ขณะที่พวกเขาจากไป มีรอยแตกปรากฏขึ้นในอากาศ หลี่เจาฮุยก็เดินออกมาจากด้านใน

“เยี่ยฉังเซิงคนนี้ อายุไม่มากนัก แต่มีทักษะในการหลบหนีเอาชีวิตรอด”

ดวงตาของหลี่เจาฮุยกะพริบ และเขาเห็นฝาขวดโยเกิร์ตอยู่บนพื้น

เขาเอื้อมมือออกไป ฝากขวดโยเกิร์ตถูกดูดเข้าไปในอุ้งมือของเขา จากนั้นหลี่เจาฮุยก็มองดูมันด้วยสีหน้างุนงง และพูดว่า “นี่คืออะไร?”

“ทำไมฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลย?”

จากนั้น เขาก็จับฝาขวดโยเกิร์ตไว้หน้าจมูกแล้วดมมัน

“ไม่มีความผันผวนของพลังงานจิตวิญญาณ แต่มีกลิ่นหอม อาจเป็นยาเทพที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน?”

หลี่เจาฮุยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นค่อยๆ ขยายลิ้นออกและเลียฝาขวด

“รสชาติดีจริงๆ”

หลี่เจาฮุยสนุกกับมัน และคิดกับตัวเองว่า “ดูเหมือนว่าการเดาของนางฟ้าหนานกงนั้นถูกต้อง เด็กคนนั้นมีสมบัติบางอย่างอยู่ในมือของเขา”

ทันใดนั้น เกิดความโกลาหลอยู่ข้างหลังเขา หลี่เจาฮุยก็รีบถอดฝาขวดออก

หนานกงจิงหยุนเดินออกมาจากรอยแตกในอากาศและถามว่า “เหล่าหลี่ เด็กคนนั้นอยู่ที่ไหน?”