วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1755

“หุบปาก!” จู่ๆ สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยก็ขึ้นเสียง จากนั้นใช้หางหนึ่งของนางสะบัดร่างของผู้อาวุโสแกะกระเด็นออกไป

ปัง!

ผู้อาวุโสแกะกระเด็นออกไปไกลกว่าร้อยเมตร

เยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยมองหน้ากัน ผู้อาวุโสแกะมองเห็นอะไรกันแน่ เหตุใดสุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยจึงโมโหถึงเพียงนี้?

ผู้อาวุโสแกะรู้ว่าตนเองหลุดปากออกมา หลังจากลุกขึ้นมาจากพื้น เขาเตรียมตัวที่จะเดินหนีไป

“กลับมา!” สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยตะโกน

ร่างกายของผู้อาวุโสแกะตื่นตัว เขาถามออกมาจากระยะไกล “ท่านผู้นำ ท่านยังมีเรื่องอันใดอีกงั้นหรือ?”

สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยชี้ไปที่เยี่ยชิวและถามผู้อาวุโสแกะ “บอกข้าว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่?”

ผู้อาวุโสแกะเหลือบมองเยี่ยชิว จากนั้นอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ “เอ๊ะ?”

“มีอะไรงั้นหรือ?” สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยถามออกมา

“ท่านผู้นำ ข้าอ่านใจเขาไม่ได้” ผู้อาวุโสแกะตอบ

“เจ้ากล้าโกหกข้างั้นหรือ?” สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยพูดด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

“ท่านผู้นำ ข้าจะกล้าโกหกท่านได้อย่างไร ข้าอ่านใจของเขาไม่ออกจริงๆ” ผู้อาวุโสแกะพูดออกมา “ดวงชะตาของสหายเยี่ยแข็งแกร่งเกินไป และดูเหมือนจะมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์บางอย่างบนร่างกายกำลังปกป้องเขาอยู่ ข้ามองไม่ออกจริงๆ ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่”

“เอ๊ะ?” สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แอบคิดในใจว่า “หรือว่าเป็นเพราะโอกาสสูงสุดแห่งภูเขาอมตะ? ดาบเซวียนหยวนหรือหม้อเฉียนคุน?”

“ท่านผู้นำ หากท่านไม่มีสิ่งใดรับสั่งข้าแล้ว เช่นนั้นข้าต้องขอตัวก่อน” ผู้อาวุโสแกะไม่กล้าอยู่ที่นี่ให้นานไปมากกว่านี้ เขากลัวว่าหากตนเองพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดออกไป อาจจะเป็นการสร้างปัญหาให้ตัวเองโดยไม่รู้ตัว

“ผู้อาวุโสแกะ เยี่ยฉังเซิงและชางเหม่ยเต้าจ่างเพิ่งจะเดินทางมาถึงเผ่าปีศาจ เจ้าจงไปจัดเตรียมที่พักให้แก่พวกเขา จากนั้นก็พาพวกเขาเดินเยี่ยมชมเผ่าปีศาจของพวกเรา” สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยพูดถึงตรงนี้ ความเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นมาจากแววตาของนาง “อย่าลืมสร้างความบันเทิงให้แก่พวกเขาในลักษณะของเผ่าปีศาจแบบพวกเรา”

ผู้อาวุโสแกะพูดด้วยความเคารพ “ข้าเข้าใจแล้ว ท่านผู้นำได้โปรดวางใจ ข้าจะทำให้แขกทั้งสองท่านพอใจ”

จากนั้นสุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยหันมาพูดกับเยี่ยชิว “เยี่ยฉังเซิง ข้าจำเป็นต้องไปรักษาบาดแผล เวลานี้คงอยู่เป็นเพื่อนเจ้าไม่ได้”

“เจ้ากับเต้าจ่างทำตามที่ผู้อาวุโสแกะบอกก็พอแล้ว”

“รอให้บาดแผลของข้าหายดี แล้วข้าจะไปหาเจ้า”

“ช่วงนี้ทุกคนเหนื่อยกับการดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอด จิตวิญญาณของเจ้าตกอยู่ในสภาวะตึงเครียด เวลานี้อันตรายได้ผ่านพ้นไปแล้ว เจ้าต้องผ่อนคลายเสียบ้าง”

“ที่นี่ปลอดภัยมาก เจ้าไม่ต้องกังวล”

เยี่ยชิวพยักหน้าตอบรับ “ตกลง”

สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยหันมาหาผู้อาวุโสแกะอีกครั้ง “ผู้อาวุโสแกะ ท่านจะต้องดูแลเยี่ยฉังเซิงและเต้าจ่างให้ดี หากมีใครกล้าทำตัวไม่เคารพต่อพวกเขา ท่านสามารถคนพวกนั้นได้ทันที”

“สรุปก็คือ หากเยี่ยฉังเซิงได้รับแม้แต่รอยขีดข่วน ข้าจะถือว่าปัญหาทั้งหมดเกิดจากเจ้า”

ผู้อาวุโสแกะตอบด้วยความเคารพ “ท่านผู้นำได้โปรดวางใจ ข้าจะดูแลแขกทั้งสองท่านด้วยตัวเอง พวกเขาไม่มีทางได้รับบาดเจ็บเป็นอันขาด และจะทำให้พวกเขารู้สึกอย่างลึกซึ้งถึงความกระตือรือร้นจากเผ่าปีศาจของเราในการต้อนรับอย่างอบอุ่น”

“นี่แหละที่ข้าต้องการ ไปได้แล้ว!” สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยโบกมือ

“แขกทั้งสองท่าน เชิญตามข้ามาได้เลย” ผู้อาวุโสแกะแสดงมือเชื้อเชิญ จากนั้นก็พาเยี่ยฉังเซิงและอมตะชางเหม่ยเดินออกไป

ทันทีที่พวกเขาจากไปแล้ว ผู้อาวุโสหมียิ้มขึ้นมาพร้อมกับพูดว่า “มองไม่ออกเลยว่าความสามารถเรื่องการอ่านใจของแกะเฒ่าจะพัฒนาขึ้นถึงเพียงนี้”

“เจ้านี่กล้าอ่านความคิดของข้า รนหาที่ตายเสียจริง” สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยแสดงท่าทีโมโห จากนั้นพูดออกมาว่า “หากข้าไม่ได้รับบาดเจ็บ พลังยุทธ์ระดับเขาจะสามารถมองเห็นความคิดของข้าได้อย่างไร?”

ผู้อาวุโสหมียิ้มออกมา “แกะเฒ่าดีทุกอย่าง แต่บางครั้งก็ปากพล่อยไปหน่อย”

“ใช่แล้วท่านผู้นำ เมื่อครู่ท่านกำลังคิดอะไรอยู่งั้นหรือ?”

สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยขมวดคิ้ว “เจ้าอยากตายงั้นหรือ?”

ผู้อาวุโสหมีตกใจจนลำคอของเขาหดลง เขารีบพูดออกมาทันทีว่า “ท่านผู้นำอย่าได้โกรธ ข้าไม่ได้ถามอะไรทั้งนั้น”