วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 178

ถ้าคุณจะสู้ ฉันก็จะสู้!

หลังจากที่เยี่ยชิวพูดคำเหล่านี้ ออร่าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที และเขาก็เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ที่สูงส่ง

รูปร่างผอมเพรียวของเขาเหมือนเรียวดาบ

ยอมหักแต่ไม่ยอมงอ!

แขกที่มาร่วมงานต่างก็ประหลาดใจ

"เด็กคนนี้ยังสู้แม้จะรู้ว่าเขาเหนือกว่า ไม่รู้จะเรียกเขาว่ากล้าหาญหรือโง่ดี"

"หลินซานเป็นปรมาจารย์ชั้นยอด การต่อสู้กับหลินซาน คือการแสวงหาความตาย"

"เป็นสิ่งที่ดีที่คนหนุ่มสาวจะหยิ่ง แต่พวกเขาก็ต้องเรียนรู้ที่จะประเมินสถานการณ์ด้วย การขอโทษตอนนี้แค่แขนขาด แต่ถ้ายังสู้ต่อไปเขา อาจเสียชีวิตได้"

ดวงตาของหลินเหวินเต็มไปด้วยความตกตะลึง เขาไม่คาดคิดว่าเยี่ยชิวจะมีความกล้าที่จะท้าทายหลินซาน ซึ่งทำให้เขามองเยี่ยชิวด้วยความชื่นชม

"เด็กคนนี้มีความกล้าหาญค่อนข้างมาก แต่เขาก็แค่น่ากลัวนิดหน่อย"

หลินเหวินแตะเป้าของเขา

ซี้ด--

มันเจ็บมากจนฉันหายใจไม่ออก

"พี่ชาย คุณโอเคไหม?" หลินจวินถาม

"ไม่เป็นไร" หลินเหวินพูดอย่างไม่ใส่ใจ

"ให้ตายเถอะ เด็กคนนี้กล้าโจมตีพวกเรา วันนี้เขาตายแน่" หลินจวินตะโกนเสียงดัง "ปู่สาม ฆ่าเขาซะ"

หลินหลิงยังกล่าวอีกว่า "ปู่สาม ตระกูลหลินของเราปฏิบัติตามกฎหมาย คุณจะฆ่าใครไม่ได้ ในความคิดของผม แค่ทำให้เขาเป็นขันทีก็พอ"

ทันใดนั้น สายตาของหลายคนก็จ้องมองไปที่หลินหลิง และแอบคิดว่าผู้หญิงคนนี้เป็นผู้หญิงน่ากลัวจริง ๆ!

หลินจิงจื้อเหลือบมองหลินหลิงด้วยดวงตาที่เย็นชา ดวงตาที่สวยงามของเธอเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า

"เยี่ยชิว ทำไมนายไม่ขอโทษชายชราหลินล่ะ!" หลี่มู่ชิงโน้มน้าวเขา เธอไม่อยากให้เยี่ยชิวเสียชีวิตจริง ๆ

เยี่ยชิวส่ายหัว และพูดอย่างดื้อรั้น "ผมพูดถูกแล้ว ดังนั้นผมจะไม่ขอโทษ"

"แต่..."

"คุณป้าไม่ต้องห่วง ผมจะสบายดีครับ"

เยี่ยชิวไม่เคยแสดงความขี้ขลาดแม้แต่น้อยตั้งแต่ต้นจนจบ ในทางกลับกัน เขายังคงมีความสุขเล็กน้อยในขณะนี้

การได้เล่นกับสุดยอดปรมาจารย์อย่างหลินซาน ถือเป็นโอกาสครั้งหนึ่งในชีวิต และเยี่ยชิวต้องการปรับปรุงประสบการณ์การต่อสู้ของเขาด้วยการต่อสู้กับเขา

หลินซานมองไปที่เยี่ยชิว และพูดอย่างใจเย็น "นายอยากต่อสู้กับฉันจริง ๆ เหรอ?"

"สู้!"

เยี่ยชิวพูดเพียงคำเดียว

มันเด็ดขาดและเฉียบแหลมมาก

"ขอฉันดูหน่อยว่านายจะรับมือฉันได้กี่กระบวนท่า?" หลินซานก้าวไปข้างหน้า

เยี่ยชิวกำหมัดแน่น และจ้องมองไปที่หลินซาน และยกขาขึ้น

"โห่!"

จู่ ๆ ก็เกิดภาพเบลอต่อหน้าต่อตาของเขา

วินาทีถัดมา ฉันรู้สึกได้ถึงอันตรายที่ปกคลุมไปทั่วร่างกาย

เยี่ยชิวตอบสนองอย่างรวดเร็ว โดยปกป้องศีรษะของเขาด้วยมือข้างหนึ่ง อีกมือหนึ่งกำหมัด แล้วชกไปข้างหน้า

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่ปล่อยหมัดออกไป ก็มีอาการปวดเฉียบพลันที่ไหล่ขวาของเขา

"ตู้ม!"

เยี่ยชิวกระเด็นลอยออกไป

เช่นเดียวกับกระสอบทรายที่ถูกเตะ มันกระแทกประตูห้องนั่งเล่นด้วย "ปัง" และชุดสูทบนตัวของเขาก็ขาดรุ่งริ่งทันที

"พร๊วด!"

เลือดอีกคำหนึ่งพุ่งออกมา

เยี่ยชิวตกตะลึง

ถ้าการตบของหลินซานโดนหน้าอกแทนไหล่ แสดงว่าหัวใจของเขาคงแหลกสลายไปแล้ว

ถึงกระนั้น ชี่และเลือดก็ยังคงพลุ่งพล่านอยู่ในร่างกายของเขาตอนนี้

น่ากลัวมาก!

นี่คือความแข็งแกร่งที่แท้จริงของสุดยอดปรมาจารย์หรือไม่?

หลินจิงจื้อต้องการเข้ามาช่วยเยี่ยชิวให้ลุกขึ้น ทันทีที่เธอเริ่มเคลื่อนไหวเธอก็เห็นเยี่ยชิวยกมือขึ้น เพื่อส่งสัญญาณให้เธอไม่เข้ามาใกล้

"ไม่ต้องห่วง ผมสบายดี" เยี่ยชิวยิ้มให้หลินจิงจื้อ จากนั้นใช้มือข้างหนึ่งจับประตูไว้แล้วลุกขึ้นยืนช้า ๆ

เมื่อเห็นสิ่งนี้ หลินซานก็พยักหน้าเล็กน้อย

"มีคนหนุ่มสาวไม่กี่คนในโลกที่สามารถจับสองกระบวนท่าของฉันได้"

แม้ว่าประโยคนี้จะฟังดูหยิ่ง แต่ก็ไม่มีใครตั้งคำถาม

ทุกคนได้เห็นความแข็งแกร่งของหลินซานด้วยตาของตัวเอง ถ้าเยี่ยชิวไม่สามารถต้านทานการทุบตีได้ดีกว่านี้ เขาคงถูกทุบตีจนตายไปนานแล้ว

"เมื่อกี้คุณใช้ความแข็งแกร่งเท่าไหร่บนฝ่ามือนั้น?" เยี่ยชิวถามด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก

"50%"

โอโห!

เยี่ยชิวต้องการสาปแช่งตอนนี้ ฝ่ามือนั้นเกือบจะทำให้ร่างกายของเขาแตก แต่หลินซานบอกว่าเขาใช้ความแข็งแกร่งเพียง 50% เท่านั้น

นี่ไม่ใช่การต่อสู้ มันเป็นการกลั่นแกล้งชัด ๆ ใช่ไหม?

"นายต้องการสู้ต่อไหม?" หลินซานมองไปที่เยี่ยชิวด้วยรอยยิ้มครึ่งหนึ่ง

"ไปต่อ" เยี่ยชิวไม่สะดุ้ง

"เอาล่ะ" หลังจากที่หลินซานพูดอย่างนั้น เขาก็รีบวิ่งไปอีกครั้ง โดยยังคงใช้ความเร็วเท่าเดิมสองครั้งก่อนหน้านี้

แต่คราวนี้ เยี่ยชิวเตรียมพร้อมแล้ว

เกือบจะในเวลาเดียวกันกับที่หลินซานรีบวิ่งเข้ามา เยี่ยชิวขยับและใช้ความเร็วสุดขีด

"ปัง!"

หลินซานชกอากาศ

"หึ้ม?"

หลินซานรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาไม่คาดคิดว่าหมัดจะว่างเปล่า เมื่อเขาเงยหน้าขึ้น เขาเห็นว่าเยี่ยชิวซ่อนตัวห่างออกไปห้าเมตรแล้ว

"มันน่าสนใจ" หลินซานหัวเราะ

"คุณโจมตีฉันสามครั้ง ต่อไปถึงตาฉันที่จะโจมตีคุณแล้ว" เยี่ยชิวรีบวิ่งไปหาหลินซานด้วยหมัดของเขา

เมื่อเห็นสิ่งนี้ หลินจวินก็หัวเราะ "โง่จริง ๆ เขาอยากแข่งขันกับปรมาจารย์หลินซาน แม้ว่าเขาจะมีความสามารถเพียงเล็กน้อยก็ตาม ฉันคิดว่าเขาคงเบื่อที่จะมีชีวิตอยู่แล้ว"

"ให้ตายเถอะ ฉันแค่อยากเห็นผู้หญิงเลวอย่างหลินจิงจื้อเสียใจจริง ๆ " หลินหลิงพูดต่อ

มีเพียงหลินเหวินเท่านั้นที่นิ่งเงียบ ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่เยี่ยชิว

เขามีลางสังหรณ์ว่า เยี่ยชิวอาจจะระเบิด

อย่างที่คาดไว้

เยี่ยชิวไม่เพียงแต่เร็ว แต่ยังทรงพลังมาก เมื่อเขาต่อยออกไป เสียงลมและฟ้าร้องก็ดังขึ้นในอากาศ

หลินซานยืนนิ่ง และรอจนกระทั่งหมัดของเยี่ยชิวยังอยู่ห่างจากเขาครึ่งเมตรก่อนที่จะต่อยเขา

บูม!

หมัดทั้งสองกระแทกเข้าหากัน

ด้วยหมัดนี้ หลินซานใช้ความแข็งแกร่งของเขา 60% เขาคิดว่าเขาสามารถกระแทกเยี่ยชิวออกไปได้ แต่เขาพบว่าเยี่ยชิวยืนนิ่งอยู่กับที่

"ฮะ?" หลินซานพูดเบา ๆ ด้วยความประหลาดใจบนใบหน้าของเขา "นายป้องกันหมัดของฉันได้จริงเหรอ?"

"คุณไม่คาดคิดมาก่อนใช่ไหม?" รอยยิ้มปรากฏบนริมฝีปากของเยี่ยชิว

หลินซานส่ายหัว และพูดว่า "น่าเสียดาย นายยังเด็กเกินไป และไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน"

"มาอีกครั้งสิ"

เยี่ยชิวถอนหมัดออกอย่างรวดเร็ว และถอยกลับด้วยความเร็วสูง เมื่อเขาปรากฏตัวด้านหลังสิบเมตร ทันใดนั้นเขาก็รีบวิ่งออกไปโดยโค้งตัวเหมือนลูกศรแหลมคม

ปรากฏตัวต่อหน้าหลินซานทันที

ตู้ม!

เสียงครวญครางอู้อี้

หมัดทั้งสองปะทะกันอีกครั้ง

คราวนี้ หลินซานใช้ความแข็งแกร่งของเขาไป 70%

เยี่ยชิวยังไม่รู้สึกโจมตีจนต้องถอยกลับ

"ดูเหมือนว่าฉันจะประเมินนายต่ำไป ความแข็งแกร่งที่แท้จริงของนายไม่อ่อนแอ ถ้าฉันเดาถูก นายสามารถหลบสามกระบวนท่าแรกได้ แต่นายไม่ทำ นายทำสิ่งนี้เพื่อทดสอบความแข็งแกร่งของฉันใช่ไหม?"

"การรู้จักศัตรูและตัวเองเท่านั้น ที่จะทำให้ได้รับชัยชนะในทุกการต่อสู้"

"ดีมาก ฉันไม่ได้สู้กับใครมาหลายปีแล้ว วันนี้ฉันจะได้ยืดกล้ามเนื้อสักหน่อย" ทันใดนั้นหลินซานก็ปล่อยหมัด กางนิ้วออก และจับกำปั้นของเยี่ยชิวไว้ในฝ่ามือของเขา

ทั้งหมดนี้รวดเร็วราวกับสายฟ้า

หากเยี่ยชิวไม่สามารถหลบได้ทันเวลา หลินซานอาจจะทำให้มือนี้เสียหายได้

ในช่วงเวลาวิกฤติ เยี่ยชิวใช้วิชามังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าชั้นเชิงโดยตรง โดยเน้นความแข็งแกร่งทั้งหมดของร่างกายของเขาไปที่แขนขวาของเขา

"ตู้ม!"

ชั้นแสงสีทองปรากฏขึ้นบนหมัดของเยี่ยชิว

หลินซานไม่ทันระวัง จู่ ๆ มือที่ถือกำปั้นของเยี่ยชิวก็ถูกสะบัดออกไป และหลังจากนั้นทันที ร่างกายของเขาก็ถอยกลับไปโดยไม่ตั้งใจ

ในที่สุด หลินซานหาสมดุลของร่างกายได้ หลังจากถอยไปสามหรือสี่เมตร

"พร๊วด--"

เขาอาเจียนออกมาเป็นเลือด