วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 178

ถ้าคุณจะสู้ ฉันก็จะสู้!

หลังจากที่เยี่ยชิวพูดคำเหล่านี้ ออร่าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที และเขาก็เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ที่สูงส่ง

รูปร่างผอมเพรียวของเขาเหมือนเรียวดาบ

ยอมหักแต่ไม่ยอมงอ!

แขกที่มาร่วมงานต่างก็ประหลาดใจ

"เด็กคนนี้ยังสู้แม้จะรู้ว่าเขาเหนือกว่า ไม่รู้จะเรียกเขาว่ากล้าหาญหรือโง่ดี"

"หลินซานเป็นปรมาจารย์ชั้นยอด การต่อสู้กับหลินซาน คือการแสวงหาความตาย"

"เป็นสิ่งที่ดีที่คนหนุ่มสาวจะหยิ่ง แต่พวกเขาก็ต้องเรียนรู้ที่จะประเมินสถานการณ์ด้วย การขอโทษตอนนี้แค่แขนขาด แต่ถ้ายังสู้ต่อไปเขา อาจเสียชีวิตได้"

ดวงตาของหลินเหวินเต็มไปด้วยความตกตะลึง เขาไม่คาดคิดว่าเยี่ยชิวจะมีความกล้าที่จะท้าทายหลินซาน ซึ่งทำให้เขามองเยี่ยชิวด้วยความชื่นชม

"เด็กคนนี้มีความกล้าหาญค่อนข้างมาก แต่เขาก็แค่น่ากลัวนิดหน่อย"

หลินเหวินแตะเป้าของเขา

ซี้ด--

มันเจ็บมากจนฉันหายใจไม่ออก

"พี่ชาย คุณโอเคไหม?" หลินจวินถาม

"ไม่เป็นไร" หลินเหวินพูดอย่างไม่ใส่ใจ

"ให้ตายเถอะ เด็กคนนี้กล้าโจมตีพวกเรา วันนี้เขาตายแน่" หลินจวินตะโกนเสียงดัง "ปู่สาม ฆ่าเขาซะ"

หลินหลิงยังกล่าวอีกว่า "ปู่สาม ตระกูลหลินของเราปฏิบัติตามกฎหมาย คุณจะฆ่าใครไม่ได้ ในความคิดของผม แค่ทำให้เขาเป็นขันทีก็พอ"

ทันใดนั้น สายตาของหลายคนก็จ้องมองไปที่หลินหลิง และแอบคิดว่าผู้หญิงคนนี้เป็นผู้หญิงน่ากลัวจริง ๆ!

หลินจิงจื้อเหลือบมองหลินหลิงด้วยดวงตาที่เย็นชา ดวงตาที่สวยงามของเธอเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า

"เยี่ยชิว ทำไมนายไม่ขอโทษชายชราหลินล่ะ!" หลี่มู่ชิงโน้มน้าวเขา เธอไม่อยากให้เยี่ยชิวเสียชีวิตจริง ๆ

เยี่ยชิวส่ายหัว และพูดอย่างดื้อรั้น "ผมพูดถูกแล้ว ดังนั้นผมจะไม่ขอโทษ"

"แต่..."

"คุณป้าไม่ต้องห่วง ผมจะสบายดีครับ"

เยี่ยชิวไม่เคยแสดงความขี้ขลาดแม้แต่น้อยตั้งแต่ต้นจนจบ ในทางกลับกัน เขายังคงมีความสุขเล็กน้อยในขณะนี้

การได้เล่นกับสุดยอดปรมาจารย์อย่างหลินซาน ถือเป็นโอกาสครั้งหนึ่งในชีวิต และเยี่ยชิวต้องการปรับปรุงประสบการณ์การต่อสู้ของเขาด้วยการต่อสู้กับเขา

หลินซานมองไปที่เยี่ยชิว และพูดอย่างใจเย็น "นายอยากต่อสู้กับฉันจริง ๆ เหรอ?"

"สู้!"

เยี่ยชิวพูดเพียงคำเดียว

มันเด็ดขาดและเฉียบแหลมมาก

"ขอฉันดูหน่อยว่านายจะรับมือฉันได้กี่กระบวนท่า?" หลินซานก้าวไปข้างหน้า

เยี่ยชิวกำหมัดแน่น และจ้องมองไปที่หลินซาน และยกขาขึ้น

"โห่!"

จู่ ๆ ก็เกิดภาพเบลอต่อหน้าต่อตาของเขา

วินาทีถัดมา ฉันรู้สึกได้ถึงอันตรายที่ปกคลุมไปทั่วร่างกาย

เยี่ยชิวตอบสนองอย่างรวดเร็ว โดยปกป้องศีรษะของเขาด้วยมือข้างหนึ่ง อีกมือหนึ่งกำหมัด แล้วชกไปข้างหน้า

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่ปล่อยหมัดออกไป ก็มีอาการปวดเฉียบพลันที่ไหล่ขวาของเขา

"ตู้ม!"

เยี่ยชิวกระเด็นลอยออกไป

เช่นเดียวกับกระสอบทรายที่ถูกเตะ มันกระแทกประตูห้องนั่งเล่นด้วย "ปัง" และชุดสูทบนตัวของเขาก็ขาดรุ่งริ่งทันที

"พร๊วด!"

เลือดอีกคำหนึ่งพุ่งออกมา

เยี่ยชิวตกตะลึง

ถ้าการตบของหลินซานโดนหน้าอกแทนไหล่ แสดงว่าหัวใจของเขาคงแหลกสลายไปแล้ว

ถึงกระนั้น ชี่และเลือดก็ยังคงพลุ่งพล่านอยู่ในร่างกายของเขาตอนนี้

น่ากลัวมาก!

นี่คือความแข็งแกร่งที่แท้จริงของสุดยอดปรมาจารย์หรือไม่?

หลินจิงจื้อต้องการเข้ามาช่วยเยี่ยชิวให้ลุกขึ้น ทันทีที่เธอเริ่มเคลื่อนไหวเธอก็เห็นเยี่ยชิวยกมือขึ้น เพื่อส่งสัญญาณให้เธอไม่เข้ามาใกล้

"ไม่ต้องห่วง ผมสบายดี" เยี่ยชิวยิ้มให้หลินจิงจื้อ จากนั้นใช้มือข้างหนึ่งจับประตูไว้แล้วลุกขึ้นยืนช้า ๆ

เมื่อเห็นสิ่งนี้ หลินซานก็พยักหน้าเล็กน้อย

"มีคนหนุ่มสาวไม่กี่คนในโลกที่สามารถจับสองกระบวนท่าของฉันได้"