วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1797

“บูมปัง!”

สวรรค์และโลกสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง โดยมีสายฟ้าอยู่ทั่วท้องฟ้า แสงไฟกะพริบไปทุกที่ ความหวาดกลัวที่ไร้ขอบเขต

“ลงโทษนักบุญช่างน่ากลัวจริงๆ”

เยี่ยชิวถอนหายใจ

ในขณะนั้น จิ้งจอกขาวตัวน้อยและผู้อาวุโสคนอื่นๆ ของเผ่าปีศาจก็ปรากฏตัวขึ้นข้างๆ เยี่ยชิวทีละคน

“เกิดอะไรขึ้น? จู่ๆ ผู้อาวุโสวัวก็เผชิญกับสวรรค์ลงโทษได้อย่างไร?” ผู้อาวุโสหมีถาม

จิ้งจอกขาวตัวน้อยขมวดคิ้วกล่าวว่า “โดยปกติแล้ว ผู้อาวุโสวัวจะต้องฝึกฝนเกือบร้อยปี ก่อนที่จะเผชิญกับการลงโทษนักบุญ จู่ๆ มันจะลงมาได้อย่างไร?”

“เยี่ยฉังเซิง เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

เยี่ยชิวลูบจมูกของเขาแล้วพูดว่า “ฉันได้สอนทักษะเทพแก่ผู้อาวุโสวัว และหลังจากที่เขาเชี่ยวชาญแล้ว สวรรค์ลงโทษก็มาถึง”

ฮะ?

ผู้อาวุโสทุกคนต่างประหลาดใจ ทักษะอันทรงพลังแบบไหนที่นำสวรรค์ลงโทษมาสู่ใครบางคนหลังจากเชี่ยวชาญมันแล้ว?

“อืม...…จิ้งจอกน้อย ผู้อาวุโสวัวจะรอดจากสวรรค์ลงโทษได้หรือไม่?” เยี่ยชิวถาม

“เขาจะต้องประสบความสำเร็จ” จิ้งจอกขาวตัวน้อยกล่าวอย่างเคร่งขรึม “หากเขาล้มเหลว เขาจะพินาศไปโดยสิ้นเชิง”

เหล่าผู้อาวุโสตะโกนว่า “ผู้อาวุโสวัว สู้ๆ!”

ท่ามกลางอากาศ

เสียงฟ้าร้องยังคงดังต่อไป ร่างของผู้อาวุโสวัวถูกฉีกเป็นชิ้นๆ เป็นภาพที่น่าสยดสยองที่เห็น

สายฟ้าแปลงร่างเป็นรูปทรงต่างๆ

บ้างก็เหมือนปีศาจเต้นรำอย่างดุเดือด บ้างก็เหมือนผีร้องไห้คร่ำครวญ บางชนิดก็เหมือนกับคุนเผิงที่สยายปีกทะยานขึ้นสูง บางชนิดเหมือนสัตว์ในตำนานคำราม ฉีกสวรรค์และโลกออกจากกัน บางอย่างก็เหมือนกับอาวุธเทพที่ไม่มีใครเทียบได้ ทะลวงผ่านท้องฟ้า...…

การลงโทษนักบุญดูเหมือนเป็นหายนะครั้งใหญ่

ท่ามกลางอากาศดูรุนแรง เต็มไปด้วยรู ทำให้จิตวิญญาณสั่นสะท้าน

ร่างกายของผู้อาวุโสวัวแตกสลายครั้งแล้วครั้งเล่า เพียงเพื่อที่จะฟื้นตัวในแต่ละครั้ง และต่อสู้อย่างสิ้นหวัง

สวรรค์นั้นไม่อาจให้อภัยได้ มีเพียงการเอาชนสวรรค์ลงโทษเท่านั้น จึงจะมีโอกาสรอดได้

ผู้อาวุโสวัวเข้าใจหลักการนี้ชัดเจน แม้จะได้รับบาดเจ็บสาหัสนับไม่ถ้วน แต่ก็ไม่มีสัญญาณของความอ่อนแอในร่างกายของเขา

เวลาผ่านไปทีละวินาที

ในชั่วพริบตา

สิบห้านาทีผ่านไป

สายฟ้าเริ่มน้อยลงและเสียงเงียบลง จนกระทั่งในที่สุดเมฆฝนฟ้าคะนองทั้งหมดก็หายไป

ท้องฟ้าเริ่มสงบ

ผู้อาวุโสวัวนั่งขัดสมาธิกลางอากาศ เพื่อซ่อมแซมอาการบาดเจ็บ พลังอันสง่างามค่อยๆ เล็ดลอดออกมาจากร่างกาย

เยี่ยชิวถอนหายใจด้วยความโล่งอกและกล่าวว่า “ในที่สุดสวรรค์ลงโทษก็สิ้นสุดลงแล้ว”

“จบแล้วเหรอ?” จิ้งจอกขาวตัวน้อยส่ายหัว “มันยังไม่จบ”

“ยังไม่จบเหรอ?” เยี่ยชิวไม่อยากจะเชื่อเลย “แต่เมฆฝนฟ้าคะนองทั้งหมดก็หายไปแล้ว”

จิ้งจอกขาวตัวน้อยอธิบายว่า “การหายตัวไปของเมฆสายฟ้าไม่ได้หมายความว่า สวรรค์ลงโทษจะสิ้นสุดลง การลงโทษนักบุญนั้นน่ากลัวเกินกว่าที่คุณจะจินตนาการได้ เยี่ยฉังเซิง คุณจะต้องเผชิญกับการลงโทษเช่นนี้ในอนาคต ใช้โอกาสนี้ สังเกตอย่างรอบคอบ”

“และสำหรับผู้อาวุโสทุกคน มันจะเป็นประโยชน์ในอนาคตของพวกคุณ จับตามองอย่างใกล้ชิด”

ด้วยเหตุนี้ จิ้งจอกขาวตัวน้อยก็เงยหน้าขึ้นมองอากาศ ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

เยี่ยชิวเหลือบมองผู้อาวุโสหมีอีกครั้ง และสังเกตเห็นท่าทางที่จริงจังของเขา

หลังจากนั้นไม่นาน

ลมก็พัดแรง ชั้นเมฆฝนฟ้าคะนองหนาก็ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า ราวกับม่านอันกว้างใหญ่ที่ปกคลุมท้องฟ้า ทำให้ท้องฟ้ามืดลงในทันที

ในใจกลางของเมฆฝนฟ้าคะนอง มีกระแสน้ำวนขนาดใหญ่ซึ่งมีสายฟ้ากะพริบ เต็มไปด้วยพลังทำลายล้าง

ทันใดนั้น เยี่ยชิวรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก

ราวกับอีกครู่หนึ่งท้องฟ้าก็พังทลายลงมา

อาการบาดเจ็บของผู้อาวุโสวัวหายดีแล้ว เขาลุกขึ้นยืน มองขึ้นไปบนฟ้า กำหมัดแน่นแล้วคำราม “มาสิ!”

บูม!

สวรรค์สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง และจากนั้น สายฟ้าที่ส่องประกายก็พุ่งลงมาจากกระแสน้ำวน