วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1799

“เยี่ยฉังเซิง คุณกำลังดูอะไรอยู่?”

ทันใดนั้น เสียงจากจิ้งจอกขาวตัวน้อยก็เข้ามาในหูของเขา เยี่ยชิวก็หันไป เห็นจิ้งจอกขาวตัวน้อยจ้องมองเขาอย่างเย็นชา

“ถ้าคุณกล้าที่จะมองอีกครั้ง ฉันจะควักลูกตาของคุณออก”

จิ้งจอกขาวตัวน้อยพูดอย่างเคร่งขรึม ไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเยี่ยชิวมองไปที่ผู้อาวุโสไก่

เยี่ยชิวกลอกตา “แค่มองดู มันเป็นเรื่องใหญ่อะไร”

จิ้งจอกขาวตัวน้อยกล่าวต่อว่า “ผู้อาวุโสไก่เป็นช่างฝีมือเพียงคนเดียวในกลุ่มผู้อาวุโสสิบอันดับแรกของเผ่าปีศาจของเรา”

โอ้ ไก่ฉูดฉาดนี้เป็นช่างฝีมือเหรอ?

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ผู้อาวุโสลิงใช้โอกาสนี้ก้าวไปข้างหน้าและพูดว่า “อาจารย์ คุณอาจไม่รู้เรื่องนี้”

“การประดิษฐ์ก็เหมือนกับการเล่นแร่แปรธาตุจริงๆ”

“ช่างฝีมือ เช่นเดียวกับปรมจารย์ยา ก็ถูกแบ่งออกเป็นระดับต่างๆ นอกจากช่างฝีมือระดับจักรพรรดิและระดับนักบุญแล้ว ยังมีระดับสวรรค์ โลก ลับ และเหลืองอีกด้วย”

“ผู้อาวุโสไก่เป็นช่างฝีมือระดับสวรรค์”

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจอีกครั้ง ดูเหมือนว่า ผู้อาวุโสไก่ก็มีทักษะบางอย่างเช่นกัน

“ในการปรุงยา คุณต้องมีเตาหลอมยา ในขณะที่การประดิษฐ์ คุณต้องมีแท่นหลอมซึ่งมีรูปแบบนับไม่ถ้วน บางส่วนเป็นเจดีย์ บางส่วนเป็นขาตั้ง และบางส่วนเป็นเตาสมบัติ...…”

“อาจารย์ ผู้อาวุโสไก่ครอบครองเครื่องมือจักรพรรดิ ชื่อเตาปากว้า”

“ภายในเตาปากว้าเป็นรูปแบบที่แกะสลักโดยจักรพรรดิวั่นกู่ชิงเทียน แม้แต่อาวุธธรรมดา หลังจากถูกฝึกฝนในเตาปากว้ามาระยะหนึ่งแล้ว ก็จะกลายเป็นอาวุธเทพ”

ทรงพลังมากเหรอ?

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจ กำลังจะพูด ทันใดนั้นเขาก็เห็นผู้อาวุโสลิงขโมยสายตาไปที่ผู้อาวุโสไก่เป็นครั้งคราว พร้อมกับความหลงใหลที่ซ่อนอยู่ในดวงตาของเขา เยี่ยชิวเข้าใจทันทีและพูดติดตลกว่า “ฉันไม่ได้คาดหวังให้ผู้อาวุโสลิงจะรู้จักผู้อาวุโสไก่ค่อนข้างดี”

ผู้อาวุโสลิงกล่าวว่า “แน่นอน ฉันรู้ขนาดของเธอเหมือนกับหลังมือของฉันด้วยซ้ำ...…”

“ไปไกลๆ!” ผู้อาวุโสไก่เตะผู้อาวุโสลิงออกไป จากนั้นจ้องมองด้วยดวงตาเบิกกว้าง วางมือบนสะโพก แล้วดุว่า “เจ้าลิงบ้า ถ้าคุณกล้าพูดเรื่องไร้สาระอีก ฉันจะฆ่าคุณ”

ผู้อาวุโสลิงลุกขึ้นจากพื้น ปัดฝุ่นตัวเองออก และมองดูผู้อาวุโสไก่ด้วยรอยยิ้มที่ประจบประแจง “คุณอย่าโกรธเลย...…”

“หุบปาก!” ผู้อาวุโสไก่ตะโกนว่า “ฉันถามความคิดเห็นของคุณหรือเปล่า?”

“คุณจะพูดที่นี่เพื่อ?”

“คุณหัวเราะทำไม? คุณดูน่าเกลียดมากเมื่อคุณหัวเราะ หัวเราะอีกครั้งแล้วฉันจะสับคุณและให้อาหารสุนัขแก่คุณ”

ผู้อาวุโสสุนัขที่อยู่ด้านข้างกล่าวว่า “ฉันมีฟันที่ไม่ดี เนื้อลิงก็แข็งและแก่ ฉันเคี้ยวมันไม่ได้”

ฮ่าฮ่าฮ่า……

ผู้อาวุโสก็หัวเราะออกมา

“หัวเราะบ้าอะไร!” ผู้อาวุโสลิงไม่กล้าโต้กลับผู้อาวุโสไก่ แต่หยาบคายต่อผู้อาวุโสคนอื่นๆ โดยสาปแช่ง ”ถ้าคุณกล้าล้อเล่นกับฉันอีก ระวังฉันจะวางยาพิษคุณ และทำให้คุณท้องเสียเป็นเวลาหนึ่งเดือน ท้องเสียจนตาย”

เหล่าผู้อาวุโสต่างหยุดหัวเราะไม่ได้

“ปัง!”

ผู้อาวุโสไก่ก็เคลื่อนไหว ต่อยผู้อาวุโสลิงลง แล้วชกเขาขณะนั่งคร่อมเขา

“ครั้งสุดท้ายที่ฉันกินยาคุณ ทำให้ฉันท้องเสียมาครึ่งเดือนแล้ว”

“เจ้าคนใจร้าย หายไปนานมาก และยังไม่ขอโทษฉันด้วยซ้ำ คุณคิดว่าฉันลืมเรื่องนี้ไปแล้วหรือ?”

“ฮึ่ม วันนี้ฉันต้องทุบตีคุณให้ตาย”

ท่าทางของเยี่ยชิวเริ่มแปลก เขาไม่ได้คาดหวังว่าผู้อาวุโสไก่ซึ่งมีพฤติกรรมสง่างามจะมีอารมณ์รุนแรงเช่นนี้

จิ้งจอกขาวตัวน้อยโน้มตัวเข้ามาใกล้เยี่ยชิว แล้วพูดว่า “ดูนั่นสิ อารมณ์ของผู้อาวุโสไก่นั้นไม่ค่อยดีนัก อย่ายั่วโมโหเธอ ไม่งั้นเธออาจจะทุบตีคุณ”

เยี่ยชิวพยักหน้า แท้จริงแล้ว เขาไม่สามารถจะทำให้ผู้อาวุโสไก่ขุ่นเคืองได้ เขาอาจจะลงเอยเหมือนผู้อาวุโสลิง ทนทุกข์ และถูกทุบตี

“แต่อย่ากังวล ผู้อาวุโสไก่จะไม่กล้าแตะต้องคุณ เพราะคุณเป็นของฉัน” จิ้งจอกขาวตัวน้อยพูดอย่างหยิ่งผยอง