วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1803

เป็นหลานของฉันอย่างนั้นเหรอ?

เยี่ยชิวแสยะยิ้มมุมปากเล็กน้อย หากรับวิญญาณวัตถุเป็นหลาน คนอื่นก็คงจะคิดว่าฉันเป็นบ้าไปแล้วล่ะ

อีกอย่าง อาวุธจักรพรรดิและวิญญาณวัตถุ ทรงพลังขนาดนี้เลยเหรอ?

"อย่าพูดจาไร้สาระไปหน่อยเลย ตกลงคุณคิดจะทำอะไรกันแน่?" เยี่ยชิวตะโกนกล่าว

ชายชรากล่าวว่า: "คุณชายเยี่ย ฉันอยากเป็นหลายชายของคุณจริงๆ คุณช่วยรับฉันเถอะนะ ต่อไปฉันจะยกชารินน้ำให้กับคุณ เฝ้าดูแลยามแก่จนกระทั่งเสียชีวิต......"

ตึง!

เยี่ยชิวไม่รอให้ชายชราได้พูดจบ เขาก็ใช้เท้าถีบชายชราจนล้มกลิ้งลงกับพื้นทันที แล้วก่นด่าว่า: "ถ้าหากแกยังสาปแช่งฉันอีก ระวังเถอะฉันจะใช้เทพศาสตราปราบแก"

"คุณปู่ หลานปากเสีย ฉันจะตบปากตัวเองเดี๋ยวนี้" ชายชราพูดจบ ก็ยกมือขึ้นตบปากของตัวเอง เสียงดังเพียะๆ

"พอได้ล่ะ" เยี่ยชิวกล่าว: "อย่ามาทำตัวได้สาระกับฉันอยู่เลย ก่อนหน้านี้คุณบอกว่าคุณชื่อเสี่ยวปาใช่ไหม?"

"ใช่ครับ" ชายชราพยักหน้าทันที

"เสี่ยวปา ถ้าหากว่าคุณเป็นวัตถุโบราณจริงๆ เช่นนั้นคุณจะไม่เห็นกับตาเหรอว่าจักรพรรดิวั่นกู่ชิงเทียนได้บรรลุและกลายเป็นจักรพรรดิแล้ว?" เยี่ยชิวกล่าว

ชายชรากล่าวว่า: "คุณชายเยี่ย คุณอย่าเอ่ยถึงไอ้สารเลวจักรพรรดิวั่นกู่ชิงเทียนคนนั้นกับฉันเลยครับ ฉันแทบอยากจะฟันมันให้ขาดเป็นชิ้นๆ"

หืม?

เยี่ยชิวค่อนข้างงุนงง ในคำพูดของชายชรา เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น

นี่จึงทำให้เขาค่อนข้างไม่เข้าใจ

ถ้าหากสิ่งที่สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยพูดเป็นความจริง เดิมทีเตาปากว้าเป็นเพียงแค่เตาธรรมดาทั่วไป แต่ติดตามจักพรรดิวั่นกู่ชิงเทียนมาจนเติบโตและกลายเป็นอาวุธจักรพรรดิ เช่นนั้นก็น่าจะสำนึกในบุญคุณของจักรพรรดิวั่นกู่ชิงเทียนสิ แล้วเหตุใดถึงได้เคียดแค้นต่อจักรพรรดิวั่นกู่ชิงเทียนล่ะ?

นี่มันไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย!

หรือว่า ระหว่างชายชราผู้นี้กับจักรพรรดิวั่นกู่ชิงเทียน ยังมีบุญคุณความแค้นอะไรที่ผู้อื่นยังไม่รู้อีก?

"คุณเกลียดจักรพรรดิวั่นกู่ชิงเทียนเหรอ?" เยี่ยชิวกล่าวถามด้วยความประหลาดใจ

"เกลียดเหรอ?" ชายชราส่ายหน้า แล้วกล่าวว่า: "ฉันไม่ได้เกลียดเขาหรอก"

"เพียงแต่ ถ้าหากได้พบหน้าเขาอีกครั้ง ฉันแค่อยากจะตัดเส้นเอ็นของเขา ดื่มเลือดของเขา และกินเนื้อของเขาก็เท่านั้นเอง"

นี่ไม่เรียกว่าเกลียดเหรอ?

เยี่ยชิวยิ่งรู้สึกประหลาดใจ จึงกล่าวว่า: "ระหว่างคุณกับจักรพรรดิวั่นกู่ชิงเทียนมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ? ช่วยขยายความให้ฟังหน่อยสิ"

ชายชรากล่าวว่า: "อันที่จริงแล้ว ก่อนหน้านี้ฉันไม่ใช่วิญญาณวัตถุของเตาปากว้าโดยสิ้นเชิง เดิมทีแล้วฉันเป็นนักพรตไร้สำนักคนหนึ่ง"

"ฉันใช้ช่วงเวลาหลายพันปี กว่าจะฝึกฝนได้ถึงสุดยอดขั้นทงเสินอย่างยากลำบาก คาดไม่ถึงเลยว่า ตอนที่จะข้ามผ่านความยากลำบากของนักบุญธรรมดาจะเกิดเหตุไม่คาดฝัน จนเกือบจะเอาชีวิตไม่รอด"

"ในช่วงเวลาที่เป็นจุดเป็นจุดตายนี้ จักรพรรดิวั่นกู่ชิงเทียนได้ลงมาจากสวรรค์ และช่วยชีวิตของฉันเอาไว้"

"ในจุดจุดนี้ฉันจึงซาบซึ้งในบุญคุณขอเขาเป็นอย่างยิ่ง ถึงอย่างไรเขาก็ช่วยชีวิตฉันเอาไว้"

"แต่ไม่คาดคิดเลยว่า หลังจากที่จักรพรรดิวั่นกู่ชิงเทียนช่วยชีวิตฉันแล้ว ก็ได้เสนอเงื่อนไขหนึ่งขึ้นมา คือต้องการให้ฉันเป็นวิญญาณวัตถุของเตาปากว้า"

"ในตอนนั้นเขาได้บอกกับฉันว่า ตราบใดที่ฉันเป็นวิญญาณวัตถุหนึ่งหมื่นปีแล้ว เขาก็จะปล่อยฉันออกจากเตา และช่วยฉันให้กลายเป็นขั้นนักปราชญ์"

"เขาในตอนนั้น ยังไม่ใช่จักรพรรดิ เป็นเพียงแค่นักบุญราชาคนหนึ่งเท่านั้น"

เยี่ยชิวตกใจ จักรพรรดิวั่นกู่ชิงเทียนซึ่งมีพลังยุทธ์เป็นนักบุญราชา คาดไม่ถึงว่าจะลงมาจากสวรรค์เพื่อช่วยชีวิตของชายชรา จะเห็นได้ว่านี่เป็นวิธีการที่หยาบคายเพียงใด

"ในตอนนั้นฉันคิดว่า จักรพรรดิวั่นกู่ชิงเทียนที่เก่งกาจขนาดนั้น ตราบใดที่ติดตามเขา ในอนาคตจะไม่มีชีวิตที่สมบูรณ์พูนสุขได้อย่างไรกัน?"

"ถึงแม้จะกลายเป็นวิญญาณวัตถุ ฉันก็ไม่โกรธเคืองแต่อย่างใด โดยเฉพาะตอนที่เขาบรรลุกลายเป็นจักรพรรดิ และใช้พลังแห่งสายฟ้า และเผาเตาปากว้าจนกลายเป็นวิญญาณวัตถุ"

"เมื่อเห็นว่าเขากลายเป็นจักรพรรดิผู้แข็งแกร่ง ฉันก็ยิ่งดีใจ เพราะเขาเคยรับปากว่า หลังจากหนึ่งหมื่นปีไปแล้ว เขาจะปล่อยฉันออกไป และช่วยให้กลายเป็นขั้นนักปราชญ์"

"ฉันคิดว่า เขาที่บรรลุจนกลายเป็นจักรพรรดิแล้ว การที่จะช่วยฉันให้กลายเป็นขั้นนักปราชญ์นั้นจะไม่ใช่เรื่องที่ง่ายดายหรอกเหรอ?"