วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 181

"หยุดนะ"

"หลินจิงจื้อ คุณทําอะไร!"

"แม้แต่ปู่แท้ๆของคุณเองก็จะฆ่าเหรอ?"

เสียงดุด่าว่ากล่าวดังขึ้นเรื่อยๆ

แขกทุกคนต่างตกใจจนไม่กล้าส่งเสียงออกมา

ไม่มีใครคาดคิดว่า เรื่องจะบานปลายถึงขนาดนี้

หลินจิงจื้อไม่สนใจใคร สายตาของเธอยั่วยุ มองท่านผู้เฒ่าหลินและพูดว่า "ท่านอยากเล่นนักไม่ใช่เหรอ งั้นเดี๋ยวหนูจะเล่นกับท่านเอง อย่างมากก็แค่ชีวิตหนึ่งเองนิ"

สีหน้าท่านผู้เฒ่าหลินหลินโกรธจนหน้าแดง ตะคอกว่า "หลินจิงจื้อ แม้แต่ฉันแกก็จะฆ่าเหรอ?"

"คนไม่ดีแก่แล้วยังไม่ตายถือว่าเป็นภัยต่อคนอื่น ท่านฆ่าผู้ชายของหนู หนูก็จะฆ่าท่าน" ท่าทีของหลินจิงจื้อนั้นเด็ดเดี่ยวมาก

หลินหลิงอยู่ใกล้กับหลินจิงจื้อที่สุด ตอนแรกเธอเห็นหลินจิงจื้อหยิบปืนออกมา เธอตกใจจนหน้าซีดแต่สักพัก เธอก็รู้สึกไม่กลัวแล้ว

"หลินจิงจื้อ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าแกคิดอะไรอยู่ แกก็แค่วางมาดใหญ่โตเพื่อตบตาคนอื่นและข่มขู่ผู้คนเท่านั้น"

"วันนี้ที่นี่มีคนดังมารวมตัวกันมากมาย บุคคลใหญ่โตในเจียงเจ้อเจียงล้วนมาที่นี่ แกกล้ายิงงั้นเหรอ อย่าว่าแต่คุณปู่จะไม่ไว้ชีวิตแก แขกทุกคนก็ไว้ชีวิตแกไม่ได้"

"หลินจิงจื้อ ฉันว่านะแกยอมรับชะตากรรมซะเถอะ แกช่วยผู้ชายของแกไม่ได้หรอก ฮ่าๆๆ"

หลินหลิงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

"ฉันเพิ่งบอกไปว่า อย่างมากก็แค่ตาย แต่ก่อนตาย ฉันต้องลากคนไปตายด้วยสักสองสามคน"

กีก!

จู่ๆหลินจิงจื้อก็เล็งปืนไปที่หลินหลิง

หลินหลิงตกใจ "หลินจิงจื้อ แก แกทําอะไร? ฉันเตือนแกนะ ที่นี่คือตระกูลหลิน แกจะมาทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้"

"คุกเข่าลง!" หลินจิงจื้อพูดด้วยน้ําเสียงที่เย็นชา "ไม่งั้น ฉันจะยิง"

"หลินจิงจื้อ แกหลอกใครห๊ะ? ฉัน"

ปัง!

เสียงปืนดังขึ้น

จากนั้น ก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น

"กรี๊ด..."

หลินหลิงล้มลงกับพื้นและร้องไห้อย่างน่าสังเวช ขาของเธอโดนไปนัดหนึ่ง และมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด

ทุกคนต่างกลัวจนตัวสั่น

หลินลี่หมินเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว ตําหนิหลินจิงจื้อว่า "จิงจื้อ แกยิงลูกพี่ลูกน้องของแกได้อย่างไร?แกยังเห็นแก่ความเป็นญาติอยู่ไหม?"

หลินจิงจื้อตอบ "ถ้าฉันไม่เห็นแก่ความเป็นญาติ งั้นเธอก็กลายเป็นศพไปแล้ว"

"จิงจื้อ แก" หลินลี่หมินยังพูดไม่จบ ทันใดนั้นก็เห็นว่า หลินจิงจื้อเล็งมาที่หัวของเขา

รูม่านตาของหลินลี่หมินหดตัวลงอย่างแรง แต่เขาไม่ได้กลัวจนถอยหลัง เป็นถึงลูกคนที่สองของตระกูลหลิน สถานการณ์ใหญ่แค่ไหนก็เจอมาแล้ว ใจเขานิ่งมาก

"จิงจื้อ แกจะทําอะไร?"

"แม้แต่ลุงสองแกก็จะฆ่าเหมือนกันเหรอ?"

"จิงจื้อ ฉันรู้ว่าแกเป็นคนที่มีเหตุผล พวกเรามีอะไรพูดกันดีๆ สุภาพบุรุษเขาไม่ลงไม้ลงมือกัน" หลินลี่หมินพูดเกลี้ยกล่อม

หลินจิงจื้อหัวเราะ "ลุงสอง ฉันเป็นผู้หญิง ไม่ใช่สุภาพบุรุษ"

หลินลี่หมินพูดไม่ออกทันที

สายตาของหลิงจิงจื้อมองไปที่ท่านผู้เฒ่าหลินอีกครั้ง ยิ้มและพูดว่า "เชื่อไหมว่า หนูสามารถทำให้ท่านได้เห็นเขาตายก่อนท่าน?"

"แกคิดว่า แกถือปืนหนึ่งไว้ ก็จะไม่มีใครปราบแกได้แล้วเหรอ?" ท่านผู้เฒ่าหลินตะโกนด้วยความโกรธธ "หลินซาน!"

"ครับท่าน" หลินซานโค้งคํานับ

ท่านผู้เฒ่าหลินพูดอย่างฉุนเฉียวว่า "จับเด็กอกตัญญูคนนี้มาให้ฉัน ถ้าต่อต้าน ฆ่าได้เลย!"

"รับทราบครับ!"

หลินซานตอบรับ มองหลินจิงจื้อแล้วถอนหายใจ พูดขึ้นว่า "จิงจื้อ วางปืนลงเถอะ"

หลินจิงจื้อเงียบ

"สําหรับคนธรรมดา เวลาที่เผชิญหน้ากับปืน ไม่สามารถต่อต้านได้จริงๆ แต่สําหรับผม ปืนก็แค่เศษเหล็กเท่านั้น"

หลินซานพูดพลางเข้าใกล้หลินจิงจื้อพลางพูดว่า "ถ้าแกไม่เชื่อ งั้นแกก็ลองยิงดู"

ปัง!

หลินจิงจื้อยิงอย่างเด็ดขาด

กระสุนพุ่งด้วยความเร็ว เป็นเส้นตรงในอากาศ และกำลังพุ่งไปหาหลินซานที่เดินสวนมา