วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1818

“ทุกคน?” เยี่ยชิวตกตะลึง “ทุกคนคนไหน?”

“อย่าถามเยอะเลย รีบหน่อย” หลังจากที่สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยพูดจบ ก็ถอดเสื้อผ้าของเยี่ยชิวออก

นี่จะไม่รุกเกินไปหรือ?

เยี่ยชิวรู้สึกกลัวเล็กน้อย สุนัขจิ้งจอกสีขาวตัวน้อยในวันนี้ ดูแตกต่างไปจากปกติ

ตอนนี้เยี่ยชิวรู้สึกว่าตัวเขาเองเหมือนเป็นลูกแกะที่รอการฆ่า

“เอ่อ...เจ้าจะให้ฉันเตรียมตัวก่อนสัหน่อยได้หรือไม่” เยี่ยชิวพูดขึ้น

สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยพูดว่า "ข้าได้เตรียมน้ำและดอกกุหลาบไว้แล้ว เจ้าต้องการจะเตรียมอะไรอีก"

เยี่ยชิวเหลือบมองและเห็นชั้นกุหลาบสดใสลอยอยู่บนสระน้ำพร้อมกลิ่นหอมอันละเอียดอ่อน

“ดูเหมือนเจ้าจะเตรียมพร้อมหมดแล้ว วันนี้ข้าหนีไม่พ้นแล้วสิ”

"ทำอย่างไรได้ล่ะ?"

“เจ้าอยากเดินตามรอยเท้าของสวี่เซียนจริงหรือ?”

ตอนที่เยี่ยชิวกำลังตื่นตระหนก สุนัขจิ้งจอกสีขาวตัวน้อยก็ปล่อยเขาไปและถามอย่างจริงจัง "เยี่ยฉังเซิง เจ้าไม่ชอบข้าหรือ?"

เยี่ยชิวรีบปฏิเสธ "ไม่..."

สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยถามอีกครั้ง “แล้วทำไมเจ้าถึงขี้อายนักล่ะ? ไม่มีทาง เจ้าก็เป็นผู้ชายหนึ่งคน ก็รู้สึกเขินอายได้นี่?”

เยี่ยชิวปฏิเสธ "ข้าไม่ได้เขิน"

“อย่างนั้นเจ้ากลัวข้าหรือ” สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยถาม

เยี่ยชิวค่อนข้างกลัวเล็กน้อย แต่ในฐานะผู้ชาย เขาจะยอมรับได้อย่างไรว่าเขากลัวในเวลานี้ เขาส่ายหัวอย่างดุเดือด "ข้าไม่ได้กลัว"

“ข้าเข้าใจแล้ว” สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยยิ้มอย่างมีเสน่ห์ “เจ้าไม่สบายใจหรือ?”

เยี่ยชิวพยักหน้า เขาไม่คุ้นเคยกับการอยู่ใกล้จิ้งจอกสวรรค์เก้าหางมากนัก

สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยพูด "ถ้าเช่นนั้น ข้าจะเต้นระบำให้เจ้าดู เจ้าว่าอย่างไร"

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย "เจ้าเต้นเป็นด้วยหรือ?"

“แน่นอน” สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยหัวเราะแล้วบินขึ้นจากน้ำ จากนั้นดอกบัวสีทองขนาดสามนิ้วที่ละเอียดอ่อนก็เหยียบลงบนน้ำ หมุนอย่างต่อเนื่องและเต้นรำอย่างสง่างาม

เมื่อประกอบกับรูปร่างหน้าตาที่น่าทึ่งและรูปร่างที่ชั่วร้ายของนาง นางก็ยิ่งดูอ่อนเยาว์ยิ่งขึ้น

ครู่หนึ่ง เยี่ยชิวก็อดไม่ได้ที่จะจ้องมองไปที่นาง

สุนัขจิ้งจอกสีขาวตัวน้อยเต้นรำโดยมีพัดพับดอกท้ออยู่ในมือ การเต้นรำของนางดูสง่างามมากขึ้นเรื่อยๆ ราวกับเอลฟ์เดินจากความฝัน

"สวยงามมาก!"

เยี่ยชิวอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ

ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเห็นผู้หญิงเต้นรำมาก่อน ตรงกันข้าม เมื่อเขาอยู่ในโลกภายนอกเขาเคยเห็นนักเต้นชื่อดังมากมายมาแสดง แต่ในขณะนี้ เขารู้สึกว่านักเต้นเหล่านั้นในโลกมนุษย์ล้วนเป็นแฟนตัวยงที่อยู่ตรงหน้า ของสุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อย

การเต้นรำของสุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยนั้นเต็มไปด้วยความคลาสสิก ราวกับนางฟ้า ที่ไม่มีตัวตน และไม่ได้อยู่บนโลกนี้ ทุกการเคลื่อนไหวทำให้ผู้คนรู้สึกถึงความศักดิ์สิทธิ์อย่างยิ่ง

บางครั้งนางก็ยกข้อมือขึ้นและเลิกคิ้ว บางครั้งนางก็ผ่อนคลายมือของนางเบา ๆ บางครั้งนางก็เปิดด้ามจิ้ว บางครั้งก็ปิดและถือไว้ ราวกับปากกาที่ล่องลอยไปตามภาพวาดมังกร เสื้อผ้าของนางพลิ้วไหวราวกับนางฟ้าบนคลื่น

“ถ้าในโลกมนุษย์นางเต้นแบบนี้ ข้าเกรงว่านางจะได้รับการยกย่องว่าเป็นอัจฉริยะด้านการเต้นรำที่หาได้ยากในรอบสี่พันปี”

ดวงตาของเยี่ยชิวจับจ้องไปที่สุนัขจิ้งจอกขาวตัวเล็ก ๆ อยู่เสมอ เขาไม่ขยับไปไหนแม้แต่วินาทีเดียว เขาจมอยู่ในการเต้นรำอันสง่างามของสุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อย ไม่สามารถหลุดพ้นจากตัวเองได้

อย่างไรก็ตาม ในขณะที่สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยกำลังโลดเต้นไปมาอยู่นั้น ก็มีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้น

ข้าเห็นว่ากระโปรงยาวบนตัวของนางปลี่ยนได้เองโดยไม่มีลม แล้วก็ร่วงหล่นทีละตัวเหมือนขนนกอันอ่อนนุ่ม

ในไม่ช้า สุนัขจิ้งจอกสีขาวตัวน้อยก็เหลือเพียงเสื้อผ้ารัดรูปตัวหนึ่งซึ่งกำลังปรากฏตัว และผิวหนังบริเวณกว้างก็ถูกเผยออกมาราวกับหยกคริสตัล สีขาวจนมันส่องประกายและเป็นประกาย

"นี่มัน……"

เยี่ยชิวกลืนน้ำลาย

การเต้นรำของสุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยช้าลง โดยหันหลังให้กับเยี่ยชิวซึ่งเป็นร่างที่บิดพริ้ว บางครั้งใช้พัดพับคลุมหน้าครึ่งหนึ่ง และมองย้อนกลับไปด้วยรอยยิ้ม

ไป๋เหม่ยเซิง!

หัวใจของเยี่ยชิวเต้นแรง และเขารู้สึกถึงลูกบอลไฟปรากฏขึ้นในร่างกายของเขา

รอยยิ้มของสุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยมีเสน่ห์มากขึ้นเรื่อยๆ ข้าไม่รู้ว่านางทำโดยบังเอิญหรือตั้งใจ บางครั้งนางก็ไปอยู่ตรงหน้าเยี่ยชิวแล้วทำท่าทางเย้ายวน

เมื่อเยี่ยชิวอดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไป จู่ๆ นางก็ก้าวถอยหลัง ทำให้เยี่ยชิวรู้สึกอึดอัด